Blog jest spóźniony bo czekałam, a nuż coś się wydarzy, pojawi się Mesjasz opozycji, a w najgorszym wypadku ktoś z charyzmą potrafiący coś zaproponować. Czekam sobie, kwiaty maluję, włączam wiadomości, nie śpię po nocach, oczy wypatrzyłam, a tu tylko piski niezadowolonej opozycji i warknięcia zadowolonych mądrali. Dopięli swego. Zastraszyli ludzi, którzy przestali logicznie myśleć i nie wiedzą czy w maseczce, czy bez jest bezpieczniej? Oczywiście najbezpieczniej jest w szafie zamkniętej od zewnątrz i tam nas pchają, a my przestaliśmy reagować. Niedługo nam wmówią, że rozmowa przez telefon zaraża. Mój kolega Gabryś w Sztokholmie chodzi na basen, bo tam jakiś słabszy wirus, a może nie mają nielegalnych wyborów? Piękna wiosna, pooddychało by się, ale nie pozwalają podając pandemoniczne dane spod dużego palca, bo nie robi się prawie testów. Czekam na Godota, który każe się puknąć w czoło i wytłumaczy ludziom, że chodząc w masce i rękawiczkach, nie będąc lekarzem czy pielęgniarką, nie leżąc na oddziale zakaźnym, nie pracując w supermarkecie, nie śpiąc na dworcu, nie pijąc piwa pod sklepem z kolegami, oraz nie zasłaniając nosa i ust, faktycznie nie jesteśmy narażeni, a my boimy się niepotrzebnie. Jakby było czego to by nasi Panowie, a właściwie paniska, w tym solenizant- Biskup, staranniej […] Read More
„ Rada małpa, że się śmieli kiedy mogła udać człeka, widząc panią raz w kąpieli, wlazła pod stół, cicho czeka. Pani wyszła, drzwi zamknęła. Małpa figlarz, nuż do dzieła. Wzięła pani czepek ranny, prześcieradło i zwierciadło. Hyc, do wanny. Dalej kurki kręcić żwawo, w lewo, w prawo, z dołu, z góry, aż się ukrop puścił z rury…”Aleksander Fredro, XIX wiek, a wszystko przewidział. Ile jedna małpa może namieszać? Dużo! Zaczynamy wymiękać, jesteśmy zmęczeni śledzeniem coraz dziwniejszych pomysłów małpy w kąpieli. Maseczki od czwartku, żeby były do sprzedania na poczcie wraz z kalendarzami z „Naszym Papieżem” i przepisami zakonnic na ciasta i strucle. Obywatel poczeka jak mu się każe i sobie zarazki będzie pokornie wdychał, aż doleci kolos z Chin, żeby małpa miała co oglądać Pojedzie na lotnisko i rozdziawi gębę, bez maseczki, bo noszenie dotyczy tylko skołowanego Narodu, a małpa i konsorcjum, mają swoje przepisy. Ponadto pozwolenie na spacerki od poniedziałku, nie w weekend, bo a nuż w weekend znajdzie się antidotum na wirusa i przyleci rakietą. Uroczy Minister zdrowia zapewniał nas w lutym, że maseczki są niepotrzebne i żartował, że są też maseczki do rąk. Modniś, że wie takie rzeczy. Teraz zmienił zdanie, ewidentnie obejrzał jakieś reportaże z […] Read More
W Wielki Piątek 10 kwietnia, w straszną, już 10 rocznicę katastrofy smoleńskiej na placu Piłsudskiego w Warszawie pojawiła się spora grupa dorodnych obywateli, jako peleton goniący malutkiego lidera w wyświeconym, czarnym paletku. Paletko, opinające rozkosznie rysujący się brzuszek, jak i lider, najwidoczniej mieli swoje lata. Szli szybko w stronę czarnych granitowych schodków, obserwowani przez spory tłum gapiów, a może entuzjastów? Rozmawiali z ożywieniem. Mały elegant ani zerknął na swoją świtę. Złożył podaną mu wiązankę pod niepozornymi schodkami ustawionymi bez ładu i składu, poczym wprawnie się przeżegnał. Kamera pokazała duży tłumek i bardzo liczny peleton, składający się z gwiazd jedynego właściwego rządu i jedynej potężnej partii. Działo się to podczas zupełnego zakazu zgromadzeń powyżej 2 osób. Cechą łączącą wszystkich obecnych był brak maseczek ochronnych i rękawiczek, od kilku tygodni zalecanych dla zwykłych obywateli z powodu bardzo groźnej epidemii Korono wirusa, która szerzy się jak prawdziwa średniowieczna zaraza. Jak się okazuje, nie wszyscy powinni je nosić, a już na pewno nie urzędnicy państwowi i ich Gwiazda. Media mają pretensje, że zarówno plebs, stojący z boku, jak orszak i jego władca w znoszonym paletku, nie szanują własnych zakazów i przepisów. Nic błędniejszego. Wypełniająca obowiązki służbowe grupa rządząca wykazała się brawurową, szwoleżerską odwagą. Pokazali […] Read More
To nieznane mi dotąd słowo obracam w ustach jak niesmaczną landrynę o znienawidzonym smaku wiśniowym, choć truskawkowe były też paskudne. Najlepsze te białe. Jestem wędrowcem, myśliwym, podróżnikiem i jakimś ptakiem polnym. Klatka nie dla mnie, chyba, że dobrowolnie, ale muszę się sama zamknąć i mieć kluczyk. Siedzenie w domu kojarzy mi się z zaziębieniem, złamaniem nogi, odrą, czymś co mnie wyklucza ze społeczeństwa i niszczy mój porządek rzeczy. Moja Mama, która wiedziała wszystko, twierdziła, że artysta to normalna osoba, rodzaj księgowego, który potrafi namalować Hołd Pruski. Najbardziej dziwiły ją moje ciągłe podróże, wyjścia co wieczór, organizowanie czasu 50 osobom ponieważ była domatorką, bez pomysłu na pożeranie świata, nawet go nie nadgryzła. W domu czuła się bezpiecznie i wyjąca nuda jej nie przeszkadzała. Była pięknością i zgrabnością. Coś jej ucięło skrzydła. Co kilka lat namawiała mnie do zmiany stylu życia, ale nigdy nie miała szans. Byłam pewna, że jestem jabłkiem Newtona, spadnę, czy ktoś chce, czy nie i nic mnie nie zawróci z obranej drogi… Jako wykształcona artystka malarka, a szczególnie portrecistka muszę obserwować ludzi, zgadywać ich, podróżować przez ich opowieści, patrzeć im w oczy, delikatnie sterować ich nastrojem i mimiką. To tajemnica dobrego portretu psychologicznego. Artysta karmi się zmiennością światła, […] Read More
Przepraszam, ale tym razem mam na myśli Polaków. Nareszcie nasze dobre mniemanie o sobie ma pełne uzasadnienie. Mianowicie, koronawirus się nas nie ima, a jeśli – to śladowo. Na początku, w porównaniu z Włochami, prawie wcale: przez kilka dni mieliśmy tylko 5 ofiar, potem się poprawiło i mamy już 19, ale nadal jesteśmy na końcu peletonu. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Brak testów pomaga optymistycznej statystyce. Nie ma arsenału koniecznego do walki z wirusem. To oczywiście wina Platformy, bo nie przygotowała zapasu testów i odzieży ochronnej, a respiratory olała. Za to naród się spisuje na medal. Niektórzy ludzie siedzą po domach z rodziną i nie wychodzą, chyba, że do sklepu spożywczego po napój z kartofli lub żyta, wskazany przy wszelkich infekcjach lub do apteki po spirytus, aby wykonać płyn na zaziębienie przez dodanie soku z malin, jednocześnie dezynfekujący wewnętrznie. Ulice byłyby puste, gdyby nie tłumy mateczek z wózkami pełnymi niemowlaków, oraz maluchów na hulajnogach – oszalałych nosicieli „korony” i rowerzystów. W moim ulubionym żłobku, zwanym dla niepoznaki Miasteczko Wilanów, panuje atmosfera beztroski ilościowej, połączona z grą w „kamienną twarz”. Nie wolno się uśmiechać, nawet przy łaskotaniu. Ciekawe, skąd zna ją nowe pokolenie słoików? Ale grają […] Read More
Ale nie wiem co. Na pewno to, że pierwszy raz w życiu mam do czynienia ze Stanem Wyjątkowym. Wojenny spędziłam na Manhattanie. 13 grudnia 1981 patriotycznie demonstrowałam pod polskim Konsulatem, a nawet rzucałam pomidorami w okna. Było nas sporo Polaków – artystów i trzymaliśmy się razem, o jakże nie po polsku. Wszyscy baliśmy się o nasze rodziny w kraju, tym bardziej, że wiadomości i plotki z Polski wyolbrzymiały wszystko. Ale… byliśmy bardzo młodzi i razem mogliśmy spokojnie przetrwać. Tak też się potem okazało. Obecny, dziwny Stan, jest bardzo Wyjątkowy. Straszny bałagan, jakbyśmy mieli włoską sytuację, a przecież mamy wyjątkowe szczęście. Pięć wypadków śmiertelnych na 38 milionów, bo szósty okazał się związany z sepsą pacjentki. Przecież mamy szczęście. W długie weekendy ginie więcej ludzi, niż mamy zarażonych wirusem. Gołym okiem widać, że krzątanina rządu ma na celu zwycięstwo w wyborach. Nieustraszony Prezydent, ze swoim uroczystym uśmiechem, sadzi drzewka dla przyszłych pokoleń. Najpierw wyciął, ale przemyślał sprawę. Za nic ma kropelkowe zarażenie się od kichających leśników. Jego koledzy chcą zrobić walne posiedzenie Sejmu na Stadionie Narodowym. Szaleństwo! Co oni z nami robią?! Kaligula mianował swojego konia Senatorem, kudy nam do niego, ale wszystko jest możliwe. Kot na Senatora! Dziwny ten pośpiech z […] Read More
W 1348 roku w czasie morowej zarazy która pochłaniała całe miasta we Włoszech, nomen omen. Sześć, o ile się nie mylę, młodych kobiet postanowiło uciec z Florencji, do letniego pałacu jednej z nich, aby przeczekać. W drodze na wieś, spotkały trzech przystojnych uciekinierów płci męskiej, również nie chcących się zarazić i razem zamieszkali w pięknej rezydencji czekając na koniec epidemii. A żeby się nie zanudzić obierali Króla na jeden dzień. Wszyscy musieli się podporządkowywać, a wieczorami opowiadano miłosne historie. Opisał to renesansowy geniusz Boccaccio w przezabawnej, aktualnej, choć mającej kilkaset lat książce, pod tytułem „Dekameron”. Wspominam o nim, bo mamy epidemię, a wiele osób ma podmiejskie rezydencje lub znajomych je posiadających. Ja bym to wykorzystała. Swoją rezydencję sprzedałam po śmierci Mamy, bo nie chciało mi się siedzieć w lesie mając do wyboru Sopot i inne kurorty. Nie wiem co myśleć, ale jedno pewne. Nie wychodzić bez potrzeby, nie gonić, jak za Gierka, za papierem toaletowym, unikać zaziębienia, a z dziećmi chodzić na spacery do parków i lasu. Dzielni staruszkowie niech się nie popisują, jak moi koledzy, tylko wreszcie posiedzą spokojnie nie udając Tarzanów w czerwonych spodenkach. Są telefony, maile, SMSy. Nareszcie można spokojnie pogadać, a nawet jak ktoś umie, poopowiadać […] Read More
W ten piątek miałam wielką przyjemność być zaproszona na premierę operową do Teatru Królewskiego w Łazienkach. Bywam w tym teatrze, mam kartę na wjazd pod same drzwi i wjeżdżam bez problemu. A tu niespodzianka. Leje deszcz, ciemno, brama przymknięta i pilnuje jej mało kumaty facet, twierdzący, że nie dość, że nie mogę wjechać, to jeszcze nie ma mnie i mojego kolegi, na liście. Dzwonimy do organizatorów którzy nas zaprosili. Nie odpowiadają, bo kocioł. Zaproszenie mamy w środku… W wyniku naszej asertywności, mało kumaty, mający spojrzenie tonącego woła straż łazienkowską. Przychodzi uroczy, kumaty pan, przeprasza i nas wpuszcza, tłumacząc, że facet na bramce jest „pierwszy raz” i nie wie kogo wpuszczać, a kogo nie. Ciekawa koncepcja na dzień premiery. Był to kolejny wypadek, gdzie ktoś jest „pierwszy dzień” w swoim miejscu pracy i to powinno mi wystarczyć. Wybieram z przyjaciółką wannę. Uroczy młodzieniec nie wie gdzie są takie jakich szukamy, bo jest z działu umywalek, a „na wannach, pierwszy dzień”. Anorektyczna panna, smutna i blada nie wie gdzie są kosmetyki których szukam, bo „jest tu pierwszy dzień, a przedtem była na kasie”. Idzie po koleżankę, ale ta jest z działu pielęgnacji gdzie jest „pierwszy dzień”. W rezultacie znikają wszystkie ekspedientki i […] Read More
Słowo wernisaż pochodzi od werniksowania, czyli pomalowania przezroczystym, specjalnym preparatem, skończonego obrazu. Jest finałem i najmilszym dla artysty momentem malowania. Kiedyś werniksowało się obrazy w galeriach, stąd pierwsze, uroczyste pokazywanie prac nazwano wernisażami. Wernisaż dla twórcy, to konfrontacja, albo z widzem i kolegami po fachu, albo z ich obrazami, o ile wystawa jest zbiorowa. Kiedyś to było jak premiera w teatrze. Dziennikarze, telewizje, wywiady i opinie szły w świat. Teraz telewizje nie zadają sobie trudu, bo kogo, poza garstką dziwaków, obchodzi sztuka? Jesteśmy chyba jedynym krajem, gdzie lekceważy się jej znaczenie, gdzie artysta jest daleko w tyle za byle prezesem i lalunią, co pokazała zdjęcie z gołym cyckiem. W dobrym tonie jest krzywienie się ludu na dźwięk słowa Opera i przyznawanie się do nie czytania książek. Nawet tych, które na świecie reperują nam stratowaną przez szaleńców opinię. Często organizuję promocje moich książek, które z niewiadomych powodów obecna elita wydawnicza nazywa niesłusznie premierami. Walczę z tym, bo wielcy profesorowie- poloniści twierdzą, że słowo premiera, dotyczy tylko wydarzeń teatralnych i filmowych. I co z tego? Prowincjonalny, dosłownie średnio wykształcony PR, ma swoje zdanie i jego się trzyma. Ad rem, czyli do tematu. Wernisaż to konfrontacja tego, co się zrobiło z szerszą publicznością, […] Read More
Co roku o tej samej porze jest mi smutno z powodu fiaska polskiego filmu startującego do Oscara. W tym roku mieliśmy szanse małe, jak zwykle, bo kosmopolityczne arcydzieło o naiwności naszego społeczeństwa i cwaniactwie nie trafiło do kamiennych, zblazowanych serc jury. Problemy poruszane w filmie” Boże Ciało” są z pewnością bliskie współczesnemu światu, ale nie aż tak, żeby się nimi przejęli amerykańscy jurorzy. „Boże Ciało” jest arcydziełem lokalnym, pięknie i wnikliwie pokazującym Polskę i Polaków ze szczególnym uwzględnieniem naszych problemów z klerem. Dlatego mieliśmy nadzieję na statuetkę. Kiedy oglądałam wywiady z aktorami i twórcami filmu, ich radość z czerwonego dywanu, smokingów i sukien do ziemi, oraz pewność zwycięstwa pękało mi serce, miałam bowiem przeczucie, że znowu kulą w płot. I wykrakałam. Może dlatego, że znam się na polskich filmach, jako permanentna uczestniczka Festiwalu Filmów Polskich w Gdyni. Może dlatego, że oglądam kina etniczne, dziwne dokumenty i normalne, porządnie zrobione, współczesne filmy. Piszę ostrożnie, bo staliśmy się drażliwi i jak się ktoś o milimetr wychyli, to bęc go hejtem. Dlatego nie jestem na facebooku, bo nie ciekawi mnie, co sądzą o mnie osoby, które mają za dużo czasu, a za mało własnych problemów. Gratuluję i czekam, bo tym razem temat drażliwy […] Read More
