Najnowsze wpisy

Archiwa

    Impresje przedświąteczne

    Grudzień 11, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Dawno temu byłam tłuściutką Hanią Banią, czekającą na świąteczne prezenty już od imienin w lipcu. Były to dziwne czasy, gdy dzieci umiały się bawić patykami, kamieniami, kasztanami i kolorowymi papierkami. Bez okazji nie dawano prezentów, dorosłym też, ale jednak nie chodziło się z pustą ręką w gości. Zwykle przynoszono kwiaty i  „coś mocniejszego”. Ja dostawałam porządne prezenty na: urodziny, Dzień Dziecka, imieniny, Mikołajki i  na Gwiazdkę. W międzyczasie, czekolada. Dla rodziny robiłam laurki bogato ilustrowane, często zdjęciami aktorek i rosyjskich generałów, których wycinałam z pism ilustrowanych, do dziś się rodzina śmieje z tego pomysłu, choć dodawałam czasem zdjęcie Gomułki, bo było ich sporo. Na Boże Narodzenie robiłam zawsze szopkę z pudełka po butach w poziomie. Z przodu sople z białego papieru, śnieg z waty,  srebrna kometa i zwierzęta w kanonie egipskim, żeby widać było głowę z profilu. Figurki wycięte z brystolu i pomalowane portretowo. Od dziecka miałam w tym kierunku zacięcie, ale jak byłam mała, nie zawsze mi się udawało i dorośli płakali ze śmiechu. Szopka miała różny skład, co roku ktoś był kimś innym. Dziadek w galabii z niebieskiej krepiny stał przy żłóbku, w którym leżałam ja w sianku, wycięta płasko jak suszona żaba, pochylała się nade mną babcia […] Read More

    Domy Dziecka

    Grudzień 05, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Dom Dziecka to stara nazwa świeżo wymyślonych „ Placówek opiekuńczych”. Placówka kojarzy mi się z wozem Drzymały i dokuczaniem zaborcom. Jeszcze może być placówka dyplomatyczna, ale nazwa, w której jest dobrze się kojarzące słowo- Dom, wydaje mi się bardziej przyjazna. Moja Fundacja od 20 lat współpracuje z wieloma Domami Dziecka. Organizuję dla dzieci z patologicznych rodzin wycieczki, pobyty w Warszawie z mieszkaniem w najlepszych hotelach, których dyrektorów udaje mi się przekonać, że to poszerza horyzonty dzieci. Dzieci chodzą do opery, muzeów, dofinansowuję im wycieczki, ale moją chlubą od 15 lat, są coroczne plenery malarsko- muzyczne, które odbywały się najczęściej w Bieszczadach, w ośrodku należącym do mojego przyjaciela Henryka S. Na plenerach w ślicznym ośrodku z widokiem na Zalew Myczkowiecki dzieci malowały pod moim kierunkiem i miały różne dodatkowe zajęcia, prowadzone przez artystów muzyków i animatorów. Zawsze udawało mi się otrzymać dla dzieci kosmetyki od Ireny Eris i poczęstunki w różnych restauracjach. Gdy się prosi o coś dla biednych dzieci, ludzie okazują dużo serca, nawet w naszych coraz trudniejszych czasach. Od kilkunastu lat związana jestem z Joanną Radziwiłłową, która opuściła ostatnio Fundację św. Jana i ma własną, ale moim oczkiem w głowie jest „Dobra chata” w Kielcach prowadzona z wielkim sercem […] Read More

    Śmierć i dziewczyny

    Listopad 25, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Moja masażystka pokazała mi ostatnio filmik, jak terenowa Honda wjeżdża na chodnik i przejeżdża dwie idące dziewczyny, kotłuje je, a one jakimś cudem wyskakują spod kół jak korki od szampana i po pierwsze żyją, a po drugie, chodzą, choć, jak wiadomo, efekty takiej stłuczki są następnego dnia, albo za tydzień. Za kierownicą tego dużego auta dziadek lat 92, ewidentnie pozbawiony rodziny, bo nikt przy zdrowych zmysłach by nie pozwolił tak wiekowej osobie jeździć autem. Są taksówki i gdyby sprzedać Hondę, starczyło by kasy do setki dzielnego pirata drogowego. Puściłyśmy sobie nagranie kilka razy i myślałam, że jednak musi być jakaś forma Anioła Stróża, bo panny miały zerowe szanse, a zdołały uciec do budynku, bo a nuż by się dziadunio rozochocił. Były badania i okazało się, że najwięcej wypadków powodują ludzie bardzo młodzi i bardzo starzy. Prawo jazdy dostają osoby pełnoletnie, po testach na wzrok, daltonizm, słuch i po egzaminach. Potem mogą je mieć zawsze. To chyba jakieś niedopatrzenie. Moja Mama w wieku osiemdziesięciu lat wyparkowując spomiędzy dwóch aut, wyrżnęła w jedno i bach, poprawiła, waląc w drugie. Siedziałam obok. Zostawiłyśmy karteczki, zabrałam jej dowód rejestracyjny i kluczyki, bo już przedtem jeździła jak po dwóch piwach. Spodziewałam się protestów, a jej […] Read More

    Uwaga smog!

    Listopad 20, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Mój ulubiony Kraków zaraz się udusi. Uduszony, najbardziej w Europie, Żywiec, skąd wodę od lat piję. Czy ma to wpływ na jakość naszego narodowego piwa? Warka górą! W Warszawie zaczyna śmierdzieć czadem, ale za to nie poniewierają się plastikowe butelki i stare kalosze. Coś za coś. Smog zaczyna ogarniać kraj, w którym nigdy takiego czadu nie było. Kichamy, ale jeszcze się nie dusimy. Udajemy, że to zaziębienie. A to czarny smog. Matka wyrzuca dziecko przez okno.( Ja byłam za ciężka i byłam  dzieckiem w czasach, gdy były inne metody antykoncepcji). Konkubenci katują niemowlęta, a matki się przyglądają. Policja skutecznie wyłapuje znanych celebrytów- pedofili, a gwiazdy opowiadają o swoich perypetiach z molestowaniem. Po co? Okazuje się, że przerażająca demonstracja narodowców była pokojowym marszem świętujących patriotów, tyle że na filmach jest coś  innego. Za to prezes ujmuje się za zwierzętami hodowanymi na futra. Pierwszy raz z nim się zgadzam, ale co z koszernymi ubojniami, których u nas pełno? Czy owca i baranek są futerkowe? Delegacja naszych Europosłów opuszcza demonstracyjnie salę Parlamentu UE, pozostawiając posłów z otwartymi ustami. Ma się temperamencik! A swoją drogą, dlaczego europoseł p. Czarnecki cały czas wizytuje telewizje w Warszawie,  chyba nie za to mu płacimy, ja też, z […] Read More

    Podróże kształcą

    Listopad 12, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    I męczą okropnie, gdy się przesadza. W piątek o 6.20 wsiadłam z przyjaciółmi do Pendolino i pomknęłam do Gdyni, tam, z tego samego peronu pociąg z ery PRL, do Słupska. Byliśmy na miejscu po  5 godzinach. Z powrotem to samo. Do Warszawy wyjazd o 17.07. Spóźniony solidnie, wtoczył się zatłoczony gruchot lokalny z ludźmi siedzącymi na podłodze, nawet w I klasie, gdzie nie było miejsc numerowanych. Tłok jak w pralce za Gomułki. Potem poczekało na nas Pendolino, bo konduktor z pociągu lokalnego zadzwonił do kolegów w Gdyni i nas uratował przed zostaniem na peronie. I znowu, w sumie, 5 godzin. Warto było, bo Słupsku wzięliśmy udział w nadaniu bardzo ładnemu rondu imienia Izy Nowackiej. Było wzruszająco i kameralnie,  przyszło sporo osób, był sztandar miasta, pogoda ładna, a Prezydent czarujący i pięknie przemawiał. Obecna była, Barbara Nowacka, córka Izy,  Prof. Jerzy Paweł Nowacki, mąż i bliscy przyjaciele czyli ja i Ryszard Kalisz, który odbył z nami tę ponad 1000 kilometrową podróż, w ciągu jednego dnia. Tłumnie zjawili się współpracownicy Izy, bo była posłanką na Sejm z tego regionu. Prezydent Słupska,  Robert Biedroń dopiął swego i moja przyjaciółka ma już dwa ronda, jedno w Gdyni, drugie w Słupsku. W Warszawie nie ma […] Read More

    Mój listopad

    Listopad 06, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Już po przesileniu letnim, zaczynam się bać, że niedługo dzień będzie się kończył o godzinie 16 i jak co roku mam rację. Myślałam, że nie jestem meteopatką, a jestem i z przyjemnością zauważam  to samo u moich kolegów, którzy przemieniają się w narzekające, nudne ptaszyska.  Ten rok zabrał mi dwójkę Przyjaciół, Anię Szałapak i Janusza Głowackiego, a kulturze polskiej bardzo wielu wielkich artystów. Jakaś rozpaczliwa seria. Nigdy nie zmarło aż tyle wspaniałych osób, w ciągu jednego roku Kwestując na Powązkach, grzechocząc puszką z bilonem, żeby zanęcić dawców, zauważyłam, że 1 listopada, przestał być smutny z założenia. To zabawne, że nie uśmiechamy się na ulicy i w autobusie, a na cmentarzu, owszem i spacerujące osoby nie wloką się ponuro objuczone zniczami i chryzantemami, a raczej rozglądając się ciekawie, idą na spacer z przygotowaną na wrzucenie do puszek kasą. Stało się to przez lata tradycją i dzieci roześmiane, mają naszykowany bilon, sprawiedliwie rozdzielany między kwestujących  VIPów. Ja, z powodu bycia kolorową artystką, mam branie u maluchów, a najbardziej moje dyndające kolczyki.. Chodzenie na tak zwane groby, w moim dzieciństwie, było walką o przeżycie, bo na cmentarzu był tłok, jak na stadionie w czasie meczu. Drogę torował siny tatuś, bo zawsze było zimno. […] Read More

    Halloween

    Październik 30, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Wnuki moich partnerów brydżowych Kasi i Ludwika, idą na Halloween w Holandii   Read More

    Zimowy sen

    Październik 28, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Co mądrzejsze zwierzęta zapadają w zimowy sen i mają rację. Już od połowy października ciemności ogarniają ziemię. Brzydniemy, smutniejemy, jesionki i puchówki skrywają skutecznie nasze piękne kształty. Sine noski nie dodają urody, a marny nastrój, dodany do naszej narodowej depresji sprawia, że ulica wygląda jak kondukt. Nic nie poradzę. Z natury wesoła, w listopadzie wesoła nie jestem i czekam, aż dzień zacznie się wydłużać, a on się skraca. Jedyną rozrywką  w tym czasie jest Święto Zmarłych, które świat obchodzi hucznie i wesoło. Halloween, to okazja do przebieranek od rana, parad, przyjęć i pospacerowania po ulicy w stroju Frankensteina z okrwawioną rodziną. To dzień, w którym stajemy się częścią świata naszych zmarłych, którzy przecież gdzieś w kosmosie istnieją, bo nic w przyrodzie nie ginie. Najwspanialsze parady halloweenowe są w Nowym Jorku. Ulice zamknięte dla ruchu, urzędnicy w sekundę po wyjściu z pracy zakładają maski wampirów i wsiadają do metra, już pełnego trupów, diabłów i dzikich bestii. Zestawienie z normalnymi ubraniami, genialne. Sporo osób maluje sobie krwawo  twarze i  porównuje z innymi, bo chodzi o to, żeby wyglądać jak najstraszniej. Grama kokieterii. Przez lata jeździłam do NY, specjalnie na te parady, ale pół świata wpadło na ten pomysł i ulice przypominają maszynkę […] Read More

    Ania Szałapak

    Październik 24, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Ania była, tak jak ja, przyjaciółką Agnieszki Osieckiej, ale poznałam ją wcześniej w Piwnicy pod Baranami, przez Piotra Skrzyneckiego. Pomimo skrajnie innej aparycji i sposobu bycia, ogromnie się polubiłyśmy od pierwszej chwili i często wpadałam do jej ślicznego mieszkania na Starym Mieście w Krakowie, którego była symbolem, jak wszystkie osoby związane z Piwnicą pod Baranami. W jej przedpokoju, na wieszakach wisiały białe okrycia, płaszcze, kurtki, swetry i marynarki.  Nad nimi unosiły się białe kapelusze, o różnych rondach, przybraniach, woalach i wstążkach. Ania miała twarz kapeluszową, o ile kapelusz był biały, a innych nie uznawała. Była biała, lub ecru, czyli masłowo- kremowa. Zawsze coś za nią powiewało i wirowało, gdy się obracała. Miałyśmy dwie kluczowe rozmowy- niespodzianki. Jedna, kiedy Ania u siebie w domu w wieczór zimowy, przy wtórze wiśniówki, pokazywała mi swoje zdjęcia, których, jak to gwiazda, miała pełno. Jedno z nich przedstawiało mega laskę w białym kombinezonie , czapce i goglach. Kiedy zapytałam kto to, odparła, że ona, bo jest narciarką pasjonatką. Znałam ją 20 lat i mogłam się z każdym założyć, że najcięższym sportem jaki uprawia, jest wchodzenie do domu po schodach. Była tak efemeryczna oraz wiotka psychicznie i fizycznie, że wiadomość o narciarstwie mnie powaliła. To zdjęcie […] Read More

    Śpiesz się powoli

    Październik 18, 2017 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Pochodzę z pospiesznej rodziny. Wszyscy byli szybcy. Od decyzji do wykonania z przytupem mijało  minimum czasu. Zwyczajowo robiliśmy po kilka( teraz tak się mówi) projektów na raz, a posiadywanie uważane było za zbrodnię. Jedynym sposobem było czytanie i niby robienie notatek z Encyklopedii PWN, tomów 13. To zwalniało mnie od bezsensownych aktywności domowych, a przy okazji wiem co to jest dolman i mandrolla. Czyli, jestem szybka genetycznie i to moje nieszczęście. Za szybko się zakochuję, za szybko się decyduję na (na przykład) kupno mieszkania, lub wyrzucanie niepotrzebnych rzeczy i ludzi, a za moment by się przydało mieć to z powrotem. Pędem podejmuję decyzje o wyjazdach i umówieniach na spotkania autorskie, a nawet śluby. Jestem ofiarą popisywania się tempem i to przed samą sobą i mam za swoje. Mieszkałam na Marconich, w cudnym mieszkanku z oknami na przestrzał i widokiem na Miasteczko Wilanów. Jedyną wadą był brak garażu, więc odśnieżanie i brnięcie przez śniegi  z zakupami i obrazami. Pan Stefan, nastawiony niechętnie do AA, który chętnie na trzeźwo obiecywał co dzień auto oskrobać, robił to raz na tydzień, bo nie dawał rady, ja też. Postanowiłam kupić sobie mieszkanie w ulubionym Wilanowie, a Szatan namówił mnie na słodko brzmiącego molocha- Miasteczko Wilanów. […] Read More

    Strony