Ania była, tak jak ja, przyjaciółką Agnieszki Osieckiej, ale poznałam ją wcześniej w Piwnicy pod Baranami, przez Piotra Skrzyneckiego. Pomimo skrajnie innej aparycji i sposobu bycia, ogromnie się polubiłyśmy od pierwszej chwili i często wpadałam do jej ślicznego mieszkania na Starym Mieście w Krakowie, którego była symbolem, jak wszystkie osoby związane z Piwnicą pod Baranami. W jej przedpokoju, na wieszakach wisiały białe okrycia, płaszcze, kurtki, swetry i marynarki. Nad nimi unosiły się białe kapelusze, o różnych rondach, przybraniach, woalach i wstążkach. Ania miała twarz kapeluszową, o ile kapelusz był biały, a innych nie uznawała. Była biała, lub ecru, czyli masłowo- kremowa. Zawsze coś za nią powiewało i wirowało, gdy się obracała. Miałyśmy dwie kluczowe rozmowy- niespodzianki. Jedna, kiedy Ania u siebie w domu w wieczór zimowy, przy wtórze wiśniówki, pokazywała mi swoje zdjęcia, których, jak to gwiazda, miała pełno. Jedno z nich przedstawiało mega laskę w białym kombinezonie , czapce i goglach. Kiedy zapytałam kto to, odparła, że ona, bo jest narciarką pasjonatką. Znałam ją 20 lat i mogłam się z każdym założyć, że najcięższym sportem jaki uprawia, jest wchodzenie do domu po schodach. Była tak efemeryczna oraz wiotka psychicznie i fizycznie, że wiadomość o narciarstwie mnie powaliła. To zdjęcie […] Read More
Pochodzę z pospiesznej rodziny. Wszyscy byli szybcy. Od decyzji do wykonania z przytupem mijało minimum czasu. Zwyczajowo robiliśmy po kilka( teraz tak się mówi) projektów na raz, a posiadywanie uważane było za zbrodnię. Jedynym sposobem było czytanie i niby robienie notatek z Encyklopedii PWN, tomów 13. To zwalniało mnie od bezsensownych aktywności domowych, a przy okazji wiem co to jest dolman i mandrolla. Czyli, jestem szybka genetycznie i to moje nieszczęście. Za szybko się zakochuję, za szybko się decyduję na (na przykład) kupno mieszkania, lub wyrzucanie niepotrzebnych rzeczy i ludzi, a za moment by się przydało mieć to z powrotem. Pędem podejmuję decyzje o wyjazdach i umówieniach na spotkania autorskie, a nawet śluby. Jestem ofiarą popisywania się tempem i to przed samą sobą i mam za swoje. Mieszkałam na Marconich, w cudnym mieszkanku z oknami na przestrzał i widokiem na Miasteczko Wilanów. Jedyną wadą był brak garażu, więc odśnieżanie i brnięcie przez śniegi z zakupami i obrazami. Pan Stefan, nastawiony niechętnie do AA, który chętnie na trzeźwo obiecywał co dzień auto oskrobać, robił to raz na tydzień, bo nie dawał rady, ja też. Postanowiłam kupić sobie mieszkanie w ulubionym Wilanowie, a Szatan namówił mnie na słodko brzmiącego molocha- Miasteczko Wilanów. […] Read More
Ahoj! Wystawy, wernisaże i promocje moich książek, to dla mnie zwyczajna rzecz. Po prostu, są to pewne rytuały i wystarczy być, a wszystko ładnie się kręci koło artysty, czy to Nowy Jork, czy Paryż, czy Warszawa. Tym razem wybierając się na wernisaż moich obrazów do zamku- Hradec nad Moravici w Czechach, o dziwo, miałam tremę. Salę wielkości dwóch sal gimnastycznych znałam ze zdjęć, zamek też, ale czeska publiczność to zupełna nowinka. Języki podobne, ale niekoniecznie słowa znaczą to samo, nie wiadomo na ile rozumieją polski, a miałam wygłosić mowę zaraz po Wojewodach, Kasztelanie i Dyrektorze. Wygłosiłam, nawet rozśmieszyłam sporą publiczność, dostałam brawa, bukiety i tak jak w Polsce, każdy zrobił sobie ze mną selfie. I tak jak w Polsce, bardzo ich zainteresował mój pobyt w Nowym Jorku. To miasto- klucz do kariery. W Czechach też. Moje duże, ponad 2 metrowe olejne obrazy, wyglądają „ ve velke galerii Bileho zamku”, jak znaczki pocztowe, a pastele i akwarele, jak miniaturki. Czegoś tak ogromnego jeszcze nie widziałam. Dyrektor Muzeum Ziemi Prudnickiej postanowił w Czechach pokazać kolekcję moich obrazów, które podarowałam muzeum w przeciągu ostatnich kilkunastu lat. Zaczęło się w czasach poprzedniej pani Dyrektor, od dużej wystawy, która tak się podobała, że została na […] Read More
Zauważyłam ostatnio nasilenie się gadulstwa i to wszędzie, sama gadam więcej niż 10 lat temu. Prym wiodą starsze panie. Gadają z kasjerkami, które się spieszą, a kolejka wariuje, ale raczej nie przeszkadza. W aptece wiszą na ladzie opowiadając o tym co brały i biorą, porównują ceny, i nie kupują, bo zapomniały po co przyszły. Przeważnie ględzą o wnukach, klepią banały, zadają pytania i nie słuchając odpowiedzi szykują następne. To pokazywanie brzydkich zdjęć to plaga. Strasznymi gadułami są dzieci, które bełkocą, żeby zwrócić na siebie uwagę, młodzież paple bez sensu, po kilka osób naraz, a nie słucha nikt, bo i tak gapią się w komórki. Dopiero koło trzydziestki zaczyna się rozmawianie z pointą i czasem słuchanie biznesowego rozmówcy. Trwa to do sześćdziesiątki, a potem coraz więcej słów i strach przed ciszą, która kojarzy się z odrzuceniem. Zawsze myślałam, że gadulstwo jest domeną kobiet, ale nie jest. Mężczyźni się od nas zarazili i w ramach gender plotkują jak baby. Gdzie Ci wspaniali faceci z kowbojskich filmów, którzy porozumiewali się pojedynczymi pomrukami? Gdzie amanci, którzy wymownie patrzyli w oczy i nie opowiadali o kłopotach w pracy? Nie ma, bo trzeba pokazać i skomentować banalne zdjęcia z dzieci, ewentualnie wnuków na nocniku, a szczególnie […] Read More
Nie będzie o nowych trendach w gotowaniu, a o nowych trendach w sposobie jedzenia. Pochodzę z tak zwanej inteligencji pracującej, która przed wojną zwała się mieszczaństwem. Tego już nie ma, takoż nie ma i zwyczajów, które mi od dzieciństwa wydawały się fundamentem dobrego wychowania. W moim domu zwracało się uwagę na sposób jedzenia i pewne żelazne zasady jak to, że: nigdy się nie trzyma łokci na stole, nie podpiera się dłonią głowy jak przydrożny Jezusik frasobliwy, nie garbi się, nie mówi z pełnymi ustami, nie odkłada się sztućców na obrus, nie oblizuje noża, nie kroi całego kotleta, a potem nie je samym widelcem, nie kroi się sałaty nożem, że do masła jest specjalny nożyk i talerzyk, że staramy się kończyć jeść razem z resztą stołowników, że nie zostawia się nic na talerzu, a jego nie wyciera się chlebem, że łyżka do głowy, a nie odwrotnie, że chleba przy stole się nie gryzie, a rwie na kawałeczki itd. Kiedy miałam 6 lat tatuś postanowił, że już czas na jedzenie nożem i widelcem, więc zamiast iść na plażę w Sopocie uczyłam się strasznej sztuki posługiwania sztućcami. To trudniejsze dla dziecka, niż dla drwala z Białowieży jedzenie pałeczkami. Sztućce były lekkie, bo […] Read More
Dziś dowiedziałam się, że moja odwieczna przyjaciółka pokłóciła się ze swoim i moim odwiecznym przyjacielem. Co z tego, że miała rację. Ostatnio też uwierali mnie niektórzy starzy znajomi, więc ich skreśliłam. W ciągu ostatniego roku zrezygnowałam z kilku osób, które wydawały mi się przez lata niezbędne. Z wiekiem obrażamy się, tak jak dzieci, o byle co, choć wydaje nam się, że zarzuty są poważne. W moim najbliższym otoczeniu ludzie kłócą się i rozstają jakby im zostało jeszcze całe życie na znalezienie nowych przyjaciół, a to nieprawda. Nie będę już nikogo znała 40 lat i wiedziała o nim wszystkiego. Nie będę pamiętała wspólnych studiów, bali, balang, byłych żon i rodziców przyjaciół. Starzy znajomi mają bezsporną zaletę, nie trzeba przed nimi udawać, oszukiwać ile się ma lat i popisywać się sukcesami. Nowi znajomi są jak mierzenie niekoniecznych nam ubrań, można kupić, można, nie. Moda się zmienia. A stary ulubiony płaszcz ciągle jest w dobrym gatunku i wiążą się z nim wspomnienia, których o nowym mieć już nie zdążymy. Dziś byłam na wernisażu w galerii na Hożej, w której oprawiam moje portrety już 40 lat, czyli od czasu jej istnienia i od czasu istnienia mojej umownej „Firmy Portretowej”. Właścicielka dla mnie nic się […] Read More
Malowanie nie jest trudne, po prostu nie trzeba się bać białej kartki, pędzelka i farb. Co roku przekonują się o tym dzieci z Domów Dziecka, dla których organizuję od piętnastu lat plenery malarskie, które prowadzę. Niektóre z nich, już są dorosłe i mają inne rzeczy na głowie, ale w tym roku miałam grupę z którą pracuję już 8 lat i co roku razem malujemy. Kiedy zaczynaliśmy, były to małe 6 letnie dziewczynki i 7-8 letni chłopcy. Po pierwsze nie wiedzieli co to malowanie, nigdy nie widzieli farb i dobrych pędzelków, niektóre w ogóle nie miały lekcji rysunków w przedszkolu i szkole. Zaniedbywanie wychowania plastycznego i muzycznego, doprowadzi do katastrofy. Już jest bardzo niedobrze, sama nie dam rady zbawić Narodu w tej materii. W tym roku plener był w Borkowie koło Kielc, w gierkowskim, egzotycznym estetycznie, ośrodku, ale warunki do malowania były doskonałe. Mieliśmy do dyspozycji park linowy i dużą salę konferencyjną z porządnymi, stabilnymi stołami, oraz oknami na cała ścianę. Dzieci bardzo lubią malować, choć zawsze kilku nowych uczestników strzela fochy i nie chce. Tym się nie przejmujemy i za 10 minut buntownicy, zostawieni sobie, siadają do pracy. Ponieważ większość grupy ma doświadczenia, to nowi podglądają i mija lęk przed […] Read More
W sobotę 2 września, odbyła się kolejna Parada Seniorów, którą popieram z całego serca i biorę udział. PESEL to nie moja wina i nie mam na niego żadnego wpływu. Ocenianie człowieka wedle wieku jest nietaktowne i nie fair. Tu przypominam mądrość wschodnią – „Kim ty jesteś, ja byłem, kim ty będziesz, ja jestem”. Malarze żyją bardzo długo, bo malowanie odpręża i dotlenia mózg. Większość artystów przekracza dziewięćdziesiątkę, chyba że lubią się bardzo napić, albo dopalić w inny sposób. Historia zna przypadki młodych i starych geniuszy. Mam nadzieję, że będę starym, bo młodym, już nie mogę. Dziś miałam panel na dziedzińcu UW, które użyczyło swojego cudnego terenu na finałowy piknik Parady. Z Sylwią Chutnik, Krysią Mazurowną i Zbyszkiem Łuczyńskim mówiliśmy o tym, czy ma się szansę na zmiany w wieku emerytalnym i czy warto się narażać środowisku i rodzinie wyjściem z tradycyjnej roli babci, o dziadku nie ma co mówić, bo ostatnio dziadkowie udają wnuczków, albo tyją i są fokami po katastrofie ekologicznej. Faktycznie na widowni naszego panelu, ale i w innych miejscach przeważały kobiety, niektóre zabawnie poprzebierane, w kapeluszach z kwiatami, i w wiankach. Jeden z nich ozdobił siwiejące dumnie skronie naszego kolegi. Pomimo deszczu i parasoli dziedziniec zmienił się […] Read More
Amici, znaczy przyjaciele. Kiedyś w Rzymie mieszkałam w hotelu Due Amici i w ogóle bardzo lubię to słowo, w każdym języku. Ponieważ nastroje ponure, dla odmiany serdecznie pochwalę Trójmiasto za wysoki poziom knajp i bardzo dobrych kucharzy, którzy po wypytaniu okazują się ex pracownikami europejskich restauracji. Trójmiasto uwielbiam, najbardziej Sopot, bo w sekundę po przyjeździe staję się weselsza i wszystko mi się podoba. Mam tu swoich przyjaciół i to od lat. Zwykle mieszkam w Zaiksie, chyba, że mnie zaprosi Hotel Grand, albo magiczny Dwór Oliwski ze świetnym jedzeniem. Do Sopotu wracam, a nie przyjeżdżam. Mam to samo z Krakowem, Buskiem i Nowym Jorkiem. Jestem smakoszką, nie żarłocznym wszystkojadem. W restauracjach denerwują mnie najbardziej dwie rzeczy, hałas, w tym piski dzieciątek i złe jedzenie. Potrafię się naprawdę wściec nawet na widok karty czegoś, co udaje Europę. Może nie tak spektakularnie, jak Magda G, której jestem wdzięczna za gromienie paskudztw restauracyjnych, ale potrafię zawołać kucharza i zapytać co miał na myśli podając szparagi z pomidorowym sosem z cebulą, zwanym sosem szefa. Biedak, jak żyć z takim sosem? Te, haniebne połączenia gierkowskiego luksusu, w postaci ananasa i szynki konserwowej, z jakaś breją nazywaną risotto! Nie wiem kto uczy polskich kucharzy, ale chyba gwiazdy […] Read More
Jako młoda bardzo osoba, przeczytałam pierwsze opowiadania Janusza Głowackiego , które były sensacją i od razu wiedziałam, że to przełomowy moment w moim guście literackim. Tak nie pisał nikt. Na jego felietony czekałam co tydzień. I nagle, objawienie, „Wirówka nonsensu”. Początek wielkiej kariery. Chciałam bardzo poznać pięknego, rozpiętego do pasa autora, którego widywałam na Krakowskim Przedmieściu w okolicach Bristolu, ale był jak oblegany Malbork, a ja smarkula. ”Kuszenie Czesława Pałka” rzuciło mnie na kolana, a później dobiła arcy-inteligentna powieść „Moc truchleje”, którą on też bardzo cenił. W międzyczasie „Rejs”. Przed moim wyjazdem do NY, genialna sztuka, „Kopciuch”. O autorze nadal mogłam tylko marzyć. Był znanym dziennikarzem i ekstremalnie przystojnym playboyem a ja studentką ASP. Poznałam go dopiero po latach w NY, w roku 1982 i zupełnie zwyczajnie się zaprzyjaźniliśmy. Śmieliśmy się z tego samego, każde na swój sposób, on jak mruczący wulkan, ja głośno. Pisał mi w książkach zabawne dedykacje W NY można nas było spotkać w polskich restauracjach, gdzie jedząc pierogi, komentowaliśmy sobie rzeczywistość. Czesio Czapliński zrobił nam piękne zdjęcia. Zaprzyjaźniłam się z Jego późniejszą żoną Ewą i na oko trudną córeczką Zuzią. Takie znajomości zawarte w ciekawych czasach są bardzo trwałe. Generał zmusił nas do szukania nowych możliwości […] Read More
