Z filmami jak z grzybami, nigdy nic nie wiadomo. W tym roku wysyp świetnych filmów, aktorek, aktorów, scenarzystów i gości. Festiwal Filmów Fabularnych w Gdyni pękł w szwach. Jak na teatralnych festiwalach za Gierka, tłumy szturmowały gdyńskie kina, a najbardziej Teatr Muzyczny. Okazało się, że nic się nie zmieniło i jest grupa ludzi kochających sztukę, oraz rozumiejących, że to podstawowa wartość tworząca i jednocząca społeczeństwo. Tu zabrzmiałam jak wice-minister Kultury, który na gali zakończeniowej wygłosił mowę w imieniu Ministra właściwego, który sprytnie nie przyjechał, przewidując, że ponad 1500 gości, na gali może dać wyraz swemu niezadowoleniu z powodu lekceważenia i przemilczania problemów artystów ze wszystkich dziedzin. Wice minister miał szanse nie być wyklaskany, bo przy końcowych przemówieniach o nim zapomniano. Aż tu nagle, zza kulis zaczęła machać ręka. Prowadząca galę Małgorzata Kożuchowska poszła zobaczyć co się dzieje i powróciła z wiadomością, że nie przemawiał namaszczony przez Władzę Jej przedstawiciel. No i przemówił, czyli odczytał z kartki, jak za dawnych lat. „Co to się działo, co się działo, uzdrowiska pół ze śmiechu się skręcało..” Sala śmiała się jak szalona, bo brednie idealnie nawiązywały do przemówienia aparatczyka z przed chwilą puszczanego fragmentu „Zimnej wojny”. W końcu i vice Minister zaczął się śmiać, […] Read More
Kiedyś, Diariusz znaczyło tyle, co dziennik, najczęściej z podróży, tego imienia nie nosił nikt w mojej szkole, dopiero w latach siedemdziesiątych wyroiło się skupiskach miejskich i podmiejskich Dariuszów, Klaudiuszów Mariuszów a i Robertów oraz Patryków. Aż się prosi, żeby napisać o imionach rodem z Cesarstwa Rzymskiego, połączonych fikuśnie z nazwiskami, najczęściej- rzeczownikami. Typu Klaudia Kiełbasa, czy Dariusz Gwóźdź. Ale to innym razem, bo teraz chcę napisać o modzie. Znowu jestem w Sopocie, ale po to żeby jak co roku jeździć oglądać filmy polskie na Festiwalu w Gdyni. Szczegóły za tydzień, bo widziałam tylko Kamerdynera. Sopot jest moją wielką i odwzajemnioną miłością. Sądząc z tłumów, które oblegają Monciaka w wakacje nie jestem wyjątkiem. Zachwycają mnie miasta, gdzie można się poruszać „na nogach”, bo wszędzie jest blisko. W Sopocie fajnych knajp przybywa w niesłychanym tempie. Niektóre mają doskonałych kucharzy, nawet rodowitych Chińczyków, oczywiście w restauracjach chińskich. Jakbym tu mieszkała, to bym wynajęła turystom kuchnię, bo po co gotować, jak od tego są zawodowcy. Coś mnie znosi na mieliznę, a miałam pisać o modzie, a właściwie sposobie zachwalania swych wdzięków, polegającym na zredukowaniu ubrania do minimum. W większości wypadków decyzja jest słuszna, bo mamy wysyp pięknych, zgrabnych młodych kobiet z aksamitnymi ramionami i […] Read More
Bardzo polecam Alicję z krainy czarów, którą czytam co pewien czas i za każdym razem się śmieję w tych samych miejscach. Wszystkie postacie są niesłychane, a ja najbardziej lubię pędzącego królika, który leci jak wariat spoglądając na kieszonkowy zegarek, typu ‘cebula’ na łańcuszku z dewizką. Ciekawe ilu moich czytelników wie co to takiego dewizka. Królik jest lokajem królowej, która może go kazać ściąć za spóźnienie, wobec czego w stałej panice nie wie co robi, nie pamięta po co biegnie w swoim aksamitnym fraczku. Kiedyś chciałam zilustrować Alicję, ale oryginalne rysunki są genialne i musiałabym zrobić gorsze, więc dałam spokój. W bajce są pokazane, pod postaciami zwierząt, wszystkie rodzaje ludzkich osobowości, ale królik najbardziej przypomina moich pędzących ostatnio, jak on, znajomych. Wychowałam się w straszliwej komunie, której nigdy nie zapomnę tego, że musiałam chodzić, a nie jeździć do szkoły, że wysyłano mnie na kolonie i obozy, praktycznie za darmo. Że za darmo studiowałam na ASP, która wtedy była najbardziej prestiżową uczelnią w Warszawie i dostawałam farby i blejtramy. W tym okrutnym świecie bardzo ceniono artystów i się na nich snobowano. Za reżyserię jednego filmu można sobie było kupić willę na Żoliborzu, a za projekt i wykonanie dekoracji 1- majowych, zagraniczne auto. […] Read More
Wózkowy to zawód polegający na obsłudze wózków przemysłowych. Ja chcę opisać ciekawe zjawisko operatorek wózków dziecięcych. Przede wszystkim młodych mateczek, bo one opanowały miasto, a szczególnie Miasteczko Wilanów, w którym mam nieszczęście od 3 lat mieszkać. Ostrzegam przed tym osoby które nie mają wózków i niemowlaków. Dla innych osób, w tym rowerzystów, spacerowiczów i osób starszych, czyli po 40 roku życia, miejsce to może stać się traumą nie do przeskoczenia. Tu nadmieniam, że szukam mieszkania gdzie indziej, gdzie są jakieś proporcje zaludnienia. Urodziłam się w dawnych czasach, gdy dziecko brało się na spacer do parku, albo nad rzeką, albo stawiało z wózkiem na balkonie, mnie w ogrodzie, żeby miało świeże powietrze. Komu by się teraz chciało szukać parku, skoro są mole. Mam na myśli te handlowe, a napisałam po polsku, bo co to za wplatanie zagranicznych pisowni nazw, do naszego pięknego języka, który traci urodę w postępie geometrycznym, zastąpiony przez skrótowe bekania i czkania. Okazało się ostatnio, że najodpowiedniejszym miejscem dla dzidziusia 500+ są przestronne sklepy z klimatyzacją. Na każdą porę roku i dużo tego, więc pociecha ma do wyboru oddychanie w różnych towarach. Wiedzą o tym mateczki, więc biorą machiny oblężnicze z rur na wielkich kołach, w których ledwo […] Read More
Tym razem nie będzie to o worach pod oczami, którymi charakteryzują się piwosze w każdym wieku i które dodają miękkości ich stalowemu spojrzeniu samca alfa. Będzie o kokieteryjnym trendzie w damskiej modzie- sukniach workach. W tym sezonie modna kobieta, bez względu na figurę i wiek, powinna wyglądać jak chodząca po centrach handlowych reklama dyni, lub pomidora. Idzie sobie dynia, albo pomidor, a w środku nie wiadomo co. Ten fikuśny pomysł zainspirował producentów odzieży i nareszcie wszystkie kobiety są równie brzydkie i niezgrabne, bo nie ma modelki, która odziana w wór rozszerzony i nagle złapany na wysokości łydki, wyglądała jak kobieta. Aby kokieteryjna ofiara mody mogła się kobieco wywalać wchodząc na schodek wymyślono, ten o jakże zbawienny dla figury, kształt gruszki. Brzuchate ofiary niejedzenia, odetchnęły z ulgą. Włazimy w wór, zakładamy sandały i wyglądam jak pątnik do ziemi świętej chory na puchlinę wodną. Żeby się dobić, narzucamy dwie, albo trzy warstwy z różnych tkanin. Dołem blade, niekoniecznie zgrabne nóżki i gotowe. O ile nie lubimy linii gruszki, jest możliwość szat w ogony nierównej długości, ala Anioł- pogorzelec, lub dla odważniejszych, kokieteryjny- Hiob. W drugim wariancie tkanina ma być wygnieciona, poszarpana i powinno brakować rękawa, a góra, zsuwać z jednego ramienia. W […] Read More
Podstawowy podział żon i stałych konkubin jest prosty. Są albo mamusiami swoich podstarzałych brzdąców z brzuchem jak piłka i cienkimi nóżkami, albo wychowawczyniami z zakładu karnego. Tak czy siak mają mores i ani by do głowy przyszło podopiecznym mieć swoje zdanie, czy też się sprzeciwić. Ryzyko polega na tym, że i tak dość nieładna druga połowa kalafiora, tak się krzywi, że tylko niewidomy by wytrzymał, nie mówię o włączeniu udarowej wiertarki małżeńskiej z zapętlonym systemem. Polska kobieta musi mieć synka a właściwie jednego lub kilku osobników płci męskiej, którym rozkazuje, kontroluje jak druhna zuchy, wymaga, rozlicza, podgląda, podsłuchuje, karci, karze i kontroluje cichcem a potem oficjalnie. Przychodzi taki moment, że facet boi się ruszyć. Piwo i papierosy ukochana wywęszy, kieszenie przetrzepie, niby przed praniem, bilingi sprawdzi, SMSy przeczyta, o ile chłoptyś nie weźmie komórki do toalety. Staje słupka i podsłuchuje, czy aby niewolnik nie ma pomysłu, żeby tak jak państewko kolonialne walczyć o niepodległość. Za to kara może być ta najstraszliwsza, czyli brak seksu, po 30 latach małżeństwa. Cenią się grubaski- żoneczki, ale bazują na łatwości dostępu, czyli męskim lenistwie. Piszę to ja po to, żeby zwrócić panom uwagę, że zachowują się jak dzidziusie, albo psy kanapowe. Ktoś za nich […] Read More
Byłam zawsze lekko stuknięta i zawsze miałam motorek. Od pierwszych wyjazdów nad morze i w góry, kolonie letnie, obozy harcerskie i wędrowne, podróże autostopem, zimowiska i wreszcie wymarzone wyjazdy zagraniczne, miałam w sobie solidny bakcyl podróżnika. Jako dziecko krążyłam między Sopotem, Zakopanym, Szklarską Porębą, Mikołajkami, Węgorzewem i Iwoniczem Zdrój wakacjując na koloniach i w towarzystwie Mamy, albo Babci. Potem w wakacje uciekałam z domu pod jakimkolwiek pretekstem. Byłam autostopowiczką w liceum, jeździłam w wagonach pocztowych i towarowych, głównie z kolegami szkolnymi i ze studiów. Były to eskapady, które wydają mi się dziś niemożliwe, mimo, że brałam w nich udział. Na przykład, 20 kilometrów w blaszanej furgonetce z gorącym pieczywem, na którym bezpośrednio siedzieliśmy z kolegą w szortach. Wysiedliśmy podduszeni, wentylacji nie było . W sumie, nigdy mi się nic nie stało i nie miałam, żadnych przykrości. Z obozów konnych, gdzie hulałam na ogierach, jechałam do Morskiego Oka, żeby się popisać przed, moim wtedy narzeczonym, a później mężem Taternikiem. Umierając ze strachu weszłam na czubek Mnicha, gorzej było ze schodzeniem. Pływałam żaglówkami, przeszłam całe Bieszczady z Połoninami włącznie. Słabo było z nartami, bo mi wiało śniegiem w twarz. Potem, na studiach, zaczęłam jeździć po Europie, ale nie na saksy, tylko odwiedzać […] Read More
Moja paryska, acz polskiego pochodzenia, przyjaciółka- Beata de Robien, napisała po francusku książkę- „Przekleństwo Świetlany” o córce Stalina. Książka obiecująco gruba i ślicznie wydana, została przetłumaczona na polski, dzięki czemu mogłam ją przeczytać, co polecam absolutnie wszystkim. Głównie tym, którzy pamiętają kto to był Stalin, co „usta miał słodsze od malin”, tak przynajmniej głosiła pieśń. Doskonale napisana biografia córki potwora, odpowiedzialnego za wymordowanie milionów ludzi, głównie Rosjan, jest bardzo dokładna. Stalin widziany oczami kochającej go do obłędu córki Świetlany jawi się jako bardzo zajęty pracą, zwykły Tatulek. Swietłana otoczona murem pochlebców i szpiegów nie wie o niczym i niczego się nie domyśla. Giną osoby z jej najbliższego otoczenia, łącznie z rodziną ukochanej matki, a córcia tuli się ufnie do mordercy, który, gdy była małą, kochał ją bardzo i kazał jej sobie rozkazywać. Ciekawe to psychologicznie. Mega potwór zleca egzekucje, a wykonuje rozkazy dziecka???!!! Sytuacja zmienia się, gdy dziewczynka dorasta i zaczyna być kobietą w za krótkiej spódnicy, co tu kryć niezmiernie kochliwą, której ofiary wysyłane są do gułagów, czasem po dwa razy za recydywę. (mam nadzieje, że czytelnicy wiedzą, co to były gułagi, choć program szkół jest mocno okrojony). Książka jest wciągająca i ma doskonałe tempo, godne bohaterki, którą nosi […] Read More
Piszę o Korze z pewnym opóźnieniem, bo zdarzyły nam się setki przygód i nie wiem, które wybrać. Dziś przeczytałam wpis Małgosi Potockiej która wraz ze mną, Korą, Grzesiem Ciechowskim, z którym właśnie zaczynała być i Frankiem Starowieyskim, była członkiem naszego nieformalnego Klubu Nudystów nad Wisłą. W późnych latach osiemdziesiątych plaże nudystów nikogo nie obchodziły, a my byliśmy piękni i młodzi. Na tą spokojną plażę, gdzie golasy czytały książki, przychodzili pogapić się na śliczne laski żołnierze z pobliskiej jednostki, którzy byli cali biali i tylko dłonie i twarz mieli brązowe. Było to naprawdę zabawne. Mundury nieśli ze sobą. Nasze kąpiele i pikniki kontynuowaliśmy przeważnie u mnie na Pańskiej, gdzie czasami rysowałam wszystkim portrety. Często dołączała do nas Agnieszka Osiecka i też była na obrazach. Było to w czasach, gdy jeszcze na stałe mieszkałam w NY i w Polsce bywałam z powodów artystycznych, czyli wystaw i towarzyskich. W latach 1985/ 1995 bardzo się z Korą przyjaźniłyśmy. Często bywałam u niej w Krakowie i siedziałyśmy do późnej nocy, zaśmiewając się i poważnie rozmawiając. Narysowałam dziesiątki jej portretów pastelą i namalowałam kilka olejnych obrazów, na których przeważnie występuje w czarnej, luksusowej bieliźnie. Na obrazie „Kuszenie św. Antoniego” jest z Kamilem, który ma leciutką aureolę. […] Read More
