Od lat kwestuję na Starych Powązkach i zawsze czekam na dzień, kiedy z przyjacielem, lub koleżanką, wybiorę się z puszką zawieszoną na szyi zbierać pieniądze na renowację mojego ulubionego, najstarszego cmentarza Warszawy. Akcję ratowania Powązek zainicjował Jerzy Waldorff i stała się tradycją. Cmentarz jest stale remontowany i ma nowy mur, bo stary się zawalał. Jest pewien rytuał, zawsze taki sam. Idzie się do biura, pobiera się puszkę i opaskę na rękaw, legitymującą pozycję kwestarza. Ja wsypuję przygotowane drobne, żeby brzęczały kusząco i potrząsając udaję się do Bramy nr. I. Trzęsę puszką, kolega też trzęsie i zachęcamy zalotnie ofiarodawców. A oni chętnie wrzucają drobne i banknoty. To „Chętnie”, to relacja z zeszłego roku i kilkunastu poprzednich, gdzie przez trzy dni były tłumy!!! i trzeba było mieć specjalną przepustkę, żeby wjechać autem. Zbierało się średnio ponad tysiąc złotych w 3 godziny, ale były ASY, np. prof. Rzepliński, przed Covidem, zmieniał puszki wypełnione po brzegi bo miał ponad 14 tysięcy PLN. Zwykle byli wszyscy znani aktorzy, gwiazdy telewizyjne, pisarze, nawet Zespół Mazowsze, bractwo Kurkowe i kolejarze w galowych mundurach. Alejkami ciągnęły tłumy z wielkimi wiązankami i siatkami pełnymi zniczy. Do wrzucania do puszki podnoszono małe dzieci, które uwielbiają skarbonki, co jest ogólnie wiadomo, […] Read More
Jest jedną z rzeczy, których naprawdę nie znoszę u innych, bo u siebie luziuku nie posiadam za grosz. Jestem na luzie, ale to nie to samo, bo przestrzegam podstawowych norm i nie zachowuję się jak rozklekotany Pinokio. Nie mówię głośno w miejscach publicznych, nie macham rękami rozmawiając, cicho jem nie dokładając do ust jedzenia póki nie połknę (szkoła babci i mamy), nie włażę na rozmówcę na bankiecie po zjedzeniu śledzika, nie demonstruję niczego, nie wykonuję gestu Kozakiewicza, nawet, gdy ktoś aż się prosi, nie ubieram się krzykliwie, nie chodzę w bieliźnie po ulicy, co jest domeną letnich samców alfa, ale paniom mało brakuje by wyglądać jak ofiary gwałtu zbiorowego. Oraz sprzątam po sobie, wrzucam śmiecie do kosza, nie jem i nie piję na ulicy, nie palę na ulicy, bo nie palę w ogóle, nie spóźniam się, nie mam długów, nie krzyczę tylko podchodzę do osoby z którą chcę pogadać i staram się zachowywać z zasadami Savoir Vivre (sprawdzić w Necie). Dużo piszę o polskich „strojach narodowych”. Brokatach i falbanach od rana dla pań, rozciągniętych gaciach (typu „chłop stoi, gacie klęczą”) dla panów. Za ciasnych bluzkach koszulkach opinających pokaźne bębny, u obu płci, o rozklapanych, brudnych butach itp. Wszyscy wiedzą, że […] Read More
Było takie powiedzenie: „Nie suknia zdobi człowieka”. Że niby zdobią nas przymioty niematerialne, jak: rozum, dobre serce, oczytanie, wykształcenie i tym podobne dyrdymały, które w obecnych czasach zdobią 10 % społeczeństwa. Bowiem dla reszty przymioty te nie są w cenie. Dla mnie są, dlatego coraz mniej mam ochotę bywać na bankietach nowych elit, które ochoczo przyznają się do nie chodzenia na wystawy, do teatru, Filharmonii, lub, nie daj Boże, Opery i nie czytania książek. Te osoby są nowym produktem braku wykształcenia i po covidowych czasów, choć zmiana wartości niepokojąco rośnie od czasu, gdy przypłynął do nas kapitalizm i prawie wszyscy zwariowali na punkcie kasy, o której kiedyś nie wypadało mówić. Ludzie byli jednakowo niezamożni, a o pozycji towarzyskiej w kręgach inteligencji nie decydowały wille z basenem. Brzmię jak socjalistka, ale to pozory. Po prostu widzę co się dzieje z naszymi pryncypiami i pomału znikają starzy znajomi zarobieni jak mrówki, uwiedzeni przez nowe parytety, albo po prostu odchodzą. Powoli stajemy się intelektualnym „dzikim zachodem”. Chwała Bogu nie wszyscy, bo teatry i Filharmonie pełne, w księgarniach nowości, w kinach niezłe filmy, ale istnieje podział na klasę średnią i bogaczy, którzy takie rozrywki mają w nosie, bo w ich rodzinie nikt się tak […] Read More
Chyba w Stanach jakiś polski dziennikarz mnie tak nazwał, potem powtarzano to w Polsce i tak zostało. Właśnie skończyła się cudowna wystawa Witkacego w warszawskim Muzeum Narodowym. Byłam 3 razy, zawsze z kimś, z kim mamy wspólne zachwyty. Ta wystawa to arcydzieło z dwóch powodów. dobór i trud w zgromadzeniu tylu, często nie znanych prac. Kompozycja i projekt ekspozycji. Cudowna praca wystawienników i historyków sztuki. Osoby, które nie poszły, powinny sobie rwać włosy z głowy a potem obejrzeć album, ale to nie to samo. Wielu krytyków porównuje mnie do Witkacego i mają trochę racji, ale tylko trochę. Wspólne jest to, że oboje rysowaliśmy pastelami suchymi i oboje nas interesowały portrety psychologiczne oraz, że pozowali nam bogacze, mieszczanie i artyści. Reszta podobieństw jest, ale niewielka. Mam do dyspozycji piękne kolory teł do rysunków. Właściwie wszystkie. Nawet bardzo jaskrawe. Papier jest bez kwasowy i nie zapleśnieje, nigdy. On malował głównie na papierach kwasowych, cieńszych i tekturach w beżach i brązach, a to zmienia charakter rysunku. Używam dobrych firmowych i bardzo kolorowych pasteli nowej generacji, w tym specjalnych o dużym przekroju, co daje mi możliwość większego rozmachu. Pastele Witkacego, jakby przygaszone. Tylko czerwień i biel mamy podobne. Witkacy nie przepadał za swoimi mieszczańskimi […] Read More
Kiedyś usłyszałam, że największym skarbem Polski są kobiety. I teraz, w tych okropnych, nieprzewidywalnych czasach coraz bardziej się o tym przekonuję. Patrzę na nową generację kobiet 30-50 letnich, które są piękne, zgrabne, zadbane, pełne inicjatyw i wiedzą czego nie chcą i czego chcą. Z całą pewnością dorównują i urodą i siłą przebicia generacjom swoich Matek i Babek. Jestem z powyższej generacji i pamiętam wspaniałe moje koleżanki, które w bardzo trudnych, biednych i pełnych paskudztwa czasach tworzyły organizacje, brały czynny udział w życiu politycznym i artystycznym, odnosiły światowe sukcesy i były cudowną wizytówką naszego społeczeństwa. Ich córki i wnuczki, starają się utrzymać tempo działania, choć ostatnio jest coraz trudniej zorientować się o co chodzi i żyć na poziomie z czasów sprzed 30 lat, gdy wszyscy mieli nadzieję, że stworzymy to, co udało się w międzywojennym XX-leciu. Niesłychany rozwój we wszystkich dziedzinach. Produkowaliśmy samoloty, samochody. Na wydmach wybudowaliśmy od zera piękne, nowoczesne miasto Gdynię. Dlaczego teraz tyle brudu i marazmu? Myślę, że pandemia zmieniła nasz świat, jego normy i preferencje, zamknęła wesołość i twórczość w klatce burej dominacji, zwanej kiedyś „dyktaturą ciemniaków”. Posmutnieliśmy, zwolniliśmy tempo, nie widać radości, a miny mamy ponure jak po przegranym meczu. Postaram się w tym tygodniu opisać […] Read More
Na 47 Festiwalu Filmów Polskich w Gdyni było mnóstwo gwiazd i gwiazdorów, których ku zdumieniu moich oglądających rodzime seriale znajomych, widziałam pierwszy raz w życiu. W tej chwili uroda aktorów nie ma znaczenia, bo liczy się talent, ale często nie ma się co liczyć. Kiedyś mówiło się, że ktoś wygląda jak aktor filmowy, czyli jest piękny i zgrabny, oraz ma charyzmę. Aktorki nazywano gwiazdami, również z powodu ich urody i blasku. Trochę się zmieniło i aktor nie musi się niczym wyróżniać, bo nie wiadomo o co chodzi. Na pewno nie o estetykę. Obecna moda na spodnie w rodzaju „chłop stoi, gacie klęczą” sprawia, że nikt nie wygląda zgrabnie a czarny kapturek mnicha średniowiecznego i zatkane słuchawkami uszy dopełniają estetycznego kielicha goryczy. Jest zwyczaj proszenia ekip na scenę przed projekcją konkursowego filmu. Zwykle tylko panie się starają o swój strój i wygląd. Panowie, z racji bycia na luzie, wyglądają jak pasażerowie PKSu, który się popsuł więc wszyscy wysiedli i czekają. Widok okropny. Rozczłapane adidasy, pomięte koszule, włosy leśnego luda, nie czesane, a i na oko rzadko myte. Dlaczego? Wręczenie Oskarów czy gale festiwali zagranicznych to wydarzenia estetyczne. Wszyscy odświętni i wypucowani, bo jak mówił pewien profesor socjologii: „Od zwierząt różni nas […] Read More
W nawiązaniu do nieprawdziwych informacji, publikowanych na zlecenie Pana Gumkowskiego, z którym od wielu lat jestem w sporze, informuję, że sąd nigdy nie zasądził wobec mnie odszkodowania w związku z naruszeniem dóbr osobistych Pana Gumkowskiego. Kwota 750 tys. zł, o której mowa w artykułach, nie jest odszkodowaniem dla Pana Gumkowskiego, a ponadto jest rażąca i skandalicznie wysoka. Co więcej, nie miałam możliwości pełnej obrony swoich praw w postępowaniach, gdyż nie brałam nich udziału – korespondencja z nimi związana nie była do mnie faktycznie doręczona. Niemniej, jak tylko się o nich dowiedziałam, od razu podjęłam odpowiednie kroki prawne celem zmiany sytuacji i aktualnie czekam na wydanie rozstrzygnięcia. Hanna Bakuła Read More
Nie namawiam do przyjazdu na Festiwal, bo pęka w szwach i repertuarowo i z powodu tłumów, które chcę brać udział w tym super wydarzeniu. Jestem tu 44 raz i zdarza mi się obejrzeć 4 filmy dziennie, ale czasem nie wytrzymuję nerwowo i wychodzę w połowie zaczerpnąć cudownego powietrza, bo cały dzień i wieczór spędza się w klimie. Wiele osób posądza mnie o szaleństwo polegające na lubieniu polskich filmów. Nie padam z zachwytu, ale zdarzają się doskonałe. W tym roku królują kobiety – reżyserki i to dobrze, bo są mniej agresywne. Reżyserzy stawiają na hałaśliwe, brutalne kino z niewyraźnym, za głośnym dźwiękiem i bijatykami. Powyższe sceny są zawsze za długie bo szkoda wyciąć fajnego mordobicia. Lubię kino europejskie, w tym polskie, acz Kraj Nasz jawi się w nim jako bida z nędzą w blokowiskach, szkołach i na strasznych podwórkach. Większość bohaterów ma świra albo inne dolegliwości godne pokazania. Często snują się milcząc, ku zdumieniu drugiej połowy. Jedzą marnie, często na służbowym serwisie obiadowym, który jest we wszystkich lokalach ten sam. Łazienka czarna zmienia się w beżową w trakcie dalszej sceny. Nic dziwnego, że bohaterowie wariują. Dobry film wyczuwam jak pies policyjny kokainę. Nie wiem ile filmów widziałam ale setki, a może […] Read More
Podobno termin audiencji u Śp. Królowej Angielskiej wyznaczany był rok wcześniej, co do godziny i minuty, bo była bardzo zajęta. Ostatnio obserwuję królewskie trendy u moich znajomych, głównie emerytów ale i młodszych osób, przeważnie nie pracujących i żyjących „W poszukiwaniu straconego czasu” głównie w centrach handlowych kawiarniach i na wycieczkach do ciepłych krajów. Przeżyłam czasy w których umawiano się na następny dzień, a najdalej w nadchodzącą sobotę, wpadano do znajomych, nawet bez telefonu, bo nie wszyscy go mieli a często dzwoniło się z budki, o ile nie była zdewastowana. Przyjęcia improwizowano. W 30 metrach mieściło się 40 osób i jeszcze były tańce. Królowa nie miała pojęcia jakie to fajne, bo musiała planować na rok i to z góry. Moi znajomi są na emeryturze, mają pieniądze i wydawało by się, czas. Otóż nie, bo podróżują z sanatorium do sanatorium, siedzą w kolejkach na rehabilitację, jeżdżą na wycieczki, do rodziny, do przyjaciół w dawnym NRD i na wakacje z wnukami. No i chodzą namiętnie do lekarzy i na bazarki, pogrzebać w śliwkach i ogórkach. Moda na aktywnego emeryta jest super, bardzo im zazdroszczę, choć nie robię żadnych z tych rzeczy, ale bym chętnie wypiła nagłą, improwizowaną kawkę z koleżanką, albo kolegą. Ostatnio musiałam […] Read More
Bardzo rzadko piszę o tym co robię, bo nie lubię o tym mówić przed połową realizacji, ani nawet po skończeniu projektu. Fajnie, że teraz nawet usmażenie jajecznicy jest projektem. Ad Rem. Raczej zadaję pytania, stąd sporo wiem o ludziach. Dlatego czekając na otwarcie mojej autorskiej galerii, filii Muzeum w Prudniku, nic nie mówiłam żeby nie zapeszyć. No i udało się . Załączam plakat i zapraszam serdecznie. Wszyscy pytają dlaczego Prudnik i gdzie to. Nie chce mi się rozpisywać, ale odpowiadam. Prudnik leży na granicy Polsko- Czeskiej i jest pięknym miasteczkiem, słynącym z fabryk tekstylnych produkujących żakardowe (sprawdzić w Necie) obrusy, serwetki i eksportowe ściereczki, wszystko z lnu. Oraz z fabryki ręczników i wyrobów frotte. Przyszło nowe i po fabrykach. Ale zostały cudne XIX wieczne kamienice i zabytkowy rynek, koło którego powstała moja Autorska Galeria Hanny Bakuły – No Ba. Moje obrazy są w Muzeum w Prudniku ponad 25 lat i jest stała ekspozycja, ale obrazy duże, a miejsca mało. Są to moje prace z lat 1970- 1980. Czyli sprzed wyjazdu do Stanów w tym kilka z Dyplomu na ASP. Duże, olejne akty, pastele, akwarele, oraz rzeźby ceramiczne. Ostatnio były wystawiane w pięknym pałacu barokowym w Czechach, bo czekały na […] Read More
