Od 6 kwietnia, dnia mojej operacji polegającej na likwidacji problemu z łąkotką kolana lewego, patrzę na świat inaczej niż gdy byłam prawie baletniczką.. Operacji nie lubi nikt, tak jak szpitali i lewatywy. Zgadzam się, ale z wyjątkiem szpitali. w których lubię leżeć, bo mam świadomość, że zdrowieję szybciej niż w domu. Poza tym lubię lekarzy i personel, który czasem czyni cuda. Dziękuję. Lekki opis mojej operacji dla osób, które zwlekają z jej zrobieniem. Nie ma na co czekać. – 6 kwietnia. Na czczo, bez kawy jadę do szpitala z ZAIKSU w Sopocie, taksówką o 7 rano. Przebieram się w papierową bluzkę i ogromne papierowe majtasy, które pomimo strachu mnie śmieszą. Boję się od dwóch dni i wyobrażam sobie co mi grozi, choć wiem, że nic. Nie w tym szpitalu, który znam od lat. Godzina 7.30. Badania zrobiłam dzień wcześniej. Wiozą mnie w stroju papierowym na wózku na salkę operacyjną. Anestezjolog jest z solidnego znaku Panny, co mnie natychmiast uspokaja. Atmosfera cudna. W ogóle nie operacyjna. Mam mieć znieczulenie miejscowe, tylko od pasa w dół. Po nie bolącym zastrzyku zaczynają mi kamienieć nogi. Uczucie przedziwne. Jest mnie pół. Operujący Profesor pyta, czy chcę zobaczyć operację w monitorze. Nie chcę za […] Read More
Jestem ogromnie ciekawa świata a świat jest ciekawy mnie, bo ciągle ustawia mi przeszkody i patrzy co zrobię. Znajomi też. Oczywiście byli by zrozpaczeni, gdyby mi się coś nie udało. Aż strach pomyśleć. Żyłam sobie od sukcesu, do sukcesu, przeleciałam cały świat i byłam pewna, że jestem w pierwszej generacji, której dane było całe życie nie znać wojny i nie mieć traumy, którą obarczeni są wszyscy, którzy ją przeżyli. Pierwsze wiadomości o wojnie w Ukrainie spowodowały u mnie skok ciśnienia, ale poratowała mnie pani Olga spod Kijowa. – Pani Hania, co sje Pani przejmuje, gówno nam zrobio, u nas takie chłopaki, co wolą zginąć niż przegrać. (otóż, ja, nie) – Oni Ruskich pod Moskwę zepchną i zdobędą miasto. Jestem pacyfistką, bo miałam tatusia wojskowego i od tego czasu nie lubię żadnej zieleni. Osoby bystre wykoncypują, że tatuś nie był lotnikiem, bo wtedy nie znosiła bym szaro-błękitów. Pierwsze wiadomości były straszne i cały czas są. Pani Roxana nie dawała Ruskim szans twierdząc, że Ukraińcy pogonią ich góra za 2 tygodnie. Specjaliści w TVN24 raczej liczyli na cud w postaci zlikwidowania winowajcy, najlepiej przez najbliższe otoczenie. Niestety ponad miesiąc minął a nabotoksowany Sztazi siedzi nabzdyczony w bunkrze i jak osaczony Hitler, pcha […] Read More
Była taka piosenka śpiewana w filmie o czasach Sanacji, który dzieje się w przedwojennym kabarecie kapiącym od girlasek (sprawdzić w Internecie), które latały po schodach machając wachlarzami ze strusich, wielkich piór, odziane w stringi z cekinów, frędzle na brodawkach, do tego szpilki i oto gotowy obraz prawdziwej damy, o której marzy każdy, zdrowy mężczyzna, teraz też. Grały tam piękne aktorki i tancerki w wieku poborowym (sprawdzić w Internecie) Na tle siermiężnej, burej, podpitej Polski te pióra i cekiny pokazywały, że może coś odpuści, bo film był polski, a golutkie panny i gwiazdy prężyły się w kusych szlafroczkach, obszytych piórkami marabuta. Sporo było smacznej nagości w kinie socjalistycznym i komu to przeszkadzało? Natomiast ja chciałam zająć się problemem schodów w kinie i rewiach amerykańskich. Kiedyś nic mnie nie obchodziło, że są poważnym elementem świadczącym o kondycji i zdrowiu aktorów. Drugim świadectwem super formy męskich amantów było zbieganie po schodach, pędem i bez trzymanki. Zdjęcia robiono z dwóch kamer, jedna z przodu, pokazująca młodzieńca en face (sprawdź w necie), jak pędzi w dół, leciutko podskakując. Druga kamera z boku, zwykle pokazywała podfruwanie bohatera przed lotem na dół. To był kanon, który obowiązywał również aktorów, żadnych brzuchów i ściaściałych, bladych ramion. Aktorki schodziły: […] Read More
Moje szczęście do historii polega na tym, że zupełnie przypadkiem jestem uczestnikiem lub bliskim obserwatorem najważniejszych wydarzeń. Było ich wiele. Z czasem może o nich napiszę. I tu uwaga! Doskonały pod każdym, również sentymentalnym względem, film „Marzec 68” opowiada o tym co zobaczyłam z bliska 8 marca 1968 w dzień Kobiet na Placu Zwycięstwa i rogu Królewskiej, przy Krakowskim Przedmieściu. Było to na pewno po godzinie 13 bo na randkę z moim ukochanym studentem prawa pojechałam po lekcjach. Chodziłam do liceum i bardzo mi imponowało, że zakochał się we mnie starszy i mądrzejszy chłopak, więc popędziłam pod Zachętę w kraciastym palcie maxi z fokowymi klapami (fuj!) i czerwonych kozakach ze skaju, które mi mama przywiozła z Włoch. Czułam się jak aktorka filmowa gdy spod płaszcza migało wąziutkie mini. Zakochany kolega wręczył mi torebkę z puderniczką Polleny i misia – maskotkę (wtedy wszyscy zakochani dawali sobie maskotki, głównie pluszowe misie) co uczciliśmy serią pocałunków i poszliśmy w stronę Bristolu na kawę. Nagle ulicą Królewską przejechały niebieskie autobusy PKS pełne dziwnych facetów w papachach, kapelutkach i beretach, o ponurych ryjach. Zza szyb widać było białe milicyjne pałki. Jak we śnie surrealisty. Autobusy skręciły w stronę Uniwersytetu skąd dobiegały krzyki. Chciałam pójść zobaczyć, […] Read More
To stare słowo określające tak zwane „muchy w nosie” i przewrażliwienie. Stroić fochy to dąsać się i obrażać o wszystko, w większości niesłusznie. Eleganckie babcie twierdziły, że „obrażają się tylko służące”. których już nie ma. Zastąpiły je gosposie, pomoce domowe lub panie do pomocy. Większość z nich obraża się gdy im zwrócić uwagę. Lepiej tego nie robić tylko uprasować nie uprasowany kołnierzyk gdy wyjdą, żeby się nie zezłościły. Czemu taki temat a nie o wojnie? Wbrew pozorom zauważyłam, że jest związek, bo moi znajomi dotąd obdarzeni poczuciem humoru i to na własny temat, pewnie na skutek wiadomości wojennych, stali się bardziej agresywni i stroją fochy o byle co. Miłe małżeństwa przychodzą nadąsane na siebie, co mnie smuci, bo nie wiem czy nie chodzi o moje słynne śledzie, że się nie udały!?. Łagodni koledzy od wejścia są ciut wściekli i zaczynają opowiadać o chorobach i badaniach, a żeby mnie nie nudzić zmieniają temat i mówią o kłopotach w pracy i operacjach swoich znajomych. Koleżanki tylko czatują, żebym zażartowała na jakikolwiek temat i biorą to natychmiast do siebie. Większość moich znajomych przypomina podskakujące pokrywki na czajniku. Jak trochę ochłoną i się napiją wszyscy są podekscytowani swoją dobrocią dla uciekinierów i wyliczają ilu […] Read More
Od trzech dni nie włączam informacyjnych stacji telewizyjnych. Przez ostatnie dni po wieczornej porcji wiadomości miewałam ciśnienie powyżej 170 na 100, a zwykle mam 120 na 70. To z bezsilności i posiadania sporej wyobraźni. Widzę, a właściwie, bardziej czuję co się dzieje i co się może dziać. Znowu jeden szaleniec morduje tysiące ludzi. Znowu reszta Europy się przygląda. Rozumiem, że inaczej nie można, ale można wysłać więcej broni. Ukraińcy są dzielni i walczą o swoją Ojczyznę, jak my w czasie II wojny światowej. Też mieliśmy słabe szanse, bo przeciwnik był zbrodniarzem – potentatem. Ciekawe, że fachowcy od polityki, z którymi rozmawiam, liczą na zamach. Wszyscy na to liczymy. Na Hitlera zamachy były i też robili je ludzie z jego najbliższego otoczenia. Nie oglądam, bo to trucizna, tym bardziej, że jesteśmy raczej bliziutko tej katastrofy. Dlatego postanowiłam hucznie obejść Dzień Kobiet. U mnie w domu dziadek nie pozwalał na „komunistyczne święta”, ale już w liceum gdy do naszej żeńskiej szkoły przyszło 8!!! chłopców na 600 dziewczynek, pierwszy raz mając 14 lat, dostałam żółtego tulipana. Mama wróciła z parą pończoch i też tulipanem. Babcia śmiała się pociągając papierosa w fifce. Dziadek już nie żył, więc nic nie dostała, ale miała swoje zdanie […] Read More
Moje pokolenie do wczoraj cieszyło się tym, że jakoś udało nam się przeżyć bez wojny. A tu niespodzianka. Tragiczna agresja putinowskiej armii na Ukrainę. Bombardowanie cywilów, bomby rzucane na miasta i opanowanie Czarnobyla. To nie przypadek, bo można rozbić osłony i będzie powtórka. Wczoraj wieczorem niebywałe kolejki do stacji benzynowych potwierdziły, że nagle dotarło do nas co się dzieje. Wojna jest o krok od polskiej granicy. Na szczęście nie udało się rządowi wyprowadzić nas z Unii, bo bycie w niej daje jakąś szansę. Sytuacja przypomina rok 1939. Anszlus Austrii i Czech przez szaleńca, eskalował i Niemcy nagle zaatakowały Polskę. Wszyscy nam współczuli i nikt nie kiwnął palcem. Unia i NATO obiecują sankcje gospodarcze, które mają uderzyć w Rosję i spowodować wycofanie się najeźdźców z Ukrainy. Obmyślane są sposoby zablokowania kont oligarchów rosyjskich i Putina. Dowiedziałam się trochę i rozumiem, że wymaga to czasu, ale giną ludzie i ważna jest każda godzina. Taki plan powinien być opracowany po zajęciu Krymu. Cywilizowani przywódcy państw unijnych mierzą Rosję swoimi normami, a ja uważam, że szkoda każdej chwili. Niepokoi mnie zapiekłość Putina, który jak się okazuje, jest bezkarny i o tym wie. Wygląda to na agresję szaleńca, który z jakiś powodów czuje się jak […] Read More
Nie napiszę nic nowego, bo odejście Daniela Passent zdruzgotało wszystkich jego czytelników i przyjaciół, do których się śmiem zaliczać od 1984 roku. Poznała nas ze sobą moja przyjaciółka Agnieszka Osiecka. Był luty, właśnie przyjechałam z Nowego Jorku pierwszy raz od 1981 i umówiłyśmy się, że Agnieszka wpada na cały dzień do mojego tyciego mieszkania na Pańskiej 5. Zadzwoniła rano, że mi przyprowadzi niespodziankę. Byłam pewna, że chodzi o Janusza A, z którym przed moim wyjazdem do Nowego Jorku bardzo się przyjaźniłam i byłam wniebowzięta. Wtedy nie było domofonów i komórek, nic z tych rzeczy, które teraz wydają się niezbędne. Dzwonek do drzwi. Stoję wystrojona, widzę roześmianą Agnieszkę a za nią Daniela Passenta, niestety, bo liczyłam na Januszka A. Musiałam mieć niemile zdziwioną minę, bo oboje parsknęli śmiechem. Ja też. Daniel – niespodzianka, zupełnie nie speszony wszedł do pokoju i zaczął starannie oglądać moje obrazy wiszące na ścianach. Stałyśmy z Agnieszką jak woźne w Muzeum. A potem poszło jak z płatka, rozmawialiśmy kilka godzin. O Stanach w których, tak jak ja, spędził wiele lat, o moim malowaniu, o wspólnych nowojorskich znajomych. Agnieszka dodawała swoje żarciki. Zapomniałam, że wolałam inną niespodziankę. Ta była cudowna. W niedzielę na obiad w Spatifie dołączyła do […] Read More
Każdy ma inny lek, prawie wszyscy zwalczają podłe nastroje alkoholem. Ja odwrotnie. Jak mi źle maluję i słucham muzyki. Natomiast chętnie opijam miłe wydarzenia mojego życia, acz nigdy solo. Gdy patrzę na współczesne filmy o samotnych czterdziestoletnich kobietach, to ze zdumieniem widzę, że pierwszą rzeczą jaką robią po przyjściu do domu z zakupami jest nalanie sobie wielkiego kielicha wina. Płaszcz zdejmują po wypiciu duszkiem. Potem drugi kieliszek przy odsłuchiwaniu wiadomości. To jest w prawie każdym filmie francuskim lub amerykańskim. Panowie po powrocie nalewają sobie szklankę whisky. Ja sobie sama nie nalewam i od razu przechodzę do rozpakowywania zakupów, choć tego nie znoszę. Z moich obserwacji wynika, że aktorzy piją bardzo słabe alkohole, bo nic po nich nie widać. Jakbym wypiła dwa balony wina, to bym mogła tylko, bez względu na porę, usnąć przy Netfliksie. Wracając do leków na zło, można iść na zakupy, choćby niepotrzebne lub z koleżanką do kina. Polecam, byle nie na polski film, bo po co 2 godziny oglądać cudze nieszczęścia i brzydkich zaniedbanych ludzi z nizin społecznych, lub wypasionych bandziorów. Można iść ze znajomymi na kolację, można iść do łóżka z przystojnym adoratorem, rozpoczynając romans stulecia, który kończy się wkroczeniem wkurzonej żony, o której w zamieszaniu […] Read More
Siedzę na szczątkach mojego świata i zaczyna do mnie docierać, że nie da się tej sytuacji zamieść pod dywan. Jednym z powodów jest to, że dywany, a szczególnie czerwone, paradne, galowe, zostały zwinięte i nie wiadomo kiedy będą rozwinięte. Tak jest naprawdę. Wszelkie gale i tłumy reporterów porwały fale Covidu. Nie ma hucznych premier. Ludzie w maskach lekko przyduszeni wyglądają brzydko. Zabawne jest to, że twierdzono iż „oczy są zwierciadłem duszy”. Może u ludów dalekiego wschodu. Może w Indiach, może w Izraelu ale nie u nas na Mazowszu. Jako zawodowa portrecistka stwierdzam, że mamy nieciekawe, za małe oczki, ze średnią oprawą. Maski zabrały nam usta którymi się śmiejemy, mówimy, jemy i się całujemy do późnej starości, jak twierdzą seksuolodzy kliniczni. Po założeniu maseczek okazuje się, że uroda nasza narodowa jest nieciekawa i brakuje wspomagających ją ust, uśmiechów, zębów do szczerzenia, ust smutnych, naturalnych i odętych nastrzykiwaniem. Kiedy kogoś poznaję a nawet idę do sklepu lub nieznanej fryzjerki, czy lekarki to proszę, żeby choć na chwilę zdjęła maseczkę. A pod każdą maseczką zaskakująca niespodzianka. Właścicielka ostrego makijażu oczu ma wąskie usta katechetki. Średniooka brunetka ma wielkie usta – pontony, które chowa dla ukochanego, jak Arabka. Osoby starsze prezentują uśmiech ex premiera […] Read More
