Stare Powązki

Cmentarz Powązkowski (chyba powinno być z małej litery, ale tak jakoś głupio), został założony w 1792 roku. Nie wiem, ale chyba musiała być w Warszawie zaraza, skoro decyzja zapadła nagle. Komitet ochrony Powązek co roku, poza zeszłym pandemicznym, organizuje kwesty, gdzie znane osoby i ich znajomi dostają na szyję puszki, na rękę opaski i stoją lub chodzą zbierając pieniądze. Ludzie przeważnie wrzucają 5 lub 10 zł, ale zdarzają się setki. Dziś mi się to przydarzyło 2 razy. Zbieram pieniądze od kilkunastu lat i mam swoje metody. Stoję tuż za pierwszą bramą po lewej stronie, bo po prawej jest zbiórka na polski cmentarz w Rosji.  Do puszki wrzucam, na dobry początek, drobne zbierane przez rok, żeby dźwięczały przy potrząsaniu, co ma wabić dobroczyńców. Wabi świetnie. Dają różne osoby. Staruszki, dzieci, bardzo młodzi ludzie, małżeństwa w średnim wieku. Rzadko tak zwane „stare małżeństwa”, bo są jak zwykle pokłócone i boją się wychylić i doprowadzić do kłótni o finanse. Dają osoby ekstrawaganckie i bardzo skromne. Wszyscy się ślicznie uśmiechają, bo ja zaczynam od tego. Wiem kto da, a kto, nie. Są rodziny z małymi dziećmi, które w łapkach mają po 2 złote i dają wszystkim kwestującym. Jest to dobry zwyczaj, bo dziecko się uczy, że trzeba dawać i rozumie, że są jakieś cele. Dzisiaj była cudna pogoda, świetna atmosfera, ale bardzo mało ludzi. Pierwszy raz w moim życiu tak ciepło.

Kiedy byłam grubiutką dziewczynką na cmentarz chodziło się całą rodziną. Dziadek i tatuś nieśli po 2 chryzantemy w siatkach, mama i babcia znicze, ja papierowe chorągiewki cmentarne!!! Koszmar, ale kupowali mi dla świętego spokoju. Panie były w wywietrzonych na werandzie futrach – karakułach. Dziadek w pelisie, płaszczu na futrze z kołnierzem z bobra. Tatuś i wujek w tak zwanych – jesionkach, płaszczach na watolinie wełnianej, z klapami do tego – szaliki moherowe z komisu. Na głowie papachy z baranka, (sprawdzić wszystko w necie bo tego już nie ma). Ja miałam futerko z prawdziwej Małpy – beżowej z guzikami w kształcie kulek też z małpy i pilotkę z małpy. Wszystko z paczek amerykańskich. Jak to piszę śmieję się pod wąsem, bo wszystko dokładnie pamiętam. Raz był taki tłok, że tłum pchał nas i mamusia podkuliła nogi a i tak się posuwała. Tatusia tak ścisnęli, że odleciały mu wszystkie guziki od jesionki i od marynarki którą miał pod. Wszyscy mnie ochraniali, bo miałam koło 6 lat. Ale chorągiewki zgubiłam, a Panie zgubiły jedną siatkę ze zniczami. Chryzantemy wyglądały jak miotły, bo spadł z nich szary papier. Ja miałam skostniałe nogi, bo byłam w bucikach na futrze, a mróz był okropny. Wszyscy byliśmy sini. Nie było innej komunikacji niż tramwaje, parkingi nie istniały, stało się w oszalałej kolejce godzinę. Potem na piechotę do Babci. Drugiej, bo mieszkała najbliżej. Dziś to wszystko wspominałam kwestując na luźnym, upalnym cmentarzu. Carpe diem. Czas płynie.