Nie napiszę nic nowego, bo odejście Daniela Passent zdruzgotało wszystkich jego czytelników i przyjaciół, do których się śmiem zaliczać od 1984 roku. Poznała nas ze sobą moja przyjaciółka Agnieszka Osiecka. Był luty, właśnie przyjechałam z Nowego Jorku pierwszy raz od 1981 i umówiłyśmy się, że Agnieszka wpada na cały dzień do mojego tyciego mieszkania na Pańskiej 5. Zadzwoniła rano, że mi przyprowadzi niespodziankę. Byłam pewna, że chodzi o Janusza A, z którym przed moim wyjazdem do Nowego Jorku bardzo się przyjaźniłam i byłam wniebowzięta. Wtedy nie było domofonów i komórek, nic z tych rzeczy, które teraz wydają się niezbędne. Dzwonek do drzwi. Stoję wystrojona, widzę roześmianą Agnieszkę a za nią Daniela Passenta, niestety, bo liczyłam na Januszka A. Musiałam mieć niemile zdziwioną minę, bo oboje parsknęli śmiechem. Ja też. Daniel – niespodzianka, zupełnie nie speszony wszedł do pokoju i zaczął starannie oglądać moje obrazy wiszące na ścianach. Stałyśmy z Agnieszką jak woźne w Muzeum. A potem poszło jak z płatka, rozmawialiśmy kilka godzin. O Stanach w których, tak jak ja, spędził wiele lat, o moim malowaniu, o wspólnych nowojorskich znajomych. Agnieszka dodawała swoje żarciki. Zapomniałam, że wolałam inną niespodziankę. Ta była cudowna. W niedzielę na obiad w Spatifie dołączyła do […] Read More
Każdy ma inny lek, prawie wszyscy zwalczają podłe nastroje alkoholem. Ja odwrotnie. Jak mi źle maluję i słucham muzyki. Natomiast chętnie opijam miłe wydarzenia mojego życia, acz nigdy solo. Gdy patrzę na współczesne filmy o samotnych czterdziestoletnich kobietach, to ze zdumieniem widzę, że pierwszą rzeczą jaką robią po przyjściu do domu z zakupami jest nalanie sobie wielkiego kielicha wina. Płaszcz zdejmują po wypiciu duszkiem. Potem drugi kieliszek przy odsłuchiwaniu wiadomości. To jest w prawie każdym filmie francuskim lub amerykańskim. Panowie po powrocie nalewają sobie szklankę whisky. Ja sobie sama nie nalewam i od razu przechodzę do rozpakowywania zakupów, choć tego nie znoszę. Z moich obserwacji wynika, że aktorzy piją bardzo słabe alkohole, bo nic po nich nie widać. Jakbym wypiła dwa balony wina, to bym mogła tylko, bez względu na porę, usnąć przy Netfliksie. Wracając do leków na zło, można iść na zakupy, choćby niepotrzebne lub z koleżanką do kina. Polecam, byle nie na polski film, bo po co 2 godziny oglądać cudze nieszczęścia i brzydkich zaniedbanych ludzi z nizin społecznych, lub wypasionych bandziorów. Można iść ze znajomymi na kolację, można iść do łóżka z przystojnym adoratorem, rozpoczynając romans stulecia, który kończy się wkroczeniem wkurzonej żony, o której w zamieszaniu […] Read More
Siedzę na szczątkach mojego świata i zaczyna do mnie docierać, że nie da się tej sytuacji zamieść pod dywan. Jednym z powodów jest to, że dywany, a szczególnie czerwone, paradne, galowe, zostały zwinięte i nie wiadomo kiedy będą rozwinięte. Tak jest naprawdę. Wszelkie gale i tłumy reporterów porwały fale Covidu. Nie ma hucznych premier. Ludzie w maskach lekko przyduszeni wyglądają brzydko. Zabawne jest to, że twierdzono iż „oczy są zwierciadłem duszy”. Może u ludów dalekiego wschodu. Może w Indiach, może w Izraelu ale nie u nas na Mazowszu. Jako zawodowa portrecistka stwierdzam, że mamy nieciekawe, za małe oczki, ze średnią oprawą. Maski zabrały nam usta którymi się śmiejemy, mówimy, jemy i się całujemy do późnej starości, jak twierdzą seksuolodzy kliniczni. Po założeniu maseczek okazuje się, że uroda nasza narodowa jest nieciekawa i brakuje wspomagających ją ust, uśmiechów, zębów do szczerzenia, ust smutnych, naturalnych i odętych nastrzykiwaniem. Kiedy kogoś poznaję a nawet idę do sklepu lub nieznanej fryzjerki, czy lekarki to proszę, żeby choć na chwilę zdjęła maseczkę. A pod każdą maseczką zaskakująca niespodzianka. Właścicielka ostrego makijażu oczu ma wąskie usta katechetki. Średniooka brunetka ma wielkie usta – pontony, które chowa dla ukochanego, jak Arabka. Osoby starsze prezentują uśmiech ex premiera […] Read More
Przy okazji wywiadu w sprawie mojego pomalowania pięknych, białych toreb marki O-bag, podarowanych przez włoską firmę na WOŚP pani dziennikarka zapytała: skąd u mnie nagłe!!! zainteresowanie dobroczynnością? Bardzo się zdziwiłam, bo znamy się kilkanaście lat, a przez 22 lata moja Fundacja Hanny Bakuły organizowała plenery malarsko- muzyczne dla dzieci z Domów Dziecka. (teraz, jest inna nazwa) Co roku jeździłam w Bieszczady z przyjaciółmi muzykami z Axoum duo i osobiście uczyłam malować dzieci w różnym wieku i to z wielkim powodzeniem, a muzycy uczyli je grać na instrumentach. Organizowałam dla dzieci z innych miast wycieczki do warszawskich muzeów i zwiedzanie Opery Narodowej. Co jak co, ale chyba była to działalność charytatywna? Chwalę się teraz, bo przedtem nikt mnie nie sprowokował. Dobroczynność pochodzi od czynienia dobra i wyniosłam ją z domu. Dlatego wspieram Wielką Orkiestrę i nie znanego mi osobiście Jurka Owsiaka. Dlatego w tytule występuje jako Pan Owsiak. To co udało się, udaje i będzie udawało WOŚP podziwiam i szanuję od początku. Ostatnio musiałam wysłuchiwać od wrednych, nic nie rozumiejących osób, kalumnii na temat złodziejstwa i ciemnych interesów Fundacji, która od lat ratuje życie dzieciom i osobom starszym, kupując sprzęt medyczny dla naszych nie doinwestowanych przez Państwo szpitali. Co roku, cały […] Read More
Super zdanie po łacinie a po polsku- Sztuka zostaje, życie przemija. Co prawda, to prawda. Czym byli byśmy bez sztuki? Każdy widelec i dzbanek jest przez kogoś zaprojektowany, nie mówiąc o budynkach, pomnikach i miastach. Bez nas- artystów, nie istniał by świat. Bez dawnych mistrzów nie wiedzieli byśmy, jak wyglądał w dawnych czasach. Nie wiedzieli byśmy, co jedli, w co się ubierali i jak wyglądali nasi protoplaści ( sprawdzić w necie). Sztuka jest duszą ludzkości. Teraz to wymyśliłam i chyba nieźle. Artyści powinni być szanowani i chronieni, bo bez nich nie było by naszego świata i mieszkali byśmy w jaskiniach. Piszę tak, bo jestem artystą. Nie artystką, bo nadal uważam, że artystki tańczą w rewii. Każdy myśli, że artysta, to taki normalny facet, czy dziewczyna, którzy umieją malować i rzeźbić. Dla większości ludzi nie jest to niczym niezwykłym, bo uważają, „że też by tak umieli”. Dobrze wiedzieć. W tej chwili w szkołach nie uczy się rysować i śpiewać oraz chodzić do muzeów i na wystawy, bo po co, skoro bez tego można zarobić. Za dwa pokolenia laptopoludków wrócimy na drzewo. Wszyscy władcy rządzący światem, a nawet potworni dyktatorzy, trzymali „swoich artystów”, wiedzieli, że bez nich by nie przetrwali na tronie […] Read More
W ostatnich czasach pojawiły się zmory usługowe, które dotyczą staruszek i staruszków. Okazało się, że osoby nie skomputeryzowane, nie posiadające Iphonów, Smartphonów komputerów, drukarek i skanerów są poza nawiasem społeczeństwa i bez pomocy sąsiadów, oraz wnuków, nie mogą funkcjonować. Nie mają karty pacjenta, nie mają dostępu do lekarzy, recept, obsługi swoich kont i w ogóle wszelkiej informacji. Jestem nietypową staruszką, bo konieczne rzeczy mam, ale nie mam czasu na śledzenie wszelkich maili, pomimo, że są w najnowocześniejszej komórce Apple. Najwredniejszym urządzeniu jakie dotychczas posiadałam. Ostatnio zmieniałam samochód i chcąc cokolwiek załatwić natrafiałam na takie propozycje: Urocza Pani o głosie kanarka, przez telefon powiedziała, że posyła mi link do informacji o koniecznych dokumentach. Tiu, tiu!!! Powinnam je wypełnić, wydrukować, podpisać i wysłać pocztą, ale zwykłą, chyba że mam nostryfikowany podpis elektroniczny. Jak nie mam, mogę wejść w specjalny program i używając różnych haseł go uzyskać. Jestem osobą w miarę kumatą, ale zajmuję się pisaniem i malowaniem, co zabiera mi sporo czasu, a resztę wolę spędzić czytając, czy jadając kolacje z przyjaciółmi, a nie drukując i skanując jakieś dokumenty. Po takiej akcji nadaję się na wizytę u psychologa. Moja asystentka, pani Beata, zamieszkała 60km ode mnie, pomaga zdalnie. Ma wejście do mojego […] Read More
W powietrzu wisi psychiczny smog. Ceny nagle poszły ponad 8% w górę. Szaleńcy rządzą kulturą i nauką. Absolutna inercja w sprawach wirusa Covid. Ostatnią ważną dla rządu rzeczą są obywatele, dojeni bezlitośnie i ubezwłasnowolnieni. Komuna przynajmniej zachowywała pozory. Rząd rzuca ochłapy a naród otwiera wdzięczne pyszczki i się cieszy. Ciekawe, jak można utrzymać dziecko za 500 zł miesięcznie, chyba, że Tadka Niejadka z bajki z mojego dzieciństwa. Nie pamiętam jak skończył, ale chyba marnie. Wychodzę po zakupy i najprostsze kosztują powyżej stówy. Podwyżka cen gazu mnie nie obchodzi, bo rozsądnie mieszkam w ekologicznym bloku, ale moją Teściową lat 102 tak, bo ma gazowe ogrzewanie. Kiedy za Gierka podniesiono minimalnie cenę cukru stanęły fabryki, musieli wrócić natychmiast do poprzedniej. Był rok 1976. Dlaczego nie protestujemy? Nie tylko w sprawie cen. Wszystko się wali. Drobiowa dyktatura zdumiewa bezczelnością. Zaraz będą zmiany w gronie sługusów, bo EU nie da kasy póki nie spełnimy podstawowych warunków. Jak widać demonstracje poprawiające humor sensownie myślącym obywatelom nie pogarszają humoru naszej słowiańskiej juncie i ani drgną. Dla mnie, jako portrecistki, obserwowanie twarzy elity władzy jest bardzo ciekawe. Brzydną, łysieją, robią im się wieprzowe pyszczki, które o mało nie pękają z nagłego przytycia, acz jest frakcja chudnących, chyba […] Read More
Znajoma zadzwoniła do mnie pierwszego dnia 2022, żebym obejrzała galę w Wiedniu, gdzie co roku Filharmonicy Wiedeńscy piłują walce Straussów i innych miejscowych kompozytorów. Jest to stara tradycja demonstracji luksusu i niemałych atutów austriackich, np. złoceń w ilościach przemysłowych i pałaców wielkości stadionów. Orkiestra gra równo trzymając smyczki, rewia markowych smokingów, a dookoła kapie złoto. Buzie muzyków bez jednej zmarszczki, lśniące z dumy i uśmiechnięte, bo pensje wysokie, a orkiestra wybitna i sławna. Potem, na tarasie pałacu szalał balet w zalotnych tańcach. Piękni baletnicy bez przekonania stroili zakochane miny do wykwalifikowanych, skąpo ubranych tancerek. Amor stracił orientacje i strzelał na oślep, więc chłopcy też się obłapywali. Potem luksusowi jeźdźcy, którzy ewidentnie połknęli kije, pokazywali do czego zdolny jest koń. Do wszystkiego. Dosiadane przez chudzielców o kamiennych twarzach, szczupłe, rasowe rumaki tańcowały i chodziły przeplatanką. Takiej precyzji życzę naszym, nawet najlepszym baletom. Tym bardziej, że tancerze przebierają tylko dwiema, a nie czterema nogami więc teoretycznie łatwiej się nauczyć. Na początku chciałam wyłączyć te paradę średniego gustu, a potem się wciągnęłam i zaczęłam rozmyślać o różnicy między nami a krajami UE. W Wiedniu bogactwo, spokój i tradycja. U nas inflacja, tarmoszą się za łby ludzie odpowiedzialni za kraj. Szykuje się Mały Watykan, […] Read More
Wigilia i święta bez rodziny, mają różne plusy: – Nie trzeba robić piekła w kuchni gotować dla kilkunastu osób.. – Wybieramy najweselszych kandydatów do zaproszenia nas, patrząc uważnie czy dobrze gotują i lubią dawać prezenty. – Wychodzimy kiedy chcemy i z kim chcemy. – Wszystkim mówimy, że wyjeżdżamy, ale nie można podać miejsca. Oczywiście zostajemy z książką w domu zażerając się wałówką z Wigilii. – Śpimy do południa, tak żeby zdążyć na wykwintne lancze nowobogackich. Powinny być minimum 2, bo wtedy nie musimy iść na kolację i zamiast huraganu ciotek, mieć romantyczną kolacyjkę z Mikołajem. I tak, kłusując żywnościowo, czytając i flirtując, ale przez telefon, radośnie żegnamy zaharowane i pokłócone rodziny, ulubionych znajomych, którzy planują listę gości na następną Wigilię. Wolność!!! Ale ten wariant tylko dla artystów. Całuję serdecznie Wszystkich. Ha Read More
Obiecałam opisać moje domowe Święta, pozwolę sobie skorzystać z książki pt. „Hania Bania” w której je opisuję. Najbardziej pamiętam lata między 4 – 7. Wierzyłam w Mikołaja i duchy. Byłam grubaskiem, który jadł jak tartak i nie przestawał paplać Fragmenty mojej powieści „Hania Bania”. rozdział Wigilia: „Hania Bania wróciła do kuchni i zwędziła z brytfanny tylny plaster pieczonego boczku. Stefa właśnie mocowała przedpotopową maszynkę do mięsa na kuchennym blacie. Hania bardzo chciała pokręcić, ale trudno było wygryźć Dziadka, który robił to od zawsze z Babcią wkładającą kawały wołowiny, wieprzowiny, pieczonego boczku, kury, cielęciny i smażonej wątróbki. Kręciło się wszystko trzy razy. Wychodziło 5 kilo pasztetu. Hania zjadała połowę…” Pamiętam każdą nutkę zapachową, do teraz mam sokoli węch (to żart). Dlatego zaznaczyłam, bo mi to podkreślają redaktorki książek, dopisując, że chodzi chyba o wzrok. Krochmalone obrusy, ściereczki, na których obsychały domowe makarony i różne mięsa pieczone i smażone, oraz suszone grzyby, bo na Wigilie była zupa grzybowa z łazankami i placuszki z gotowanymi w niej prawdziwkami. – „Hania zaplanowała wizytę w kuchni nocą, na spokojnie. Ciasto wyrośnie, pasztet ostygnie. Owoce z kompotu na deser i kawałek szynki, którą Stefa wstawiła do pieca.” Przygotowania ton jedzenia zaczynały się 3 dni przed Wigilią. […] Read More
