Najnowsze wpisy

Archiwa

    Typy urody, rys historyczny.

    20 września, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Typy urody i stroje zmieniają się wraz z modami literackimi czy obyczajowymi. Ponieważ jesteśmy czujni na trendy, niestety nie zawsze na te dobre, to jak coś modne w sekundę wychodzi na nasze ulice. Suną klony paryskich modelek, acz z potężną nadwagą. Odkryte tłuściutkie ramiona i byczy kark, wielkie brzuchy w modnych, obcisłych podkoszulkach, mini opinające udziska z celulitem, ale wszystko zgodne z modą. Modne w XIX wieku cechy teraz są uważane za okropne. Totalna bladość, chronienie się od słońca, małe stópki i dłonie u obu płci, bokobrody i wąsiki tylko u mężczyzn. Omdlewanie, jako oznaka kobiecości, niski wzrost u pań i panów, wachlarze zamiast mycia zębów i totalna moda na czarne kędziory i czarne oczy, którymi modnie było wywracać z rozpaczy. Wiek XX przyniósł rozluźnienie. Coco Chanel wprowadziła spódnice za kolano zamiast tych do ziemi, zlikwidowała gorsety, zaprojektowała spodnie dla pań, obcięła elegantkom włosy i pozwoliła palić papierosy. To był początek końca hegemonii mężczyzn. Wyswobodzone z sadystycznych ciuchów dziewczyny zaczerpnęły powietrza pełną piersią i zaczęły walczyć o swoje prawa. W trakcie i po II wojnie światowej wszystko się zmieniło, liczyła się przede wszystkim wygoda. Płaskie obcasy, buty oficerki, krótkie spódnice, męskie marynarki. Kobiety stopniowo traciły kobiecość, ale nagle zrezygnowały w […] Read More

    Język lata, jak łopata

    15 września, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Ostatnio zaskakuje mnie epidemia logorei, czyli nieprzerwanego gadulstwa, które kiedyś było domeną małych dzieci i tak zwanych „blondynek”. Prawdziwi mężczyźni, jak wodzowie indiańscy, odzywali się rzadko, z namysłem i tylko w momentach, kiedy było to konieczne. Kobiety mówiły więcej, a najwięcej maluchy. Tych dwóch ostatnich grup nie przeceniano. Starsze osoby uznane były za autorytety i mówiły mało i mądrze. W ostatnich czasach wszyscy mówią 5 razy więcej i głupiej, niż kiedyś. Spotkanie kogoś znajomego jest katastrofą. Na pytanie „Co u Ciebie?” rusza rollercoaster paplaniny. O wnukach, o sąsiadach, często trzeba wysłuchać bełkotu o chorobie i jej symptomach jakiejś nie znanej mi osoby, o synowej, o złej krawcowej… Byle gadać. Trrrrrrr. Czasem trzeba po prostu się pożegnać, co nie wypada grzecznie, ale ma się zszarpane nerwy z miliona własnych powodów, a nasz agresywny paplacz nawet nie zauważa, że mamy nogę w gipsie i może chcieli byśmy się pochwalić jak do tego doszło. Ludzie przestali słuchać, a nabrali wielkiej ochoty do gadania o czymkolwiek. Może ze strachu przed samotnością. Kobiety w pewnym wieku chyba faktycznie czują się samotne, bo gadają wszędzie i zawsze o niczym. Nie daj Bóg czekać z gadułą w kolejce po cokolwiek. Ofiarą jest ekspedientka, którą proszą o radę […] Read More

    Wystawy i wernisaże

    06 września, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Wirus zmienił mój świat, ale nie tylko mój, bo pozbawił artystów – aktorów, malarzy, rzeźbiarzy i wszystkich twórców publiczności. Artysta musi mieć bezpośredni kontakt z odbiorcą. To jest wzajemny przepływ energii, którego próżno szukać w komputerowych działaniach. Nie bardzo lubię wernisaże, swoje też, ale zawsze jest to jakiś sprawdzian dla sztuki, którą się pokazuje. Jakieś rozmowy, propozycje. Jakieś nawiązanie kontaktów z osobami, które można spotkać tylko w galerii, na premierze w teatrze, operze, albo na koncercie. W tej chwili nie ma miejsc w których spotykają się twórcy, bo sztuka przestała być ważna. Kraj nie szanujący artystów powinien się wstydzić.  Nagle, przestały istnieć SPATiF i Ściek, miejsca w których można było spotkać właściwie wszystkich zajmujących się sztuką i wrócić do domu polewaczką. Ciemnogród zwycięża! Nie ma klubów studenckich, kawiarni artystycznych, kabaretów na poziomie, a według mnie spotykać się powinno. Mój wrześniowy wernisaż w Galerii Katarzyny Napiórkowskiej zablokował wirus, a na internetowe pokazanie moich prac się nie zgodziłam. Moje obrazy są duże, ekspresyjne, bardzo kolorowe i mają w sobie sporo optymizmu i szaleństwa, więc nie chciałam ich spłaszczać wirtualną ekspozycją. Zamieszczam powstające obrazy na swoim instagramie hanna-bakula-autoportret. Fajnie by było pokazać je razem, ale poczekam, aż u nas ludzie przestaną się bać […] Read More

    Zapraszam na wernisaż 10 września 2020

    05 września, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments

    Straszno patrzeć

    30 sierpnia, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Sopot to matecznik kurortowych grubasów. W Busku statecznym krokiem pingwinów wloką się grubasy, 60+, a w Sopocie królują zapasione dzieci i małolaty w towarzystwie monstrualnych rodziców 35+. Po czym poznać rasowego grubasa? Po tym, że cały czas coś je i jak palacz w staromodnej lokomotywie, cały czas dorzuca do ognia, nie ryzykując utraty choćby jednej kalorii- „… Już ledwo sapie, już ledwo zipie, a jeszcze palacz węgiel weń sypie…” napisał w wierszu lokomotywa Julian Tuwim. Ponieważ jesteśmy ambitni i w swoim pojęciu najlepsi pośród narodów, udało nam się osiągnąć największą w Europie ilość dzieci z chorobliwą nadwagą. Brawo! Sukces również rodziców i nauczycieli! Ja uważam, że trudno jest przeprowadzić badania wśród dorosłych, bo nie chodzą do szkoły, gdzie od czasu do czasu waży się najdorodniejsze okazy, ale z tego co widzę na ulicy w Sopocie w dorosłej grupie też idziemy „po złoto”, a z pewnością stoimy na „pudle”. Skąpe stroje i wręcz zwały kochanego ciałka eksponowanego z fikuśnym bezwstydem mogą przerazić każdego lekarza, najbardziej kardiologa i endokrynologa. Pandemia pandemią, ale epidemia otyłości z roku na rok niesie coraz więcej ofiar. Tylko w najbiedniejszych krajach otyłość uważana była za przejaw bogactwa. Gruby był Budda, grubi chińscy Mandaryni, a naród z głodu, […] Read More

    Nostalgia sopocka

    23 sierpnia, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Nostalgia to taka staromodna, lekka tęsknota za czymś nam drogim, co niepostrzeżenie zniknęło z naszego życia. To nie ukłucie w serce, ale coś na kształt łezki kręcącej się w oku. Każde wolne kilka dni staram się spędzać w magicznym domu pracy twórczej – Zaiksie w Sopocie. W miejscu do którego nie przyjeżdżam, a wracam. A było tak. W czasach mojego dzieciństwa dorośli decydowali kiedy i dokąd pojedzie dziecko na wakacje. Bardzo bym się zdziwiła, gdyby zapytali mnie o zdanie, bo sam wyjazd gdzie indziej niż do ogrodu babci w Zielonce był atrakcją. Pomimo, że był ogródek warzywny, klomby, las, niedaleko rzeczka z rakami, wiec i czystą wodą, w końcu uznano, że jest czas abym zobaczyła morze. Wiedziałam jak wygląda z obrazów Ajwazowskiego, widzianych w czarno-białym rosyjskim albumie, więc chodziło raczej o potwierdzenie. Ciekawiła mnie natomiast plaża widziana w Kronice Filmowej (sprawdzić w necie) Wszyscy w majtkach i stanikach leżą na piachu, albo skaczą w wodzie. Między golasami chodzą chłopcy ze skrzynkami z napisem LODY. To było coś dla mnie. Nad rzeczką Rządzą kąpałam się w tak zwanym pajacyku, czyli bufiastych majtkach na szelkach, tak jak wszystkie dzieci. Panie siedziały w lekkich spódnicach nałożonych na kostiumy z tego samego materiału i […] Read More

    Bez urlopu

    16 sierpnia, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Należę do malutkiej garstki ludzi, którzy nigdy nie mieli urlopu bo nigdy nie pracowali „w pracy” u kogoś, lub dla kogoś. To artyści. Nic nas nie chroniło, nikogo nie naciągaliśmy na dni wolne i tak zwane chorobowe. Sami sobie płacimy ubezpieczenia i ZUS. Sami decydujemy o czasie wolnym od pracy, choć są to pozory. Osoby pracujące dla siebie, a szczególnie twórcy z każdej dziedziny, pracują 365 dni, po 16 godzin (odliczam 8 godzin na sen), bo myślą o tym co napiszą, namalują, czy skomponują. Śpiewacy i instrumentaliści ćwiczą po kilka godzin dziennie a potem zamartwiają się o ile coś poszło nie tak. Ja cały czas myślę jak skończyć zaczęty obraz lub książkę i mój humor zależy od tego, czy mi dobrze idzie.  Męki twórcze to też praca, bo w takim stanie człowiek niezdolny jest do cieszenia się życiem i normalnego psychicznego funkcjonowania. Latem u fryzjera, czy w innym usługowym miejscu słyszę pytanie – „Kiedy i gdzie na urlop, pani Haniu?” Odpowiadam, że mam urlop cały rok i cały rok jeżdżę gdzie chcę i kiedy chcę, żyjąc bez bata nad głową. Grzebień zastyga w powietrzu. Nożyczki również. Kosmetyczka przestaje mi nakładać maseczkę, krawcowa połyka szpilkę… Ludzie nie mogą zrozumieć jakim cudem, […] Read More

    Kanikuła

    09 sierpnia, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    To nazwa czasu wakacyjnego, kojarząca się z upałem i letnią nudą. Mnie jeszcze z opowiadaniami Brunona Szulca. Od matury nie lubię wakacji. Na studiach na ASP było tak fajnie, że szkoda było czasu na przerwę w bankietowaniu i malowaniu. Mając wolny zawód nie mam urlopu, ani dni wolnych bo pracuję cały czas. Wymyślam obrazy i książki właściwie bez przerwy. Ale zdarza się też, że śnię o tym co właśnie namalowałam i co powinnam napisać. O dziwo niektóre sny są bardzo rozsądne i korzystam ze śnionych pomysłów. Żyć nie umierać, wstawać o której się chce, wyjeżdżać gdzie się chce… Aż tu nagle, w ciągu tygodnia moje cudowne, wesołe i bardzo uregulowane życie wywinęło kozła. Pierwszy raz w życiu nie miałam przyjęcia urodzinowego. Teraz dom wariatów. Raz straszą śmiercią, raz wirus znika.  Nie  wiadomo co czynne, co nie. Kto jest w mieście, kogo nie ma. Czy nie odwołają aukcji z moimi obrazami, czy dojedzie zamiejscowa klientka na portret, czy podpiszę umowę na książkę bo wydawnictwo robi bokami??? Do których znajomych jechać na kilka dni, bo wszyscy fajni, ale a nuż byli na weselu. Czy nosić maseczki na ulicy, czy tylko w miejscach zamkniętych? Czy ryzykować plażę, co odradzam, czy zaszyć się w […] Read More

    Wirusowy kurort

    31 lipca, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Bałam się, że moje ulubione Busko będzie nieczynne i pierwszy raz od 19 lat nie spędzę tu dwóch tygodni, przebiegając z siarki na borowinę. A tu miła niespodzianka. Na skutek ogólnego zamieszania sanatoria i pensjonaty są czynne wraz z zabiegami, ale bez dancingów, co to, to nie. To nie do końca prawda, bo naprzeciwko grzmi muzyka disco- polo i widać pląsające pary z nieprawdopodobną nadwagą. Okazuje się, że można, ale tylko 15 osób w odpowiedniej odległości. Tango wykluczone. Na terenie mojego pensjonatu wszyscy chodzą w maseczkach, ale w jadalni już nie i w kawiarnianym ogródku też. Personel w maseczkach na szyi, tak jak większość mieszkańców. Tu pochwalam logikę, bo powiedziane jest, że należy chodzić w maseczkach, ale nie powiedziane jest na czym i można sobie wybrać. Maseczka na szyi u kobiet w pewnym wieku doskonale poprawia owal twarzy i tuszuje to co dynda pod brodą.  Z kolei pyzate grubasy ledwo się w maseczkach mieszczą i wyglądają jak jajka sadzone. Maseczka – małe żółtko, reszta to rozlane białko, bo spod maseczki wypływają wielkie poliki i imponujące podgardla. Wszystko to wisi na czerwonych, odstających przez ciasną gumkę, uszach. Generalnie, efekt przyduszonego chomika. Ewidentnie, na skutek pandemii jest najwięcej, odkąd pamiętam, toczących się […] Read More

    Od głowy

    28 lipca, 2020 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    psuje się ryba, ale i społeczeństwo i państwo. Nie można żyć w kraju, gdzie nie szanuje się prawa, obywateli, upośledzonych, dzieci, zwierząt i artystów. Nie bez kozery umieściłam nas na końcu, bo pamiętam czasy, gdy artyści byli na początku listy istotnych grup zawodowych. Samo znanie aktora, czy muzyka, albo kogoś z TV, stawiało początkującego snoba, na piedestale. Teraz tylko zatrudnienie w serialu gwarantuje wykonawcom prestiż i szacunek ale i męczącą rozpoznawalność. Aktorstwo psuje się od głowy, czyli mediów, które przestawiły się na doły intelektualne, bo góry wymierają i nie zanosi się na ich następców. Ale nie o tym chciałam pisać, tylko mnie zniosło. Chciałam zauważyć, że od niefortunnych dla demokracji wyborów coś w Narodzie pękło, jak balonik w kształcie serca przekłuty przez głupiego Zyzia. Dużo podróżuję, spotykam wiele osób znajomych i nieznajomych, z przerażeniem obserwuję, że nawet moje środowisko się oźliło. To rzadkie słowo i dotyczy tresury za łagodnych psów. Wali się je po pysku szmatą, aż się zezłoszczą i nawet mogą pogryźć. Walą nas szmatą a my biadolimy, dyskutujemy, protestujemy, ale nie gryziemy? Dlaczego , nie rozumiem, może jesteśmy kotami? Nie zagrzewam do walki, tylko zwracam uwagę na przerost treści nad formą. Nie znaczy to, że utraciliśmy zdolność bycia […] Read More

    Strony