Byłam zawsze lekko stuknięta i zawsze miałam motorek. Od pierwszych wyjazdów nad morze i w góry, kolonie letnie, obozy harcerskie i wędrowne, podróże autostopem, zimowiska i wreszcie wymarzone wyjazdy zagraniczne, miałam w sobie solidny bakcyl podróżnika. Jako dziecko krążyłam między Sopotem, Zakopanym, Szklarską Porębą, Mikołajkami, Węgorzewem i Iwoniczem Zdrój wakacjując na koloniach i w towarzystwie Mamy, albo Babci. Potem w wakacje uciekałam z domu pod jakimkolwiek pretekstem. Byłam autostopowiczką w liceum, jeździłam w wagonach pocztowych i towarowych, głównie z kolegami szkolnymi i ze studiów. Były to eskapady, które wydają mi się dziś niemożliwe, mimo, że brałam w nich udział. Na przykład, 20 kilometrów w blaszanej furgonetce z gorącym pieczywem, na którym bezpośrednio siedzieliśmy z kolegą w szortach. Wysiedliśmy podduszeni, wentylacji nie było . W sumie, nigdy mi się nic nie stało i nie miałam, żadnych przykrości. Z obozów konnych, gdzie hulałam na ogierach, jechałam do Morskiego Oka, żeby się popisać przed, moim wtedy narzeczonym, a później mężem Taternikiem. Umierając ze strachu weszłam na czubek Mnicha, gorzej było ze schodzeniem. Pływałam żaglówkami, przeszłam całe Bieszczady z Połoninami włącznie. Słabo było z nartami, bo mi wiało śniegiem w twarz. Potem, na studiach, zaczęłam jeździć po Europie, ale nie na saksy, tylko odwiedzać […] Read More
Moja paryska, acz polskiego pochodzenia, przyjaciółka- Beata de Robien, napisała po francusku książkę- „Przekleństwo Świetlany” o córce Stalina. Książka obiecująco gruba i ślicznie wydana, została przetłumaczona na polski, dzięki czemu mogłam ją przeczytać, co polecam absolutnie wszystkim. Głównie tym, którzy pamiętają kto to był Stalin, co „usta miał słodsze od malin”, tak przynajmniej głosiła pieśń. Doskonale napisana biografia córki potwora, odpowiedzialnego za wymordowanie milionów ludzi, głównie Rosjan, jest bardzo dokładna. Stalin widziany oczami kochającej go do obłędu córki Świetlany jawi się jako bardzo zajęty pracą, zwykły Tatulek. Swietłana otoczona murem pochlebców i szpiegów nie wie o niczym i niczego się nie domyśla. Giną osoby z jej najbliższego otoczenia, łącznie z rodziną ukochanej matki, a córcia tuli się ufnie do mordercy, który, gdy była małą, kochał ją bardzo i kazał jej sobie rozkazywać. Ciekawe to psychologicznie. Mega potwór zleca egzekucje, a wykonuje rozkazy dziecka???!!! Sytuacja zmienia się, gdy dziewczynka dorasta i zaczyna być kobietą w za krótkiej spódnicy, co tu kryć niezmiernie kochliwą, której ofiary wysyłane są do gułagów, czasem po dwa razy za recydywę. (mam nadzieje, że czytelnicy wiedzą, co to były gułagi, choć program szkół jest mocno okrojony). Książka jest wciągająca i ma doskonałe tempo, godne bohaterki, którą nosi […] Read More
Piszę o Korze z pewnym opóźnieniem, bo zdarzyły nam się setki przygód i nie wiem, które wybrać. Dziś przeczytałam wpis Małgosi Potockiej która wraz ze mną, Korą, Grzesiem Ciechowskim, z którym właśnie zaczynała być i Frankiem Starowieyskim, była członkiem naszego nieformalnego Klubu Nudystów nad Wisłą. W późnych latach osiemdziesiątych plaże nudystów nikogo nie obchodziły, a my byliśmy piękni i młodzi. Na tą spokojną plażę, gdzie golasy czytały książki, przychodzili pogapić się na śliczne laski żołnierze z pobliskiej jednostki, którzy byli cali biali i tylko dłonie i twarz mieli brązowe. Było to naprawdę zabawne. Mundury nieśli ze sobą. Nasze kąpiele i pikniki kontynuowaliśmy przeważnie u mnie na Pańskiej, gdzie czasami rysowałam wszystkim portrety. Często dołączała do nas Agnieszka Osiecka i też była na obrazach. Było to w czasach, gdy jeszcze na stałe mieszkałam w NY i w Polsce bywałam z powodów artystycznych, czyli wystaw i towarzyskich. W latach 1985/ 1995 bardzo się z Korą przyjaźniłyśmy. Często bywałam u niej w Krakowie i siedziałyśmy do późnej nocy, zaśmiewając się i poważnie rozmawiając. Narysowałam dziesiątki jej portretów pastelą i namalowałam kilka olejnych obrazów, na których przeważnie występuje w czarnej, luksusowej bieliźnie. Na obrazie „Kuszenie św. Antoniego” jest z Kamilem, który ma leciutką aureolę. […] Read More
Kiedy jestem za granicą celowo izoluję się od jakichkolwiek trujących wiadomości z Polski. W tym roku przegapiłam wszystkie popisy demokratycznej władzy, która nareszcie uchwaliła nowe przepisy dotyczące sądów i zakasała rękawy, bo stara Konstytucja się zepsuła i trzeba zmajstrować nową. Wróciłam w sam środek demonstracji, które jak powiedział mąż stanu, min. Ziobro są wyrazem frustracji opozycji, której nie popiera Naród. Zawsze jak mnie nie popiera Naród, to od razu demonstruję. Zmienia się pomału styl . Już obie strony biorą się do rękoczynów. Rację, jak zawsze ma Policja, bo nie dopuszcza tłuszczy na teren Sejmu, który stał się pomału własnością prezesa i jego wesołej ferajny. Nie do wiary. Jak nie idzie, to nie idzie. Farsa footballowa w Moskwie idealnie pasuje do nieudolności skłóconej opozycji, która nie rozumie, że tylko razem można się rozprawić ze smokiem. Kontrast po powrocie z przepięknego Paryża, pełnego radosnych tłumów świętujących 14 lipca i zaraz zwycięstwa swojej drużyny w Moskwie. Prezydent uśmiechnięty. Ludzie stoją w nocy, żeby pobyć razem z radości. Całe Pola Elizejskie od Łuku Tryumfalnego do Grand Palais pełne wiwatujących, nie tylko Francuzów. Wszędzie flagi, grama agresji, radość. Kiedy ostatnio tak się cieszyliśmy? U nas nie ma się z czego cieszyć. Wszyscy zdenerwowani i zachowują […] Read More
Mój ostatni pobyt w Ny pamiętam jako horror. Na ulicach w centrum był taki tłok, że chodniki wzdłuż były podzielone na pół i dwie części pieszych, by nie wpadały na siebie, szły bezkolizyjnie w obie strony. Do muzeów nie można było wejść nawet mając stały bilet, bo kolejki zaczynały się na ulicy, 90% pchających się niemiłosiernie kilku- osobowymi grupami, byli Japońscy turyści- zakupowicze. Sceny dantejskie, bo każdy tyci japończyk, obojga płci, niósł kilka ogromnych papierowych toreb i z tym ładował się do autobusu i metra. Asertywność 100%. Tydzień temu wszyscy oni dogonili mnie w Paryżu, gdzie przed nimi uciekłam. Dzisiaj poszłam do Galerie Laffayette, a tam horror. Sprzedawczynie, Japonki wesoło obsługują setki swoich ziomków. Można nieźle oberwać po nogach torbą z zakupami, z którą w dłoni obraca się pokrzykując wesoło malutki Samurajek. O przymierzalni nie ma mowy, o toalecie, też, bo stuosobowe kolejki. Japonki objuczone jak wielbłądy unoszą do kasy po kilka identycznych toreb i sukienek. Ewidentnie na handel. To nie dom towarowy, to sokowirówka i to w poniedziałek. Całemu temu komercyjnemu szaleństwu towarzyszą spektakularne obchody, nieprzerwanie od wczoraj, zwycięstwa Francuzów w wyścigu po Mistrzostwo Świata w piłce nożnej. Oglądałam prawie wszystkie mecze, ale ten, to było coś. Swoją drogą […] Read More
Właśnie podpisałam petycję dotyczącą obrony Sądu Najwyższego, bo nie możemy biernie stać i tylko demonstrować.. Sytuacja w której się znaleźli normalni, inteligentni Polacy, jest niesłychana. Robią z nami co chcą, a my demonstrujemy. Jest to w sumie słuszna forma dania znać Europie, że w samym jej sercu dzieje się farsa, ale tysiące obrońców Prawa i Konstytucji robią umiarkowane postępy. Patrząc na ogromne, w skali światowej, tłumy wylegające na nasze ulice, mam wrażenie, że światło wygra z ciemnością, ale trzeba już przygotowywać ludzi i powiększać ich wiarę w siebie. Niestety nie ma lidera i się nie zanosi. Ośmieszenie Kodu było na własne życzenie. Koledzy siedzą w ciemnym Sejmie, a Ryszard P. jedzie z ukochaną się poopalać. Nie wierzyłam własnym oczom. Lider opozycji zaczyna karierę od kręcenia z kasą. I po walecznych KODowcach. Niestety nie jestem prawnikiem, choć miałam być i nie wiem co się powinno zrobić, ale myślę, że tupanie i straszenie to za mało i opozycja musi się połączyć. Niekoniecznie na wieki, ale na czas do Wyborów, które razem może wygrać. Stawką jest przyszłość Polski i stworzenie świata dla naszych dzieci i wnuków Nie mam dla kogo walczyć, bo dzieci nie mam, ale bardzo poważnie traktuję to demolowanie demokracji. PiS […] Read More
Nienawidzę reklam, naszych szczególnie, a ostatnio jeszcze szczególniej, bo obłęd w jaki popadli ci co zamawiają, ci co produkują i ci co oglądają, sięgnął szczytu. Skoki i ryki w barwach narodowych, jakaś tłuszcza rządna i pewna zwycięstwa, acz bezpodstawnie, jak się można było spodziewać. Nasi piłkarze uczesani w kogucie czubki posklejane fachowo, chyba klejem do tapet i wygoleni po boczkach nawet w błyskawice, pewnie reklamujące narodowe dostawy prądu. Selekcjoner spocony i zawodowo przylizany zachwalający jak najęty luksusowe produkty, chcący dorównać swoim gwiazdom w zarobkach komercyjnych. Wszystko w euforycznym nastroju spektakularnego zwycięstwa, czyli zostania minimum Mistrzami Świata. Sesje zdjęciowe są wyczerpujące, ale do nich nie trzeba trenować. W ogóle skąd ten pomysł u menedżerów i zawodników że mamy szanse? Przecież to widać, że jesteśmy najwyżej niezłą drużyną i nawet moje niektóre koleżanki to widzą, choć raczkują jako kibicki. Ja, na przykład, jako córka piłkarza oglądająca mecze jeszcze w wózeczku dziecinnym, wiem, że jest to gra zespołowa i dwie albo trzy gwiazdy to za mało, bo muszą mieć z kim grać. Dlatego nasi zawodnicy fajnie dają radę w dobrych drużynach. Jako córka trenera wiem, że po boisku się biega, a nie spaceruje, rozglądając się jak w muzeum, oraz musi być koncepcja, no […] Read More
Były różne śmieszne mody na przestrzeni wieków. Jedną z nich było w Średniowieczu wygalanie czoła i to o kilka centymetrów, oraz mocowanie pod suknią sztucznego, ciążowego brzucha. Chodziło o bycie w stanie błogosławionym. Potem noszenie gigantycznych, do 1,5 metra wysokich peruk, w których buszowały insekty, był w XIX wieku gorset który deformował kompletnie figurę i narządy tłoczyły się jak na koncercie rockowym, a kręgosłup był chińską literą. My ostatnio mamy nieodwracalne tatuaże i modę na glonojada – ofiarę przemocy domowej z polikami, jak pyzata wieśniaczka pobita przez tatula. Nie wiem, co jest ładnego w pyzatej gębie? Zawsze dążyło się do twarzy podłużnych, o szlachetnie wąskich policzkach. Nagle, jakieś kapryśne chomiki z okapem zamiast górnej wargi, opanowały przestrzeń erotyczną. Kosztem przerostu policzków zmniejszają się oczki umieszczone w workach. Nos poszerzony przez nastrzyknięcia obok, wygląda jak nie powiem co. A w środku tego koszmaru królują dwa serdelki, z czego górny czasem ociera się o nos. W środku ząbki jak klawiatura pianina, wszystkie jednakowe, bo niedrogie. Drogie koronki robi się na miarę, na podstawie ząbków z młodości, te modne obecnie muszą być większe niż Bozia dała i równe jak u dziadka do orzechów. Stoję sobie i zdumiona odkłaniam się zupełnie obcym kobietom, z […] Read More
Odkąd zaczęłam zawodowo pisać w 1991 roku do Playboya i innych pism zadają mi pytanie, czy wolę malować, czy pisać. Przypomina to pytanie matki, które dziecko kocha bardziej. Pisanie jest łatwiejsze, bo można pisać w podróżach, pociągach i samolotach. Malować tylko w pracowni, albo przy porządnym, stabilnym stole. W plenerze przeszkadzają owady i wiatr, mimo to maluję dużo pejzaży. Jakoś miękko przeszłam do nich z portretów, które wymagają obecności drugiej osoby, a to bardzo rozprasza. Stąd duża ilość moich autoportretów. Sama sobie pozuję najofiarniej i najspokojniej. Piszę najchętniej w strefie ciszy- pociągu Pendolino, bo dużo podróżuję. Pisać potrafię wszędzie, kiedy zaczynam, przestaję słyszeć i nic mi nie przeszkadza. Apropos malowania, trzeba pamiętać, że osobiście robię okładki i ilustruję swoje książki, więc maluję, tyle, że nie obrazy w tradycyjnym pojęciu. Bardzo bym chciała mieć żonę, która by sprzątała bałagan, który powstaje przy pracy, żeby nie wiem co i chętnie myła pędzle, bo to zmora wszystkich malarzy. Malowanie, czy rysowanie pasteli, wyklucza posiadanie zwierząt domowych. Poza żółwiami i waranami w terrarium. Miałam dwa białe Perskie koty, które wyglądały jak tęcze, tak były upaćkane. Psa foksterierka, który plątał się pod sztalugą oddałam w dobre ręce tatusia koleżanki po zawale, żeby miał kolegę na […] Read More
