Miałam w życiu setki fajnych koleżanek, wśród nich najwięcej było Baś. To moje ulubione imię. Dwie moje najbliższe przyjaciółki to: Basia G z czasów studiów, bardzo inteligentna, zawsze chętna do różnych zabawnych akcji. Ameryka przerwała nasze ścisłe kontakty, ale ją nadal lubię. I cudowna Basia Jezierska z Krakowa, z którą spędziłam 36 wakacji, Sylwestrów, wyjazdów i ciągłych wzajemnych wizyt. Agnieszka Osiecka była wyjątkiem, jeśli chodzi o imię, ale charakter miała basiowy. Na czym według mnie polega przyjaźń, nie mylić z byciem koleżankami? Przyjaciel czy przyjaciółka ZAWSZE mają dla nas czas. Można im wszystko powiedzieć. Przyjaciele nigdy nas nie oceniają, tylko wspierają, można z nich żartować, nie obrażają się o nic. My też, bo jak mówiła pewna Hrabina, obrażają się tylko służące. W tych ciężkich czasach nie tylko one. Do przyjaciela można ZAWSZE wpaść i ZAWSZE przybiegnie, gdy go potrzebujemy. Nie musimy O NIC prosić. Wie ZAWSZE, czy u nas wszystko ok. Nie ma kompleksów i tylko czeka, żeby z nami pobyć. Nie marudzi, nie czepia się drobiazgów. W sumie przypomina kochającego rodzica, tylko jest zabawniejszy. Moją wielką, wspierającą przyjaciółką była moja Mama. Z perspektywy czasu widzę, że z wzajemnością, choć czasem mnie denerwowała, bo była zupełnie inna niż ja, podczas, […] Read More
Motto!( sprawdzić w Necie) „Kim Ty jesteś, ja byłem. Kim ja jestem, Ty będziesz”! Tym razem dyskryminacja nie rasowa, tylko społeczna. Zataczająca coraz większe kręgi. Dyskryminowane i praktycznie pozbawione możliwości normalnego funkcjonowania są… osoby nie posiadające komputera, Internetu, a tym samym, adresu mailowego, telefonu komórkowego i dostępu do informacji, które znaleźć można tylko w Necie. Dotyczy to osób niezamożnych, starszych, które nie mają zdolności technicznych i rodzin, oraz sąsiadów, którzy mogą i chcą pomóc. Wyobraźmy sobie osobę koło osiemdziesiątki +, samotną, która chce kupić lek na receptę. Oczywiście elektroniczną, a przedtem zamówić wizytę u lekarza, zwykle za pół roku. W tym celu powinna się udać do jakiejś sieci komórkowej, kupić telefon. Najlepiej, najnowszy za 4 emerytury i zamontować w nim aplikację pacjenta! I-phone pozwoli zamówić Ubera do Media Markt celem nabycia komputera. Ma być dostarczony do paczkomatu. Staruszek, lub wdowa po nim, nigdy o czymś takim nie słyszeli, myślą, że to nowa nazwa listonosza. Wnuk sąsiadów, lat 20, nie słyszał o II wojnie światowej, ale za to świetnie wszystko tłumaczy, lekko zirytowany, bo starzy nie chcą być na fejsie i na Instagramie. Nie uważają, że posiadanie adresu mailowego jest przepustką do cywilizacji, że ani profesura, ani bycie Miss Polonią w […] Read More
Kiedy latem 1976 roku chciano podnieść ceny cukru, stanęły fabryki, ludzie wyszli na ulicę. Nie pamiętam jaka to była podwyżka, ale chyba poniżej złotówki, a jednak na skutek protestów i strajku powszechnego (o złotówkę!) wrócono do poprzedniej ceny. Straszna komuna liczyła się z opinią obywateli i jednak się ich bała. Nadeszła skrajna demokracja, nikt się niby nie boi i politycy i cwaniacy we wszystkich branżach robią co chcą z ludźmi. Nikt się nie liczy od dawna, bo nie umiemy protestować. Bezczelność tych co ustalają ceny w swoich sklepach jest niebywała. I nie chodzi o zagraniczne sieciówki, tylko o nasze, polskie, cwańsze. Przykładowo, we czwartek cena za najtańsze ciasteczka 3,80, w poniedziałek 6.20. Nic się nie zmieniło, poza tym, że spadły ceny benzyny i mamy cudownego Prezydenta, oraz jesteśmy europejską potęgą ekonomiczną. Nie było żadnego kataklizmu. Krachu na giełdzie. To o co chodzi? Tanie sklepy już tanie nie są. Cwaniacy proponują obniżki z 1890 na 1795. Hurra! Ulga dla kupującego lodówkę, więc Polacy radośnie pędzą oszczędzić 95 złotych. Rozmawiałam z kasjerką w sklepie Społem, bo powaliła mnie cena za łososiowe brzuszki, które są ścinkami. Zwykle były po 40 zł, teraz 84zł. Ani ekonomicznie, ani jakościowo, nic się nie zmieniło. Tylko cena. […] Read More
Pierwszego listopada, jak zwykle od kilkunastu lat, kwestowałam na Powązkach. Była piękna pogoda i o dziwo! tłum uśmiechających się do mnie osób. Studio tulipan działa cuda. Z ważnymi osobami, wspaniałymi aktorami, kolejarzami, zespołem Mazowsze, elegancką szlachtą w strojach z epoki i wolontariuszami zbieramy co roku na remont pięknych, starych pomników i grobów, których posiadacze odeszli, a ich rodziny, na pewno też. Dzień Wszystkich Świętych sprawia, że można spotkać rdzennych Warszawiaków. Miasto pustoszeje, bo napływowi Warszawiacy wyjeżdżają odwiedzić swoich zmarłych do innych miast i wsi. Bardzo ich dużo, bo nagle nie było korków. Dziś kwestowało się jakby weselej. Słonce, pięknie, panie w barwnych szalach i płaszczach, elegancko i kolorowo, młodzież bez dresów z kapturkiem. Tatuaże niewidoczne. Dzieci zachwycone wrzucały pieniądze do naszych zaplombowanych, coraz cięższych puszek. Siedziałam na schodach grobowca, tuż przy bramie pierwszej, bo boli mnie kolano. Okazało się, że na siedząco mam tylu dawców, co na stojąco. Tajemnicą jest trzęsienie puszką, do której wsypujemy domowy bilon, żeby był hałas, taki trochę jak na jarmarku. Moja koleżanka piękna i kolorowa też hałasowała. Odniosłyśmy sukces finansowy, co było naszym i innych kwestujących, celem. Uwielbiam obserwować ludzi, więc byłam bardzo zajęta. Każdy inny. Strój, chód, spojrzenie. Dla mnie Raj! Myślałam o moich […] Read More
Obejrzałam prawie wszystkie przesłuchania i komentarze po występach. Były tak profesjonalne, że aż ciarki przechodziły. Nie dawano wykonawcom żadnej szansy na jakiekolwiek odchylenia, a ja akurat lubię tycie niedokładności. Ciekawe, co by powiedzieli o grze najwybitniejszego Chopinisty Janusza Olejniczaka, gdyby nie wiedzieli kto gra? On miał w nosie kanony. Tak jak Chopin. Artysta powinien być sobą. Myślę, że w sposób tak precyzyjny mogę oceniać malarstwo, styl, kompozycję, kolorystykę. Pomysł, pasje, czyli, to co składa się na dzieło sztuki. Do teraz latają mi przed oczami azjatyckie małe paluszki i migają większe, obu płci. Miałam kilku faworytów, ale w finale kibicowałam tylko ślicznej młodziutkiej, ale dojrzałej Japonce i stylowemu Erykowi Liu. Ma dziwną twarz, jak ze starego sztychu i własny pogląd na to co gra. Był i jest zupełnie inny. Nie spodziewałam się, że wygra, ale miałam nadzieję. I słusznie. Po ogłoszeniu werdyktu Jury większość była oburzona, a ja nie. Na koncercie laureatów w Operze Narodowej, wypełnionej po brzegi, zwycięzca pokazał wielką klasę grając Koncert F- mol. Ulubiony Janusza Olejniczaka. Zgrał inaczej, ale z podobnym zrozumieniem i klasą. Bardzo żałuję, że Konkurs trwał tak krótko, bo się wciągnęłam i słuchałam z wielką radością. Jak już pisałam w poprzednim blogu, sporo wiem […] Read More
Trwa Konkurs Chopinowski, który pilnie oglądam w TV Kultura. Wspaniale jest widzieć na zbliżeniach dłonie i miny pianistów. Zastanawiam się nad ilością azjatyckich wykonawców. Skąd u nich miłość do muzyki Chopina, tak różnej kulturowo? Ja, od dziecka słuchałam płyt analogowych z jego muzyką, które kupiła mi praktyczna ciocia Danusia. Najbardziej podobały mi się scherza i preludia. Na koncerty byłam za mała. Rodzina w ramach oswajania mnie z muzyką, zdecydowała, że będę brała lekcje gry na fortepianie u dystyngowanej hrabiny P. Była to dla nas obu katorga. Nie lubiłam ćwiczeń Czernego, chciałam od razy być Horowitzem. W końcu pozwolono mi przestać. Tyle, że nauczyłam się nut i perfekcyjnie grać gamy obu rękami. Patrząc na małe łapki chińskich, japońskich, malezyjskich i koreańskich wirtuozów jestem zachwycona, to co potrafią z nimi robić jest cudowne. Przyjaźniłam się ze śp. Januszem Olejniczakiem, najwybitniejszym wykonawcą muzyki Chopina, było między nimi jakieś metafizyczne podobieństwo. To, pierwszy od lat Konkurs bez Niego. Strata niepowetowana, Bardzo ciekawe są komentarze naszych muzykologów. Słucham z podziwem i zazdroszczę. O Chopinie wiem bardzo dużo. Przeczytałam jego listy i listy do niego. Był inteligentnym, złośliwym komentatorem swojego świata. Uczono mnie w szkole, o profilu socjalistycznym, że żył w biedzie, przymierał głodem i […] Read More
Jestem w ulubionym Sopocie, z widokiem z Zaiksu na Grand Hotel i skrawek burego, przeważnie, Bałtyku. Przyjechałam na 50 Festiwal Polskich Filmów. Napiszę jak pooglądam wszystkie. Nareszcie pusto. Koniec lata i ekspozycji klocowatych ciał, dupsk kolebiących się we własnym rytmie, wydętych brzuchów, obojga płci i tatuaży, których estetyka, rozmiary i umiejscowienie mnie fascynują. Coraz częściej ludzie tatuują się od stóp do głów, co dowodzi wytrzymałości Słowian na ból i pewnej zamożności oszpeconych właścicieli ponurych bohomazów. Jednak przede wszystkim kompletnego braku wyobraźni. To tak jakby mieć do końca życia tylko jedno ubranie, bez możliwości zdjęcia i zamienienia na inne. Tu zaznaczyć trzeba, że nie jest to strój elegancki czy cieszący oko. Zwykle zlepek jakichś motywów z za chwilę nie modnych komiksów, sporo roślin o złowrogiej formie, czaszek, węży, wilków, drapieżnych pysków o nie zachęcającym wyrazie, hinduskich bóstw, koron cierniowych, ale trafiają się wizerunki Jezusa i NMP w towarzystwie aniołów i to zwykle na plecach?! Czasami te kicze są kolorowe. Z przewagą karminu, zieleni i granatu. Reszta- czarna. Idzie sobie łysy grubas, który, zamiast sobie wytatuować włosy, ma na głowie szpony i dinozaury. Ponieważ ostatni savoir vivre pozwala chodzić po ulicy w samych majtkach, zwanych bokserkami, najchętniej z miękkiego trykotu, który […] Read More
Bardzo trudno jest opisać przedwojenne buty do łyżew, które zamówiły moja babcia i mama u szewca w Zielonce. Nie będę wdawała się w szczegóły. Były skórzane, brązowe, na skórze, ręcznie szyte i izolowane od wilgoci pęcherzem rybim!!!??? To info od Mamy. Szewczyk nie zrobił ich do końca sierpnia i dziadkowie postanowili poczekać z powrotem do Warszawy. W 1939 roku z tego co pamiętam z opowieści 1 września wypadał w piątek. Nie było sensu zaczynać szkoły do poniedziałku. Babcia więc postanowiła poczekać do soboty na buty. To sprawiło, że dzisiaj mogę napisać ten blog, bo nasz dom w Warszawie został zbombardowany jako jeden z pierwszych i rodzina ocalała dzięki butom do łyżew i spędziła wojnę na letnisku w Zielonce, mając wszystko. Na 2 miesiące wakacje jeździło się z pościelą, naczyniami, ubraniami swetrami, kaloszami, żeby na sucho w wilgotne ranki chodzić na jagody i kurki (grzyby). Ocalał nawet serwis do kawy i obiadowy, oraz sztućce. Mam to wszystko do dzisiaj. Niestety, prawie nikt nie używa serwisów do kawy i obiadowych. Ja też. Od dziecka oglądam filmy z bombardowań Warszawy 1 września. Boże! Co za niespodzianka! Nie umiem sobie tego wyobrazić. Tych pięknych eleganckich kobiet i panów w letnich garniturach, uciekających w panice. […] Read More
Mieszkałam w Nowym Jorku na Manhattanie w latach 1981-90. Był to najpiękniejszy czas dla sztuki, we wszystkich dziedzinach. Zaczynali karierę: Michel Jackson, Sting i Madonna, powróciła na scenę Tina Turner. W malarstwie nastąpił dziki przełom, wszystko stało się możliwe. Wybuchł nagle styl Punk, którego kolebką była dzielnica, w której mieszkałam więc wyglądałam tak jak sąsiedzi, oczywiście w wersji łagodnej. Po moim wyjeździe powoli zmieniła się moda i teraz East Village to dzielnica bogatych komputerowców i wynajęcie małego mieszkania poniżej 3000 dolarów miesięcznie jest niemożliwe. Pojawiły się nowe mody i nowe modne miejsca. Covid zmienił wszystko. Przyjaciele przysyłali mi zdjęcia. To nie był mój Nowy Jork, choć mieszkają w nim moje najbliższe przyjaciółki. Na szczęście spędzają wakacje w Polsce. Nagle zdałam sobie sprawę, że obecna Ameryka mnie nie interesuje, że moje marzenia z lat osiemdziesiątych, to daleka przeszłość i patrząc na ostatnie decyzje Prezydenta USA, wybranego w demokratycznych wyborach, mam wrażenie, że śnię. Moi amerykańscy znajomi są przerażeni, bo ostatnie wybryki Donalda stawiają Amerykę w okropnym świetle. Oglądałam farsę przyjazdu Putina na Alaskę. Już samo zaproszenie ruskiego bandyty było nie do zaakceptowania, potem klepanie go po ramieniu, a na koniec wożenie go prezydencką limuzyną nie mieści się w głowie. To wstyd […] Read More
