Najnowsze wpisy

Archiwa

    Strefa ciszy

    Czerwiec 05, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Nie wiem kto wynalazł strefę ciszy w pociągach Pendolino, ale jestem jego dozgonną wielbicielką. Siedzi sobie człowiek w wagonie 7, cisza jak makiem zasiał. Żadnych telefonów i rozmów, najwyżej króciutko i szeptem. Można spokojnie pracować na komputerze, lub sobie czytać kilka godzin. Sami dorośli. Kiedyś gadatliwe były małe dzieci, bo wreszcie mogły się komunikować, więc stawały się katarynkami. Na mnie w domu mówili Kaczor ( sorry!), z racji werbalnego podobieństwa, do wtedy bardzo modnego, Kaczora Donalda. Kłapałam dziobem bez przerwy i byłam pyskata. Tak to się wtedy nazywało i trochę zostało mi do teraz, ale mówię tylko wtedy, kiedy mam coś do powiedzenia. I tu leży kanarek pogrzebany. Z wiekiem dziecinniejemy i zaczynamy być strasznie gadatliwi. Starsze panie godzinami nudzą wybierając młodą kapustę, przy okazji opowiadając historię siostrzenicy, która ma Hashimoto i sąsiadki chorej na wole. Ekspedientka więdnie jak nie podlana bazylia, a babcia- werbalny oprawca, wychodzi zapominając kapusty i portmonetki . Mój starszy kolega, jak jest cicho i nie ma nic do powiedzenia zaczyna szeptem śpiewać stare przeboje i nie interesuje go, czy ktoś słucha. Po prostu ma logoreę. Wiele osób mówi, o tym co właśnie robi. Np.” O, teraz wezmę sobie troszeczkę tej pysznej zupki, a potem może […] Read More

    Piękne Polki

    Maj 28, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Jak wiadomo mam słabość do profesorów nauk humanistycznych, na szczęście z wzajemnością. Są to ciekawe okazy narcystyczne i mają tyle realizmu, co obrazy Picassa, ale za to są lotni i bywają zabawni, choć się zawieszają jak stare komputery. Serdecznie polecam. W niedzielę z pewnym amerykańskim Profesorem udałam się do Konstancina pokazać mu tężnie. W życiu o tym nie słyszał i jak to Amerykanin, pełen był dziecinnego zapału. Ja też, bo ogromnie lubię siedzieć pod tężnią, to najzdrowsza rzecz na świecie, na zatoki i gardło. Usiedliśmy sobie na ławce, popijając dobrą na nerwy Słotwiniankę, którą powinna pić Straż Marszałkowska, tyle,  że nie wiadomo czy nastarczą, bo to tłum chłopów, jak dęby. Profesorowi nie smakowała pełna minerałów woda, ale spodobało mu się obserwowanie par przeważnie z dziećmi na hulajnogach, pladze parków i ścieżek rowerowych, które zainicjowałam. Po pewnym czasie Profesor zaczął się wiercić i siedział smutny. Zauważył bowiem przepaść pomiędzy urodą naszych pięknych kobiet i ich zapasionych partnerów, a to mój konik. Różnice są niesłychane. Zadbane, elegancko i modnie ubrane, pięknie uczesane laski idą obok brzuchatych, krótkonogich, łydziastych, ogolonych na łyso, lub uczesanych ala Hitlerjugend, ledwo łażących samców. Zwykle ubrani byle jak, w gaciach za kolano i snikersach ze skarpetami, spokojnie wypinają […] Read More

    Sztuka Tatuażu

    Maj 21, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii tags: ciało, sztuka, tatuaż, zdobiebie 0 comments
    Pochodzę z generacji dla której, tak jak dla pokolenia moich dziadków i rodziców, tatuaż był pewnego rodzaju oznakowaniem. Tatuowali się więźniowie i bandyci, istniały miejsca, gdzie wytatuowana kropka  dawała informację w jakich przestępstwach się wytatuowany specjalizuje. Więzienny tatuaż był informacją i po tym, o ile wyszli, ich się  poznawało. Tu nadmieniam, że nie tatuowali się więźniowie polityczni, tylko prawdziwi wyrokowcy. Do robienia tatuaży używało się tuszu kreślarskiego i igły, a nie używało dezynfekcji. Istniał też tatuaż erotyczny, czyli gołe baby z biustami na przedramionach i jak się napinało mięśnie, to się biust ruszał. Na plecach popularne było ptactwo drapieżne, które machało skrzydłami. Tatuowali się też wojskowi służby zasadniczej, ale zwykle były to imiona ukochanych i patriotyczne slogany. Tatuaż był kodem i wiele mówił o posiadaczu. Przeważnie tatuowali się mężczyźni z marginesu społecznego. Jest też tatuaż historyczny, który w postaci numeru, mieli więźniowie obozów koncentracyjnych. Widziałam starszych ludzi z wytatuowanym przedramieniem i do dziś pamiętam. Trudno więc, żeby mi się tatuaż dobrze kojarzył. Poza tym okropnie wyglądają fioletowe ręce, torsy i nogi, pokryte brzydkimi bazgrołami. Łatwo się domyśleć, że posiadacz- masochista lubi jak go boli, ma kasę i nie ma żadnych innych argumentów żeby zaistnieć, oraz, że pewnie wytatuowane ma wszystko […] Read More

    Czas to pieniądz

    Maj 14, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Czas to dziwadło. Pędzi kiedy chcemy żeby stał i stoi kiedy chcemy żeby pędził. Najlepiej widać to na dworcu, kiedy czeka się na opóźniony pociąg. Ja mam wrażenie, że co kilka godzin jest jutro. Pomagają mi w tym radiowi dziennikarze, którzy od poniedziałku straszą, że już niedługo weekend i znowu hulajnogi i wariaci na ścieżkach rowerowych. Urzędnicy- katorżnicy mogą się zaczynać przygotowywać do piątkowych kiełbas z piwem i wyjazdów do rodzinnych wsi, a po środku, atmosfera oczekiwania, na to kiedy miną te potworne- wtorek, środa i czwartek, bo w piątek od rana exsodus, czyli ucieczka Słoików w stronę etnicznych zabaw rodem z Reymonta. Wesel, chrzcin i imienin w rodzinnym  gronie. Tu następuje pytanie. Po co słoik mieszka w Warszawie, gdzie tyle się w weekendy dzieje, skoro je spędza w rodzinnym miasteczku, a i sielskiej wsi pod lasem?  Dlaczego nie chodzi do kina i teatru? Czemu się nie socjalizuje i jak jaskiniowiec siedzi ze swoim plemieniem. Odpowiedź chyba jest. Słoik nie zna miasta, bo albo jest w pracy, albo siedzi w domu, albo mknie autem na kredyt, pokazać je wśród mazurskich jezior wujowi łowiącemu węgorze „ na prąd”. Słoik nie ma też kasy, bo spłaca kredyty, pracując jak maszynka , choć […] Read More

    Polskie buty

    Maj 07, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Kiedyś Polaka za granicą poznawało się po paskudnych, niemodnych butach. W myśl starego przysłowia- „Poznać pana po cholewach” faktycznie wiadomo, kto jest kto, a kto nikto patrząc na to co ma na nogach. Zmieniły się czasy, a problem butów istnieje. Ostatnio byłam na koncercie młodej, niezłej orkiestry ubranej, różnorodnie, ale na czarno i koleżanka najpierw zwróciła moją  uwagę na wykoślawione i zakurzone buty Dyrygenta, a potem na buciki reszty. Chodzi tylko o facetów, bo dziewczyny miały czyściutkie pantofle. Kołyma. Zdarte obcasy, jakieś kapcie- łapcie, po prostu nie wyczyszczona bida, ale to nie kwestia jakości, tylko czystości obuwia na scenę. Widać, że wygodne, ale orkiestra siedzi, można by zmieniać przed wyjściem, jak kogoś bolą haluksy. Do tego pogniecione spodnie i chłopaki jak lalki. Grali fajnie, ale wyglądali jakby byli na plenerowej próbie pod remizą. Nie czepiam się. Scena ma swoje prawa i reguły. Jest to swego rodzaju wojsko, które powinno być jakoś jednolicie ubrane, tak jak chóry, które jeszcze trzymają fason. Widziałam najlepsze orkiestry świata i było na co się pogapić, bo poza lakierkami jeszcze równo trzymali smyczki i skrzypkowie nie wyglądali jak gra w bierki. Chyba nie jesteśmy estetami. Kobiety wypadają coraz lepiej, szkoda, że takie żarłoki i tak nie […] Read More

    Obłęd – Singielka i Otello

    Kwiecień 29, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    To tytuł mojej najnowszej powieści, która ukazała się w tym tygodniu w wydawnictwie Edipresse. Promocja odbyła się w magicznym miejscu promującym kulturę- Kuźni Artystycznej w Wilanowie. Były tłumy przyjaciół i moich fanów. Spotkanie prowadził Marek Dutkiewicz, laudację wygłosił- Ryszard Kalisz, czytała Maria Pakulnis. Było inteligentnie, wesoło i bardzo przyjacielsko. Jak za dawnych czasach, przed wyścigiem szczurów. Dziękuję Bertrandowi Jasińskiemu właścicielowi Kuźni za wieloletnie wspieranie moich artystycznych działań. Wśród znakomitych gości była moja ex teściowa z drugiego małżeństwa lat 98, Marysia Seweryn, która czyta powieść na za sekundę wychodzącym audiobooku, Pucia Szabłowska, Joanna Dark, Sebastian Skalski fotograf gwiazd, Iga Rembiszewska, szefowa Edipresse i cudowne dziennikarki z pism kobiecych, Irena Eris, Henryk Orfinger, Grażyna Wolszczak, Cezary Harasimowicz, Małgorzata Żak, Anna Romantowska, Mariola Bojarska-Ferenc oraz telewizje z kamerami, więc będą relacje. Straszna pogoda spowodowała opóźnienie uroczystej promocji, ale i tak trwała 3 godziny. Książka jest powieścią o głupocie emocjonalnej całkiem inteligentnej malarki. Idealna na długi weekend i na prezenty dla kobiet w każdym wieku. Ilustrowałam i projektowałam okładkę, sama, ale to zawsze robię. Załączam opis. Książka już w Empikach i księgarniach. Jest zabawna, a jednocześnie pouczająca i trochę smutna, jak życie singielki w naszym tradycyjnym kraju, z coraz mniejszą ilością radości..   „Obłęd […] Read More

    Epidemia

    Kwiecień 23, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Ponieważ nadal uważam, że broda nie zdobi i nie jest sexy, walczę dalej o nie zasłanianie twarzy i nie chowanie się za zarostem. Zaznaczam, że broda mi nie grozi i nie groziła nikomu w mojej rodzinie. Niechęć do brody mam ze względów higienicznych i estetycznych, które są oczywiste i o dziwo zgadza się ze mną 9/10 pytanych koleżanek, w różnym wieku . To trochę  jak z głosowaniem na PiS. Nikt nie głosował a wygrali i dają popalić. Skoro dziewczynom i kobietom nie podobają się brody, to dlaczego ma je obecnie, prawie każdy facet, bez względu na orientację seksualną? Zastanawiam się.  Pewne jest, że: Broda postarza minimum o 10 lat, zbiera kurz, zarazki i zanieczyszczenia, oraz wchłania, niestety wszystkie zapachy. Charakteryzację filmową i teatralną „na staruszka” rozpoczyna się od dolepiania brody i wąsów, do tego  okulary i dziadzia, palce lizać. Oczywiście, że broda raczej bywa siwa i wiedzą o tym faceci 50+, którzy zapuszczają sobie na twarzy świętego Mikołaja, choć czasami nie mają siwych włosów na głowie. To samobójcy estetyczni. Moi koledzy wyglądają jak reklama Coca-Coli w Boże Narodzenie i twierdzą, że to podnieca ich partnerki. Od partnerek wiem ,że nie znoszą pachnących jak browary i popielniczki facetów. Brody bywają zadbane […] Read More

    Świr reklamowy

    Kwiecień 16, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Nie lubię billboardów, a szczególnie głupich, agresywnych, a najbardziej brzydkich.  Stały się częścią naszej estetycznej katastrofy urbanistycznej, jak ma to miejsce w Warszawie, gdzie powstają identyczne domy o wąskich okienkach i żadnej formie. Wielkie reklamy bez sensu dopełniają estetycznej Apokalipsy. To odwet słoików z biur projektowych. Brak stołecznego urbanisty sprawi, że stojące bez ładu i składu szklane, bure wieże, w ogóle zasłonią, to co jeszcze zostało z naszego miasta. Coraz brzydziej, a najbrzydziej w Miasteczku Wilanów, gdzie lekkomyślnie zamieszkałam, zapominając, że nie mam trójki dzieci w wieku do lat 5, a nawet białego pieska- klona, bo to mają tu wszyscy przybysze którzy ruszyli do stolicy „za chlebem”. Miłą rzeczą jest stosunkowo mała ilość reklam które zalały centrum. Wczoraj spacerując zauważyłam na billboardzie całkiem ładnego nastolatka z kapryśnymi usteczkami, pokazującego ząbki w histerycznym uśmiechu. Piękne, zmrużone oczki patrzyły bezmyślnie w reklamową dal. Obok niego drugi i trzeci wyretuszowani na maksa, o brzoskwiniowej cerze, bez jednej zmarszczki, jak to małolaty. Wszyscy w jakichś czerwonych podkoszulkach, a w tle wielka opona. Szłam z kolegą, który powiedział, że ten najładniejszy to Lewandowski, a reszta też piłkarze na topie, chyba z Bayernu. Wiem jak wygląda mój piłkarski idol, Lewandowski, a ten był tylko trochę podobny, […] Read More

    Mój diariusz cypryjski

    Kwiecień 09, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Cypryjski nie jest to wbrew pozorom nazwisko, bo po pierwsze cypryjski z małej litery, a po drugie diariusz też, ponadto, to nazwa dziennika podróży w dawnych czasach, gdzie nigdzie poza starożytnym Rzymem nie używano tego imienia. Teraz Dariusze podbili Polskę i bardzo dobrze. Mogli mnie tak nazwać, czemu nie? Byłam dawno temu na Cyprze, na zaproszenie mojej koleżanki Lidki G. euro posłanki teraz, a wtedy ważnej redaktorki TVP. Ją i jej męża Profesora zaprosił rząd Cypru, żeby w kooperacji zrobiła  film o tym pięknym, słonecznym, pełnym palm i widoków nadmorskich kraju, a Ona zaprosiła mnie. Byłyśmy goszczone jak królowe, włącznie z zamieszkaniem w apartamencie Elżbiety II i niesłychanych luksusowych wycieczkach. W hotelach goście z Rosji byli w większości całymi, kapiącymi złotem rodzinami, z babcią też. Babcie robiły zdjęcia mamuś i dzieci, wyskakującym w górę z piskiem i półobrotem. Błyskały złote zęby. Zrobiłyśmy sobie takie wzajemnie. Wszystko było na poziomie dyplomatycznym, więc niewiele prawdziwego Cypru  widziałam, ale  było doskonałe wino i przemiła obsługa. Wtedy myślałam, że ze względu na telewizję, teraz widzę, że Cypryjczycy są mili, z pewnością milsi od Greków. Jestem na Cyprze trzeci dzień w samym środku ich Wielkanocy, czego w międzynarodowym hotelu się nie odczuwa, ale jednak trochę, […] Read More

    Gadżety Świąteczne

    Kwiecień 02, 2018 Hanna Bakuła Bez kategorii 0 comments
    Dawno, dawno temu, kiedy byłam małą dziewczynką Wielkanoc była okazją do pracy twórczej pod kierunkiem Mamy. Robiłyśmy dla mnie mini święconkę, czyli miniatury tego, co niosło się do kościoła w wiklinowych koszyczkach, wyściełanych białymi haftowanymi, też biało, serwetami. Mama z ciasta, z wody i mąki lepiła  mini baleron, mini szynkę z kostką z zapałki, babki i mazurki i chleb, poczym piekła to z normalnymi ciastami na małej blaszce. Następnie malowałyśmy święconkę bardzo realistycznie farbami plakatowymi. Najlepiej wychodziły mi balerony z białym tłuszczykiem, ale i w mazurki byłam niezła. Jeszcze sprzed wojny zachowała się malutka karafeczka i kieliszki na wino, oraz kryształowa buteleczka na wodę święconą. Koszyczek z białego kordonku miał średnicę 10 centymetrów. Z okazji świąt  się wietrzyło werandę z otomaną obitą pluszem w kwiaty i wiklinowymi meblami. Pierwszy raz po zimie wyjmowało się uszczelnienie z podwójnych okien i znowu można je było otwierać. Barany i baranki kupowane na skutek moich błagań w prywatnych budkach z jarzynami i na straganach, były przeróżnej wielkości i miały indywidualne ekspresje. Te wielkie jak koty z białego cukru miały na druciku czerwoną chorągiewkę ze złotym krzyżem i gałązkę tui, przymocowaną kwiatkiem z różowego krochmalu. Stały na pomalowanej na zielono trawko- podstawce Były podobne do […] Read More

    Strony