Ostatnie wpisy

Archiwa

    Endoproteza, czyli nowe kolanko

    08 czerwca, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Prawie nie wypada pisać o czym innym niż niedzielne, ważne wydarzenie, o którym tyle napisano. Dla odmiany chcę wspomnieć o coraz częstszej zmorze, niekoniecznie staruszków, czyli niesprawnych bez urazowo kolanach. U mnie zaczęły się lekkie bóle przy wchodzeniu na schody, nie mówiąc o schodzeniu. Był czas Covidu, nagle przestałam jeździć codziennie na rowerze. Zwykle jechałam z Wilanowa do Powsina i wracałam.  To było około 18 kilometrów, pomnożone przez 20 lat razy 300 dni dawało niebywałą liczbę. Nie jeździłam tylko, gdy był śnieg. Uda i łydki miałam twarde jak piłkarze Real Madryt.  Większość fajnych pomysłów na książki czy obrazy, generował w czasie dotleniającej jazdy mój ulubiony mózg. Pochodzę z rowerowej rodziny i pierwszy rowerek na 3 kółka, zrobiony na zamówienie, miałam w wieku 2 lat (jest foto). I nagle, z dnia na dzień przestałam jeździć. Najpierw zaczęło pobolewać kolano lewe, więc przeciążałam prawe. Przez lata nie skojarzyłam, że przyczyną zapalenia moich kolan mógł być nagły brak ruchu mięśni nóg i w ogóle brak ruchu. Potem przeszłam 3 Covidy, z czego ostatni leciutko. Wtedy kolana zaczęły na serio boleć.  Długo kombinowałam, dlaczego, a to był również Covid, bo wszystko działo się za szybko. Z kolei byłam przekonana, że po sterydowych blokadach i […] Read More

    Przyprawy i zioła

    07 maja, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Sporo osób nie wie, że jestem autorką niezwykłej książki kucharskiej „Gar Anonim”. Prawie nikt nie rozumie żartu w tytule, był tylko kronikarz Gall Anonim, po co jeszcze jakiś Gar? Nie będę ubolewała Nad brakiem erudycji, wykształcenia i poczucia humoru Polaków, bo nie ma z kim biadolić, ale jest strasznie, jeśli chodzi o intelekt naszego Narodu, który wydał Kościuszkę, Matkę Boską, świętego Papieża i paru niezłych pisarzy, oraz muzyków. Nigdy nie byliśmy kolorowym czubem na europejskiej choince intelektualnej. Zwykle plasowaliśmy się w okolicach stojaka. Dobre i to, bo jak można tworzyć czy myśleć w wirówce pralki Frania. Celem bowiem naszych starań jest nie doskonalić siebie, tylko wyszydzać lepszych. Patrzymy na nasze przywary, przez zabrudzone różowe okulary i nie lubimy czegoś co obce, lepsze i pożyteczne. Temat tego bloga narodził się moment temu, gdzie przeszłam (???!!!) operację kolana i sporo czasu przeleżałam w łóżku, będąc zdana na kuchnię ortopedyczną, a potem „co łaska” przyjaciół, sąsiadów, a nawet wytwornych kolegów. Lodówka wypełniona po brzegi rarytasami kuchni polskiej, ale nie tylko. Uginają się półki. Prężą się słoje z pomidorowymi, żurkiem, krupnikiem, botwinką i chłodnikiem, obok przekąski i drugie dania. Wypadałoby otworzyć garmaż i związać koniec z końcem. Wychowałam się na tłustej, gęstej, kartoflanej i […] Read More

    Werandowanie

    29 kwietnia, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Kiedyś i słusznie, leczono choroby słońcem i aplikowaniem chorym dawek świeżego powietrza. W górskich miejscowościach budowano sanatoria z wielkimi tarasami i werandami, gdzie zawinięci w koce i baranice pacjenci po prostu sobie leżeli oddychając kryształowym powietrzem. A gruźlica znikała! Często z babcią jeździłam do Zakopanego i Rabki na werandowanie, choć, będąc słusznej postury Hanią Banią, byłam zdrowa jak byk, ale miałam słabe zatoki i comiesięczne anginy. Po dwóch tygodniach górskiego powietrz i słońca, widmo zatok i katary znikało na kilka miesięcy. Minęły lata, a ja nie mając żadnych problemów, weranduję nawet zimą na tarasiku od strony zachodniej. Mam zawsze otwarte okna i drzwi balkonowe więc nigdy!!! nie łapię kataru. Moja ukochana teściowa Krystyna (z drugiego małżeństwa) w maju kończy 105 lat i ma się świetnie. Jest bystra, dowcipna i jedyne co ją martwi, nas też, to jej utrata słuchu.  Dajemy radę wrzeszcząc i pisząc na tabliczce. Wyjaśnienie jej dobrej formy tkwi w werandowaniu. Ma duży ogród, w którym spędzała całe dnie dbając o cudne rośliny. Do domu wracała po zmierzchu. Zawsze jadła mało i bardzo zdrowo, dużo rozmawiała i czytała w 3 językach… Zawsze na powietrzu, zawsze z kieliszkiem czerwonego wina do kolacji. To wdychanie świeżego powietrza przez 90 lat […] Read More

    W co się bawić?

    27 kwietnia, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Przyszło lato, pora garden party, pikników i nocnych kąpieli w morzu, przeważnie na golasa, ale zmieniły się czasy i już nikt nie bawi się tyle i tak, jak w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Kto by tam siedział nocą na plaży i pił piwo, albo wino z opaloną blondynką, skoro można sobie pograć w gry komputerowe w pensjonatowym pokoju, albo pouprawiać auto-sex z ulubionym laptopem. Minęły czasy improwizowanych bankietów i jest totalne odejście od przytulnych wieczorynek w gronie znajomych, które organizowały się same. Cieszył każdy kieliszek wina, każdy dzień był obietnicą zabawy. Przynajmniej w moim artystycznym środowisku. Studia też były zabawą i nie myślało się na pierwszym roku o znalezieniu dobrej, albo jakiejkolwiek pracy.  Grało się w gry, ale z kimś. Dyskutowało się patrząc w oczy, zamiast tabletek gwałtu używano do uwiedzenia komplementów i tańców-przytulańców. Na lato się czekało, bo poza Bułgarią i innymi ciepłymi Demoludami, nie było wyjazdów do ciepłych krajów. Dzieci jeździły na kolonie i obozy nad zimny Bałtyk i do pachnącego owczymi skórami Zakopanego, które to wakacje kosztowały grosze. Tak mnie naszło, bo lato wybuchło jak bukiet cyrkowego sztukmistrza i siedząc w ogródku restauracji w Wilanowie, patrzyłam na ludzi dorosłych i dzieci. Cud pogoda, doskonałe jedzenie, kelnerzy jak […] Read More

    Cyber Babcia

    30 marca, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Do pewnego momentu starość była uważana za cnotę.  W cywilizowanym, ale nie tylko świecie ludzie starzy byli wyrocznią i cieszyli się szacunkiem. Dziadkowie uczyli wnuków życia i użycia. W starożytnej Grecji o losach kraju decydował Areopag złożony z sędziwych Ateńczyków. Jeszcze w czasach mojej młodości Dziadkowie mieli ogromny, bezdyskusyjny autorytet. Bycie starszą osobą nie było wstydliwe i córki podkradały ciuchy matkom, a teraz jest odwrotnie. „Wesołe jest życie staruszka”, o którym śpiewali czterdziestoletni wtedy, Starsi Panowie, przestało być wesołe. I do władzy doszły młode, niekoniecznie wykształcone, ogólnie pozbawione podstawowych dobrych manier i gustu korpoludki. Terror komputeryzacji sprawił, że od dzieciństwa wdrażany jest pogląd o jego nieomylności i wielkości. Po co słuchać starszych, po co czytać papierowe książki, skoro można sobie wyklikać wszystko, od historii wojen Punickich, do imion córek Brada Pitta? Sztuczna inteligencja, mimo, że jest sztuczna, zaczyna być autorytetem. Rzesze niedotlenionych, bladych, ze skrzywionymi kręgosłupami młodych ludzi oddychających klimatyzacją wlepia zmęczone oczki w ekran i świata poza nim nie widzi. Ale nic mnie to nie obchodzi, bo sami chcą być chorzy, otyli i nie mieć miłego, normalnego życia ze spacerem po lesie. Pa! Pa! Nie urodziłam się z komórką w dłoni. Nie dostałam laptopa w wieku 5 lat, ale […] Read More

    Milusińscy

    24 marca, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Urodziłam się w strasznych czasach, kiedy – „Dzieci i ryby głosu nie miały”, musiały się słuchać rodziców i szanować dziadków. Byłam poddawana rozmaitym szykanom. Nie wolno mi było krzyczeć w domu, biegać też oraz wstawać od stołu bez pozwolenia. Doznawałam przemocy domowej w postaci klapsów w tyłek i innych razów, np. ścierką do naczyń.  Nie wolno mi było się wtrącać do rozmów dorosłych. Gdy byli goście, wraz innymi dziećmi jadłam w kuchni pod okiem pani Stefy, naszej pomocy domowej, żeby dorośli mogli spokojnie rozmawiać, nie będąc podsłuchiwani przez „spółdzielnię ucho”.  Nie wolno mi było trzymać łokci na stole i podpierać głowy nad talerzem.  No i zostawienie jedzenia, owocowało brakiem deseru. Musiałam używać słów – proszę, dziękuję i przepraszam. No i… nie decydowałam o niczym. Nawet o tym, gdzie rodzina spędzi wakacje. Tego rozwydrzony „bożydarek” nie jest sobie w stanie wyobrazić. Rosłam w mroku zakazów i nakazów i na skutek tego jestem ułożona jak koń w wiedeńskiej ujeżdżalni. Były to straszne czasy. Prezenty dostawałam wyłącznie na Gwiazdkę, urodziny, Dzień Dziecka i imieniny. Nic w międzyczasie. Lody tylko w nagrodę. I do teraz nie wiem, czy miałam wtedy ADHD, czy zaraziłam się od Babci później.  Natomiast sprawę mojej dysleksji załatwiono już, kiedy […] Read More

    Straszno i dziwno…

    09 marca, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
     Jak gwałcić tygrysa, w wolnym tłumaczeniu rosyjskiego porzekadła. Tak się czuję. Nagle na świecie dzieją się rzeczy, których nie rozumiem. Wszystko stanęło na głowie, odkąd światem zaczęła rządzić przysłowiowa „małpa z brzytwą”. Mam kilku znajomych, którzy znają się na polityce i wyjaśnili mi, dlaczego przyda się Amerykanom Kanada i Grenlandia. Co mnie uspokoiło, bo myślałam, że to nie ma sensu, a ma. Po obejrzeniu wizyty Żelenskiego w Białym Domu zbaraniałam. Obaj panowie się popisali, z czego Władymir również strojem. Jeśli nie ma garnituru, to mógł przyjść w polowym, eleganckim mundurze, jak to robił Fidel Castro, a nie w jakimś wdzianku o niewiadomym przekazie. Czasem, gdy słucham, również naszych, prawicowych i narodowych polityków, mam wrażenie, że to sen. To niemożliwe, żeby ktoś przy zdrowych zmysłach i po studiach (gdzie?), miał takie poglądy i się nie wstydził. Połowa XXI wieku a rządzą ministranci i boją się księżej rózeczki. Politycy, żeby być wybrani obiecują co im ślina na język przyniesie i po wyborach zapominają. Trump, rozbawiając mnie i moich przyjaciół, obiecał w jeden dzień skończyć wojnę w Ukrainie. Wykonał próbę, zgnoił Prezydenta w domowym kubraczku i dalej kombinuje. U nas też były obietnice zalegalizowania związków partnerskich i zmiany prawa aborcyjnego. Nic się nie […] Read More

    Kinomanka

    07 marca, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Wiem, że nie wyglądam na zawodową kinomankę, ale jestem.  Byłam na 40 Festiwalach w Gdyni, gdzie średnio oglądam 3 seanse dziennie. Obejrzałam kilkaset filmów, a może ponad tysiąc, w tym sporo dobrych, ale więcej beznadziejnych. Te, ostatnio są popularniejsze niż ambitne, bo publiczność wlepiona w komputery i komórki nie ma żadnego przygotowania intelektualnego, żeby rozumieć, coś co jest powyżej polskich komedii, lub nudnych, burych seriali kryminalnych, gdzie wszyscy są brzydcy, brzydko ubrani, mają nie umyte włosy i kłopoty z cerą. Nie są to policjanci z Majami. O nie!  A wszystko dzieje się w zapyziałych miasteczkach na zabłoconych uliczkach i podwórkach, które już od dawna nie są typowe dla polskiej prowincji. Nasze kino popada w skrajności. Filmy są o zidiociałych bogaczach albo o mętach społecznych. Nie ma w nich bohaterów z wyższej półki. Nauczycieli, profesorów, aktorów, sportowców, studentów, pisarzy i pozytywnych biznesmenów. Kino, w którym prym wodzi patologia społeczna nie jest reprezentatywne. Kiedyś mówiło się, że ktoś jest piękny jak aktor. Teraz to raczej niemożliwe. Wraz z odejściem wspaniałych gwiazd i reżyserów, którzy stworzyli Polską szkołę Filmową, znaną na świecie, odeszło kino ambitne, estetyczne i dobrze zagrane. Jak świetni byli aktorzy tamtego kina! Jak starannie robiono filmy. Jakie super były kostiumy, […] Read More

    Jestem zawodowym artystą

    02 marca, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Nie jestem artystką, bo artystki pokazują nóżki i cycuszki na scenie, albo śpiewają w muszlach koncertowych i na wieczorkach zapoznawczych a sporo domorosłych talentów udaje, że maluje. Miewam takie konfrontacje na prośby znajomych. Oszczędzę epitetów, ale dlaczego jak ktoś chce malować, to się nie nauczy? Przed Akademią chodziłam do ogniska na Nowolipiu, gdzie mnie po prostu uczono czym, jak i co malować. Nie będę ciągnęła tematu, bo skoro się uczymy grać na instrumentach, to się pouczmy najpierw podstaw rysowania. Rysuję od zawsze, akwarelkami zaczęłam malować mając 5 lat. Rysowałam bez przerwy, Kiedy dano mi papier i nawet kredki, za którymi nie przepadam do dzisiaj, siadałam i nie marudziłam przez kilka godzin. To mi zostało. Kiedy maluję, znikam w „czarnej dziurze” i naprawdę jestem w innym wymiarze, dopóki anioł siedzący na moim ramieniu nie powie, że obraz skończony. Nagle okazuje się, że minął dzień. Nie jestem wyjątkiem. Wszyscy moi znajomi artyści, tak mają. Czas znika, kiedy siadamy do pracy. Malowanie, projektowanie, ćwiczenie na instrumencie, pisanie, uczenie się roli, to ciężka, wyczerpująca praca umysłowa. To spór między nami, a natchnieniem, tym co nam karze położyć farbę w tym, a nie innym miejscu. Ja, zanim zacznę obraz, rzeźbę, czy pisać książkę, wiem dokładnie […] Read More

    Artysta a księgowy

    19 lutego, 2025 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    To blog wyjaśniający tę różnicę. Większość nie artystów, uważa, że jedyną różnicą między nimi a na przykład Pendereckim jest to, że tamten komponował okropną muzykę.  A oni, popijając łiskacza słuchają disco polo i to jest to.  Przeciętny korpoludek nigdy nie był w Filharmonii czy Operze i się do tego, chichocząc z zadowolenia, przyznaje. Nie bardzo wie na czym polega różnica między dziełem sztuki a fotografiami z Ikei. Osoby, które potrafią tworzyć, być wielkimi poetami, pisarzami, aktorami, wirtuozami, jak i cała kultura, nie istnieją w ich świadomości, bo nigdy nic nie stworzyli ani nie wymyślili, jak każe rodzinna tradycja. Jest coraz gorzej, bo zmienił się sposób wychowywania dzieci i piłka nożna oraz kasa, są dla nich Bogiem. Nie ma w szkołach fachowych lekcji o jakiejkolwiek sztuce. Poza tym, zmieniły się ideały i kryteria. W ogólnej świadomości, prezes banku jest ważniejszy niż nawet najlepszy malarz czy wirtuoz światowej klasy. Prawie każdy z moich „normalnych” znajomych patrząc na pastel narysowany na papierze pyta czy to obraz olejny. A skąd ma wiedzieć, skoro nigdy nie widział olejnego obrazu ani akwareli, ani nic, poza domowym Jezusem z promiennym sercem. Pewna młoda, obfita manicurzystka, spytała mnie i ile obrazów dziennie maluję. Powiedziałam, że jeden kilka dni. […] Read More

    Strony