Miałam ostatnio dużo propozycji zrobienia ze mną wywiadów – rzek, ale nie byłam gotowa do opowiadania o sobie nieznanym osobom, które znają mnie tylko z widzenia, lub wywiadów innych osób. Czyli, z trzeciej ręki. Jedyną osobą która zna mnie z I ręki jestem ja. Prawie równie dobrze znała mnie Agnieszka Osiecka i ona mogłaby zrobić wywiad ze mną, ale wyjechała do reszty moich najbliższych i nie może, za to ja sporo piszę w książce o naszej niezwykłej przyjaźni. Zachęcona mnóstwem wywiadów – rzek, które nagle zaczęły płynąć przez księgarnie, postanowiłam sobie ze sobą porozmawiać. Brałam pod uwagę ryzyko bycia posądzoną o minoderię, narcyzm i tym podobne, dziś posiadane przez wszystkich przywary, ale bywam tak mylnie osądzana, że postanowiłam parę rzeczy wyjaśnić. Zdawałam sobie sprawę, że oczekuje się ode mnie bycia skandalistką, wampem i rozpasaną nowojorską artystką, dlatego nic z tych rzeczy w wywiadzie nie ma. Owszem. Paradują moi ukochani mężowie, oraz kochani i nie kochani partnerzy, psy i koty, rodzice, dziadkowie, a w tle dziesiątki miejsc na świecie, w tym nie lubiana Warszawa i ulubiony Nowy Jork. Odpowiadam szczerze, staram się, siebie nie osądzać, nie wybielać i nie koloryzować. Do tego akurat mam predylekcje i jestem jak dzielny wojak Szwejk, […] Read More
W czasach kiedy wychowywało się dzieci które słuchały dorosłych, jedną z umiejętności których je uczono było tzw. „ładne jedzenie”. Nie było to trudne, bo ich opiekunowie i rodzice nie mieli z tym problemu. Inna sprawa, że nie zabierało się małych dzieci do restauracji, bo one były dla dorosłych. Jeść po pierwsze uczono, po drugie w domu. Takie miałam smutne dzieciństwo, z dala od knajp. Wtedy nikomu by nie przyszło do głowy narażać dziecka na hałas rozmów, dym papierosowy i zapach alkoholu. Małe dzieci nie brały udziału w nocnych eskapadach i siedziały w domu, zwykle z babcią, lub jakąś zaprzyjaźnioną nianią. Nie wiem, na ile wleczenie noworodków nocą i dniem po knajpach wpływa pozytywnie na ich rozwój, ale wydaje mi się, że nie za bardzo. Mieszkam w dzielnicy- żłobku, czyli Miasteczku Wilanów, gdzie w restauracjach połowę gości stanowią malutkie i średnie dzieci, a stolików jest mniej niż wózków z grubych, czarnych rur, wyładowanych niezbędnymi dziecku w knajpie manelami. Kocyki, buteleczki, pieluchy, kołderki, oraz sporo zabawek, zwykle umieszczonych w wielkim koszu na dole wózka. A na górze leży spocony, w czapce nasuniętej na oczy, pośredni żywiciel rodziny mały 500+. Starsze 500+ tarzają się po podłodze, lub włażą na rodziców, zupełnie obojętnych, bo […] Read More
To takie szlachetne żebranie na wyższe cele. Coś z czego jesteśmy dumni, co nas nie poniża, a wręcz wyróżnia. Zaproszenie do kwestowania na warszawskich Powązkach jest zaszczytem, a kwestowanie, ogromną przyjemnością, dlatego kwestują tłumy Vipów. A ostatnio i ich dzieci, zachęcające zabawnymi głosikami do wrzucania pieniędzy do puszek. Działa jak magnes. Atmosfera miłego święta i porozumienia dusz. To zanikające zjawisko jest na Powązkach powszechne. Wszyscy się uśmiechają do „żebraków” którzy hałasują, potrząsając puszkami z bilonem, bo niestety banknoty nieefektownie milczą. Zawsze przynoszę sporo monet, na dobry początek. Pomysłodawcą tego zbierania funduszy na konserwację Starych Powązek był wspaniały człowiek, koneser muzyki, literatury i radości życia Jerzy Waldorff. Do dziś uwielbiają go wszyscy, wraz ze mną. Łączy nas pałac w Radziejowicach, który był miłością Pana Jerzego, a moją jest do dzisiaj. W Jego apartamencie jest muzeum pełne pamiątek i zdjęć. Malowałam akwarelki przy Jego biurku i cały czas myślałam, jak wspaniałym był filarem polskiej kultury. Zabrzmiało spiżowo, ale nie ma mniejszych słów, aby określić istotę zjawiska zwanego – Jerzy Waldorff. Dziś z dwoma kolegami staliśmy przy Jego grobie, potrząsając jego autentyczną laską. Ozdobiliśmy ją tęczowymi wstążkami i opisem. W sumie, robiła niewielkie wrażenie, tak jakby laski Waldorffa można było dostać w każdym […] Read More
Warszawa 28.10.2019 Do Prezydenta Warszawy, Pana Pawła Trzaskowskiego Szanowny Panie Prezydencie. Jestem rodowitą Warszawianką, która na Pana głosowała i namówiła do tego wielu znajomych. Moja akcja poparcia była szczera, bo jest Pan młodym Warszawiakiem z dobrej Rodziny, czyli ma kwalifikacje wiekowe i sentymentalne. Zna miasto od dziecka, więc chyba rozumie i kocha. Mniemam, że ma pan prawo jazdy i wie na czym polega katastrofa motoryzacyjna Stolicy oraz, że nie da się tak dalej, ale nic się nie robi choć w szpitalach lądują ofiary rowerzystów i hulajnogistów. Mówi się, ale tylko mówi, o poprawieniu bezpieczeństwa na ulicach zagrożonych przez wypasione bryki jadące 5x za szybko, oraz rowerzystów w słuchawkach z zatkanymi uszami i hulajnogi na których pędzą stojące na baczność cyborgi, z oczami w słup, a czasem dzieciną między nogami. Często dla oszczędności mkną po dwie dorosłe osoby, w tym wczepieni w siebie zakochani wymieniający pocałunki. Wzruszające, acz cyrkowe są to popisy. Wyżej wymienieni nie mają kasków i prawa jazdy i są na równych prawach z kierowcami, którym bez prawa jazdy poruszać się po jezdniach nie wolno, choć sporo próbuje. Przecież to bez sensu. Dlaczego nie ma kart rowerowych, obowiązujących również użytkowników rowerów i hulajnóg poruszających się […] Read More
Bykowe będą musieli płacić bezdzietni, tylko jak sama nazwa wskazuje chodzi o niesubordynowanych rozpłodowców płci męskiej. A co z kobietami które nie chcą być w ciąży i mieć męża na kanapie, bo im się tak podoba? Jak z tymi, którzy próbują in vitro? Gdy im się nie uda to można jeszcze ukarać leserów. Brawo! Ten socjalistyczny pomysł zawsze mnie śmieszył, bo jest to zamach na prywatność i demokrację. Skoro wszyscy są równi wobec prawa, to i maruderzy prokreacyjni. Z kolei ciekawostka, okazało się że bajońska suma 500+ nie sprawiła, że rodzi się więcej dzieci. Dzietność wręcz spadła. Zamknięcie sklepów w niedzielę zaowocowało pojawieniem się w niektórych sieciówkach Poczty Polskiej, lub kawiarenek w postaci ekspresu do kawy i smętnych kanapek „z wczoraj”, jak mnie poinformowała panna za kasą. Ani poczta, ani kawa wypita na stojaka nie odrywają wiernych od pędzenia na mszę, a duży sklep rzuca im się na pobożność. Otóż bzdura, bo liczba wiernych maleje, a zakupów zrobić nie można, choć dla niektórych to jedyny dzień naprawdę wolny. Może by przestać z tymi niedzielami? Z kolei, co z tą dzietnością? To 500+ powoduje tyle, że kobiety przestają pracować, bo to się nie opłaca, mimo że średnia krajowa płac wzrasta jak […] Read More
Intuicja mówiła mi, że literackiego Nobla dostanie Olga Tokarczuk, bo jest w stylu podobnym do swoich poprzedniczek noblistek. Czyli: skupiona, nie wystrojona, wykształcona, pozytywnie myśląca i niezwykła. Księgi Jakubowe dokładnie przejrzałam i podczytałam u mojej prawie stuletniej Teściowej, która jest w połowie książki i się jej podoba. Ponarzekałyśmy na nieprzyjazną osobom nie chodzącym na siłownię objętość dzieła. Zabawnie to wygląda, ale można czytać tylko na specjalnym stojaku i to trzymając lewą stronę książki, bo jest za ciasno zeszyta i wraca na stronę prawą. Wiem, że okazja do krytykowania wielkich foliałów jest nieodpowiednia, ale proszę o wydanie 3 tomów Ksiąg. Sienkiewicz też miał Nobla a nie wydał „Ogniem i mieczem„ w jednym kawałku. Z tego co zdążyłam wyczytać, to książka jest akurat dla mnie. Porusza temat Frankistów, którym zainteresował mnie prof. Mel Gordon z NYU. Robiłam dla niego konstruktywistyczne scenografie i kostiumy związane z Rosją rewolucyjną i instalacje związane z Żydami w Europie, w przerwach na zajmowanie się fałszywym Mesjaszem, który grasował na naszych terenach. Na Księgi Jakubowe trzeba mieć czas, jak na spokojne słuchanie muzyki kameralnej. To nie jest książka dla uczestników „wyścigu szczurów” i chciwców korporacyjnych, bo wymaga skupienia i dokładnego czytania. O czas trudno w nie wakacyjnym życiu, […] Read More
Kiedyś nie chodziło się na wybory na znak protestu, bo tak naprawdę nie było wyboru. Teraz powinno się na wybory iść, bo wybór jest, a prawo głosu jest przywilejem. Walczyły o nie przez wieki kobiety w Europie i Stanach, oraz Afro Amerykanie. Każdy ma wybór i każdy głos się liczy, choć nawet bardzo inteligentni i bywali moi znajomi twierdzą, że wybieranie mniejszego zła jest bez sensu. A jaki sens ma nie wybieranie? Ciągle się z nimi spieram, bo jako obywatelka tego skołowanego przez polityków kraju, wiem co może spowodować niezrozumienie czysto matematycznego obliczenia, że nieobecni nie mają racji. W wyborach liczy się ilość głosów. Jeśli nie będzie naszych, będą konkurencji. Zamiast kombinować i dzielić skórę na niedźwiedziu, martwiąc się o to kto będzie miał jakie miejsca i apanaże po zwycięstwie, trzeba zwyciężyć, czyli połączyć siły. Podziały zostawić na czas spokoju. Wiele lat mieszkałam w Stanach, gdzie wybory są najważniejsze w życiu kraju i nie ma co narzekać na brak wachlarza nieskazitelnych kandydatów, tylko wybierać to co jest dobre dla demokracji i zapewni spokojne życie. Nie mamy wyobraźni, bo gdybyśmy mieli kolejki do punktów wyborczych ciągnęły by się kilometrami i to od świtu. Nie robimy nikomu łaski popierając swoich kandydatów, nie […] Read More
„Ludzie zejdźcie z drogi, bo listonosz jedzie…” śpiewali Skaldowie i każdy schodził gdy nadciągał ulicą pośród pachnących ogrodów pan Michalczyk na starej damce, na tak zwanych balonach, czyli grubych oponach do jeżdżenia po piaszczystych drogach. Całe lata, a właściwie do teraz, listonosz kojarzył się przyjemnie. Przywoził przekazy pieniężne i oczekiwane listy oraz telegramy imieninowe. Znał wszystkich z wzajemnością. W mrozy wpadał na kieliszek nalewki i jechał dalej, bo balony pomagały też w jeździe po śniegu. Poczta byłą instytucją. List ekspresowy szedł 2 dni, zwykły 4. Niby długo, ale dochodził. Telegram doręczany był o każdej porze, a pierwszą rzeczą jaką robiłam będąc na wakacjach w nowym miejscu, to wpadałam na pocztę kupić pocztówki, obejrzeć panią w okienku, powąchać zapach kleju do znaczków, jutowych worków na listy i czegoś co kojarzyło się z przygodami. Zbierałam znaczki, ale mi przeszło w liceum. Do teraz uważam filatelistykę za coś fajnego, ale pierwszego na liście zastanawiających hobby. Druga jest filumenistyka. Wracając do listów, w tej chwili już nikomu niepotrzebnych w dobie Internetu, który zwalnia od wszystkich didaskaliów związanych z korespondencją. O! pachnące koperty, papeterie z Londynu, pocztówki z reprodukcjami obrazów, czekanie na list, wrzucanie listu do zawsze uśmiechniętej czerwonej, na zamiejscowe, a niebieskiej na miejscowe […] Read More
Bywam na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni regularnie od 1985 roku. Oglądam dziennie minimum 3 filmy, co daje 18 w czasie festiwalu, ale zdarza mi się zobaczyć 5 filmów dziennie, w tym krótki metraż, za którymi przepadam. W tym roku w wywiadzie dla kroniki festiwalowej Bożena Dykiel powiedziała, że mając do wyboru kino amerykańskie i polskie, woli polskie. Sala w śmiech, a ja nie. Nasze filmy są jedyne w swoim rodzaju i mają styl. Co prawda jeden, jak spod matrycy, ale za to po 2 klatkach można rozpoznać nasze niepokoje moralne, charakterystyczny dźwięk, a ostatnio doszła moda na egipskie ciemności. Gdyby kosmita miał na podstawie nominowanych filmów powiedzieć coś o mieszkańcach Ziemi, to najpierw by zapłakał, potem odleciał drżąc z przerażenia. Gdyby liczyć na jakiś obraz naszego społeczeństwa, to po obejrzeniu filmów konkursowych było by jasne, że nie za dobrze mamy pod sufitem, ale za to super gramy jazz i rapujemy. Rap lubię i to bardzo. Za Leszkiem Możdżerem przepadam, bo to najlepszy jazzman jakiego słyszałam, poza tym ma wdzięk i poczucie humoru, co słychać w każdej nutce. Nie widziałam „Piłsudskiego” ale podobno dobry, w przeciwieństwie do „Legionów”, które bez entuzjazmu widziałam. Nie udało mi się też zachwycić filmem […] Read More
Wyrażam swoje serdeczne poparcie dla restauracji w Poznaniu, która odważyła się poprosić o nie przyprowadzanie maluchów, żeby osoby, które chcą spokojnie zjeść i porozmawiać nie musiały znosić braku wychowania cudzych dzieci. Podkreślam- cudzych, bo swoje każdy znosi. Ciekawe to zjawisko. Bo Nasz!!! dzidziuś drze się bezgłośnie, takoż tupie i płacze. Ponadto pięknie maluje już w 2 roczku życia, oraz mówi od pół roczku, a inne dzieci nie dorastają mu do pięt. Jako ofiara wyżu demograficznego w Miasteczku Wilanów, wspieranego przez 500+ wiem co piszę. W ostatnich latach nie ma nic złego w przyprowadzaniu dzieci do restauracji, bo to w końcu miejsce dla wszystkich. Szczególnie po 21, gdy nagle wchodzą pary, a z nimi po dwoje, lub kilkoro małych dzieci, Mniejsze płaczą, większe skaczą i włażą na stół, a hermetyczni rodzice sobie gadają. Jak zresztą inne wielodzietne rodziny, uważające, że miejsce wyjącego niemowlaka jest w knajpie z winem i nie tylko „aż do ostatniego gościa.” W ramach popierania terroru młodych reproduktorów, proponuję przyprowadzanie dzieci do kina, Opery, Filharmonii i szpitali na Ojom do babci, jeśli niania ma wychodne. Polecam również mecze na zatłoczonych stadionach i motocross. Niech się słodki maluszek uczy psychologii tłumu, asertywności i społecznych zachowań. Kiedyś rodziny z małymi […] Read More
