Wielka Orkiestra

Ktoś dowcipnie i słusznie napisał, że gdyby Jerzy Owsiak wziął się za szczepienia przeciw wirusowi, to byśmy pandemię już mieli z głowy. Niby miły żart, a święta prawda.

Patrząc na niezawodny mechanizm Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, nie jestem w stanie zrozumieć jak to jest możliwe, że Polacy, którzy najchętniej biorą się za łby, nagle jak zwierzęta w Raju działają ręka w rękę i są w stanie zebrać na cele społeczne astronomiczne sumy. Nagle okazuje się, że mamy wielkie serca i rwiemy się do pomocy. Lew pomaga barankowi i wszystkich nas ogarnia potrzeba, żeby dać z siebie jak najwięcej w czasie pandemii, której mechanizmu nikt nie rozumie. Gdy coraz więcej z nas świruje, nie wytrzymując izolacji i czarnych ataków paniki. Gdy wzrasta ilość rozwodów, jest coraz mniej pieniędzy i mniej wszystkiego, Owsiak wkracza ze swoją orkiestrą i gra. Bałam się, że w tym roku mu się nie uda, bo czatowała na niego sfora małp z brzytwą, ale dobro zwyciężyło. Szkoda, że jest mróz właśnie dzisiaj w tę ważną niedzielę, ale umówmy się, że „idzie luty, obuj buty”. To przysłowie z czasów, kiedy sporo ludzi na wsi chodziło na bosaka, albo w jakiś łapciach z kory brzozowej. Szczyt marzeń ekologów, który się rozbił o unijne dotacje.

Myślę, że nie trzeba nikogo namawiać na wrzucenie do puszki jak największych nominałów. Każda złotówka się liczy, a zbierzemy miliony. Dzięki Owsiakowi nie jest to zwykła niedziela, tylko niezwykłe święto, z akompaniamentem najmilszej „Wielkiej orkiestry świątecznej pomocy”, ze 125 tysiącami wolontariuszy, którzy nie przylepiają serduszek, tylko dają do ręki ze względu na pandemię. Proponuję dołożyć do datków uśmiechy, których już prawie się nie widuje i pracować nad mięśniami okrężnymi ust, odpowiedzialnymi za naszą mimikę, bo miny mamy ponure, co widać nawet przez maseczkę. Spójrzmy na szefa Orkiestry, zawsze pogodny i pełen energii, może spróbujmy go naśladować, może jeszcze się uda wrócić do naszego poczucia humoru, które zawsze sprawdzało się w trudnych czasach.