Co roku o tej samej porze jest mi smutno z powodu fiaska polskiego filmu startującego do Oscara. W tym roku mieliśmy szanse małe, jak zwykle, bo kosmopolityczne arcydzieło o naiwności naszego społeczeństwa i cwaniactwie nie trafiło do kamiennych, zblazowanych serc jury. Problemy poruszane w filmie” Boże Ciało” są z pewnością bliskie współczesnemu światu, ale nie aż tak, żeby się nimi przejęli amerykańscy jurorzy. „Boże Ciało” jest arcydziełem lokalnym, pięknie i wnikliwie pokazującym Polskę i Polaków ze szczególnym uwzględnieniem naszych problemów z klerem. Dlatego mieliśmy nadzieję na statuetkę. Kiedy oglądałam wywiady z aktorami i twórcami filmu, ich radość z czerwonego dywanu, smokingów i sukien do ziemi, oraz pewność zwycięstwa pękało mi serce, miałam bowiem przeczucie, że znowu kulą w płot. I wykrakałam. Może dlatego, że znam się na polskich filmach, jako permanentna uczestniczka Festiwalu Filmów Polskich w Gdyni. Może dlatego, że oglądam kina etniczne, dziwne dokumenty i normalne, porządnie zrobione, współczesne filmy. Piszę ostrożnie, bo staliśmy się drażliwi i jak się ktoś o milimetr wychyli, to bęc go hejtem. Dlatego nie jestem na facebooku, bo nie ciekawi mnie, co sądzą o mnie osoby, które mają za dużo czasu, a za mało własnych problemów. Gratuluję i czekam, bo tym razem temat drażliwy […] Read More
Nie wiem co napisać po dowiedzeniu się o odejściu mojego serdecznego kolegi. To bardzo trudne, bo wzajemnie się lubiliśmy od ponad 30 lat. Staraliśmy się bywać na naszych imprezach, gdzie nie mogliśmy się nagadać. Rozmowa z Nim była jak górska rzeczka, krystalicznie czysta, wesoła i pełna nieoczekiwanych zakrętów. Był cudownym sarkastycznym gawędziarzem pełnym kosmicznej energii. Jego poczucie humoru było dla mnie niedoścignionym wzorem, a nasze śmiechy z tych samych rzeczy były dla nas ważne. Widzieliśmy się ostatni raz 14 listopada 2019 roku, na promocji mojej książki Selfie, w Kuźni Kulturalnej, gdzie przyszedł ze swoją przyjaciółką-Tatianą, za która przepadam, bo była cudowną partnerką dla tego fantastycznego człowieka , wspaniałego artysty i przezabawnego, acz nie łatwego faceta. Poznaliśmy się bardzo dawno i od pierwszej chwili zaczęła się nasza serdeczna, pozbawiona problemów i żółci, znajomość. Podziwiałam go od dziecka. Jego seriale, Czterdziestolatek, czy Wojna Domowa, do dziś są arcydziełami i najlepiej opowiedzianymi historiami o PRLu. Te filmy w ogóle się nie zestarzały i do teraz mogą być wzorem dla raczkujących serialistów. Przy programie „Poznajmy się” popłakiwałam ze śmiechu, tak jak przy jego świetnie napisanych książkach i wszystkim czego dotknął. Jerzy był zawsze na polowaniu, nastawiał ucha i oka na otaczającą nas głupotę i […] Read More
Plotka jest negatywna i ma negatywne skutki. Jest stara jak świat. Hamlet mówi do Ofelii – „Ofelio, idź do klasztoru, na cóż ci mnożyć grzeszników! Choćbyś była jak lód czysta, jak śnieg nieskalana, przecież nie ujdziesz obmowy…” W dobie Internetu Ofelia nie miała by i tak szans, nawet gdyby poszła do klasztoru, bo to by też była sensacja. Cytat jest z pamięci, ale oddaje grozę zagadnienia. Plotka i to coraz głupsza, stała się narzędziem powszechnym, niebezpiecznym i podłym. Nie ma się jak bronić, ale można ją lekceważyć. W nowym, plotkarskim ale miłym programie Superstacji, dziennikarka zadała mi pytanie: – Co jako przyjaciółka Kory sądzę o tym, że Kamil ma nową ukochaną? Nie cytuję dokładnie. Po zastanowieniu, powiedziałam, że Kora nie była by zadowolona, bo żadna kobieta by nie była. I tyle. Mężczyzna chyba też by wolał, żeby go opłakiwać do końca dni. Nie było potępiania Kamila, tylko wyraziłam swoje zdanie. Zahuczało, a ja jako nie mająca konta na żadnym pudelku i fejsie, nie wiedziałam, że rozgorzała w Internecie dyskusja, czy mam rację i czy mam prawo o tym mówić. Zapytano mnie jako przyjaciółkę Kory, którą byłam przez wiele lat. Namalowałam jej kilkadziesiąt portretów, pomieszkiwałam u niej w Krakowie, pamiętam jej […] Read More
Oglądałam w TVN 24 relacje z Parlamentu Angielskiego, z ulicy i wywiady z różnymi osobami na temat wyjścia Wielkiej Brytanii z UE. Jedni skaczą z chorągiewkami, inni pukają się w czoło, a nowy premier, który ma wspólnego fryzjera z Trumpem, twierdzi że Polska będzie następna. Matko Boska! Ile trzeba mieć w sobie fałszywie pojętego separatystycznego patriotyzmu, żeby tak ryzykować i w imię czego?. Nie jesteśmy wyspą, jesteśmy buforem i przedmurzem, dlatego jesteśmy ważni dla UE. Miałam wrażenie, że śnię, bo Europa jest potrzebna Anglii, a vice versa tak sobie. Gdyby król Krzywousty nie podzielił Polski miedzy 5 synów, to nasza historia wyglądała by inaczej. W mądrej, zachowawczej Francji od czasów napoleońskich majątek dziedziczy pierworodny syn i nie ważne ile ma braci i sióstr. W ten sposób nie następuje posiekanie schedy na gulasz. Oczywiście są też inne przepisy, zapewniające żonie i pozostałym dzieciom godziwy byt. Gdy usłyszałam, że Anglia się wypisuje z UE, myślałam, że to żart, bo zawsze bardziej opłaca się coś robić wspólnie, niż ciągnąć każdy w swoja stronę. Zastanawiałam się, po co Słowacja naraziła się na trudności ekonomiczne, odcinając się od Czech? Świadomość narodowa, patriotyzm? Mamy to samo, a Francuzi, Niemcy, czy Włosi chętnie działają wspólnie i ekonomicznie […] Read More
Budzę się rano, włączam radio i na dzień dobry słucham o pożarach w Australii, Panu Tomku, który utuczony, nie przypominający z pewnością symbolu seksu, postanowił powrócić na ring i wreszcie powiedzieć, jak było naprawdę, o chłopcu lat 17, który zabił matkę i przyrodniego brata, epidemii w Chinach, wypadku helikoptera w którym zginął piękny, genialny koszykarz, oraz o smogu, który dusi Warszawę. Jestem w Sopocie, więc ostatnia wieść mnie chwilowo nie dotyczy, ale zastanawiam się, czy przypadkiem coś się nie zmieniło w informacjach podawanych przez media. Wynika z nich, że nie dzieje się nic normalnego, czy też miłego, tylko czysta apokalipsa. Kiedyś oglądałam wiadomości u znajomych w Berlinie i kiedy pokazano piękną szkołę i dzieci grające w piłkę z niepełnosprawnymi kolegami, czekałam na finał w postaci wybuchu bomby, albo powodzi, która tę szkołę zmiotła dzień wcześniej. A tu nic. Rodzice udzielają pozytywnych wywiadów, dyrektor obiecuje, że za miesiąc wybuduje basen do ćwiczeń. Poczułam się oszukana, bo przyzwyczaiłam się, że u nas nie ma dobrych wiadomości, bo może tylko złe nas interesują. Staram się wieczorem nie oglądać telewizji, bo potem nie mogę spać. Dzisiaj rozpoczęłam dzień od dowiedzenia się , że jakiś potwór włamał się do mieszkania naszej Noblistki w celach rabunkowych. […] Read More
Jest 19 stycznia, siedzę w pociągu do Sopotu, a za oknami wiosna. Słońce, błękitne niebo i śladu nawet spłachetka śniegu. Ponieważ właśnie wróciłam z Majorki z pięknymi palmami i z granatowym niebem, odbijających się w morzu śródziemnym, to ta pogoda wydaje mi się naturalna w styczniu. Na początku pobytu w Ameryce dowiedziałam się o globalnym ociepleniu i bardzo mnie to rozśmieszyło. Ha, ha, ha znikną góry lodowe na Antarktydzie, wyginą białe niedźwiedzie i zatoną niektóre miasta, ergo nie będzie zimy, tylko takie coś bez śniegu, jak w Europie zachodniej. Nie będzie bałwanków z marchewkowym nosem, a sanki zastąpią hulajnogi. Trzeba się było nie śmiać. Lubię zimę z mojego dzieciństwa , ze śnieżnymi zaspami, kuligami i skrzypieniem wieczornego, granatowego śniegu. Byłam zachwycona zamarzniętymi szybami z przecudnymi kwiatami, chodzeniem na sanki i łyżwy, oraz kożuchem, który wyprosiłam mając 6 lat. W czasach mojego dzieciństwa były kłopoty z rzeczami dla dzieci, które szybko rosły. Ja rosłam najszybciej i zanosiło się na to, że będę olbrzymką, wobec tego, kupiono mi kożuch do ziemi z rękawami, które trzeba było podwijać. Był piękny, brązowy, z haftowanymi szlaczkami i skórzanymi guzikami. Wyglądałam w nim jak w batyskafie i ledwo mogłam chodzić. Za duża, też kożuszkowa, czapka uszanka […] Read More
Co znaczy – Palma Majorki. Tak jak w słowie Paella (danie z ryżu i owoców morza – takie hiszpańskie risotto) pisze się paella, a wymawia paeja, tak samo robi się ze słowem Mallorca- Majorka. Ta nieistotna informacja rozwiała moje wątpliwości. Bo u nas jednak mówi się i pisze, Majorka. Nie mam ambicji dociekliwego podróżnika, wiec nie wiedziałam, że wyspa ta jest wielka, zaludniona, piękna widokowo i ma niezwykle interesujące urbanistycznie i architektonicznie stare miasto, nad którym króluje wielka katedra z XV wieku, która ma w sobie majestat Gotyku i jasność Renesansu. Oświetlona rzęsiście wieczorem robi piorunujące wrażenie, a w dzień jest złotawa i przyjazna, pomimo swojej spektakularnej wielkości. Położona jest bardzo wysoko, wchodzi się schodami na których siedzą bardzo przystojni Tubylcy i grają pięknie i z uśmiechem Flamenco. W środku świątyni pięknie. Dwie umieszczone naprzeciw siebie bajecznie kolorowe rozety i witraże dają bajkowy nastrój i podkreślają wdzięk proporcji. Mało w niej hiszpańskiego, czasem pretensjonalnego, majestatu. Jest raczej słonecznie renesansowa, a jej lokalizacja z widokiem na bezkresne morze robi niezwykłe wrażenie. Ciekawe, że dawna sztuka sakralna, tworzona przez największych mistrzów, była osią estetyki i wykładnią piękna i dobrego smaku, w każdej dziedzinie. Artyści wierzyli w Boga i z zapałem pracowali dla […] Read More
Nareszcie jakaś dobra wiadomość. W tym dziwnym cyfrowo roku 2020, nareszcie zadbano o trochę wolnych dni dla zapracowanych obywateli, harujących bez chwili wytchnienia. Dosyć wyzysku przez pracodawców i wstawania rano przez okrągły rok. Dosyć braku czasu na narty i wyjazdy do dalekich krajów! Udało się i przy odpowiednim kombinowaniu będziemy mieli 118 dni wolnych od pracy, plus 13 dni ustawowo- świątecznych. czyli 1/3 roku tak zwanej laby. Pracownik zrelaksowany, to dobry pracownik. Nie wiedzą tego Amerykanie, którzy wyzyskują klasę pracującą i nie mają pomostowych weekendów. Co więcej, krwiopijcy na Boże Narodzenie i Wielkanoc dają tylko po jednym dniu wolnym. Wywołało to moje prawdziwe oburzenie, gdy po przyjeździe do Stanów dowiedziałam się, że ci głupi Amerykanie mają Merry Christmas, nie merry, tylko pożal się Boże. Zamiast porządnych 3 dni za stołem, jeden dzień z indykiem na obiad i prezentami rano 25 grudnia, a 26 grudnia, do roboty. Wszystko to, bez możliwości doczekania na kanapie, lub nartach do Sylwestra. Ich brak sprytu sprawia, że nigdy nie pomyśleli o pokombinowaniu i przetrwaniu z piwkiem do 3 Króli, a nam się w tym roku udało. Jestem absolutnie za. Skoro mamy taki dobrobyt, to niech obywatel go odczuje. W starych Chinach klasy uprzywilejowane miały bardzo […] Read More
Miałam szczęście wychowywać się w czasach, gdzie ludzie umieli się bawić i lubili bywać na balach. Jako mała Hania Bania asystowałam przy wyjściu rodziców i dziadków na bale i domówki, które nazywały się prywatki. Najpiękniejsza sylwestrowa suknia mamy była amerykańska, z zielonej, sztywnej tafty. Mama miała 60 cm w talii, więc zakładała szeroki, z tego samego materiału pasek, nie mówiąc o bolerku z herbacianą, jedwabną różą. Babcia miała suknię z czerwonej tafty w cieniutką, czarną kratkę, też z bolerkiem. Oczywiście pantofelki były z tego samego materiału, a torebki ze złotej skóry. Były to czasy wielkich, śnieżnych zim, więc pantofelki i buty panów, nosiło się zawinięte w papier, w siatkach, a na nogach botki na futrze. Fryzury były prosto od fryzjera, a na nich luźno założone mohairowe szale. Futra prawdziwe. Usta czerwone, tak jak pazury. Dorośli jechali na bal sylwestrowy, ja zostawałam w zapachu perfum Soir de Paris pilnowana przez ciocię Amelię „starą pannę”. Bal sylwestrowy nie był jedyny, ciągle moja rodzina jeździła na tańce. Do Grand hotelu, Cristalu i do kin, gdzie też w karnawale były tańce po seansach. Umiejętność tańczenia klasyki była elementem atrakcyjności pań i panów. Wstyd było nie umieć. Z bali wracało się z confetti we włosach, […] Read More
Człowiek między innymi różni się od zwierząt umiejętnością świętowania i chęcią dawania prezentów. Naprawdę empatyczna osoba woli prezenty dawać, niż dostawać, woli zapraszać do siebie na kolację, niż obżerać przyjaciół. Co prawda raz dostałam prezent od zwierzęcia, mojego psa Dynia, który przyniósł mi, gdy opalałam się na golasa w ogrodzie, tylne pół żaby machającej nogami i położył mi ją na brzuchu. Górną połowę zjadł sam. Był to dowód miłości. Podobno jakość i wartość prezentu jest wykładnikiem emocji jakie mamy w stosunku do obdarowywanej osoby. Dlatego dzieci dostają tony zabawek, a piękne dziewczyny drogą biżuterię. Moja koleżanka, kiedy opowiadałam jej, jak jestem zakochana z wzajemnością w pewnym zabójczo przystojnym profesorku, zapytała nagle – A co ci kupił na imieniny? – Kwiaty, odparłam dumnie. – Nic z biżuterii, albo filiżanki, bo zbierasz? – Nie. –To on Cię nie kocha, bo jak facet kocha, to aportuje – powiedziała moja przyjaciółka i machnęła złotym Longinem od narzeczonego. Tu się zastanowiłam, że faktycznie ukochany mógł być kutwą, albo zwierzęciem. Albo i tym i tym. Minęły lata i nadal poznaję temperaturę uczuć w stosunku do mnie po jakości i ilości prezentów które dostaję i po nie dostawaniu ich wcale. Wtedy znikam, bo z pustego i Salomon […] Read More
