Gadżety Świąteczne

Dawno, dawno temu, kiedy byłam małą dziewczynką Wielkanoc była okazją do pracy twórczej pod kierunkiem Mamy. Robiłyśmy dla mnie mini święconkę, czyli miniatury tego, co niosło się do kościoła w wiklinowych koszyczkach, wyściełanych białymi haftowanymi, też biało, serwetami. Mama z ciasta, z wody i mąki lepiła  mini baleron, mini szynkę z kostką z zapałki, babki i mazurki i chleb, poczym piekła to z normalnymi ciastami na małej blaszce. Następnie malowałyśmy święconkę bardzo realistycznie farbami plakatowymi. Najlepiej wychodziły mi balerony z białym tłuszczykiem, ale i w mazurki byłam niezła. Jeszcze sprzed wojny zachowała się malutka karafeczka i kieliszki na wino, oraz kryształowa buteleczka na wodę święconą. Koszyczek z białego kordonku miał średnicę 10 centymetrów. Z okazji świąt  się wietrzyło werandę z otomaną obitą pluszem w kwiaty i wiklinowymi meblami. Pierwszy raz po zimie wyjmowało się uszczelnienie z podwójnych okien i znowu można je było otwierać. Barany i baranki kupowane na skutek moich błagań w prywatnych budkach z jarzynami i na straganach, były przeróżnej wielkości i miały indywidualne ekspresje. Te wielkie jak koty z białego cukru miały na druciku czerwoną chorągiewkę ze złotym krzyżem i gałązkę tui, przymocowaną kwiatkiem z różowego krochmalu. Stały na pomalowanej na zielono trawko- podstawce Były podobne do nich baranki z gipsu z czerwonymi ustami i wymalowanymi oczami hiszpańskich tancerek. Był też, jeszcze sprzed wojny, drewniany, podobny do delfina, trochę pokraka, baranek historyczny wielki mutant i baranek z masła przepuszczonego przez maszynkę do mięsa. Prezent od sąsiadki. Do tego kilka kurczaczków z waty farbowanej na żółto, bazie i liście borówek i pisanki mojej roboty. Okropne. Nigdy nie miałam serca do szlaczków i wzorków. To wszystko na oddzielnym stoliku, bo nakryty stół główny przypominał targi mięsno- jajeczne dla wygłodniałej armii napoleońskiej. U mnie w domu zawsze było za dużo jedzenia, choć wtedy tak nie uważałam. Podczas mojej pierwszej wielkanocnej wizyty w głównym kościele, gdy miałam 6 lat, od razu poczułam wiatr w żaglach. Był to mój debiut, bo niespecjalnie chciałam iść taki kawał. Bardzo mi się podobało, bo był piękny zapach. Kiedy moja rodzina zajęła się rozmową w oczekiwaniu na kropienie koszyków, pomaszerowałam do grobu Jezusa naturalnej wielkości z białego gipsu. Leżał udekorowany tiulem. Wesoło szłam pomiędzy hortensjami, omijając śmiało wartę złożoną z umundurowanych galowo Harcerzy stojących na baczność. Zaczęłam wyciągać figurę z grobu, żeby zabrać ją do domu. Pokrzykiwałam-lala! lala!, a z boku od ołtarza wpadł Kościelny i zaczął mnie odrywać od zdobyczy. Po chwili nadbiegła rodzina, która wyszła na papierosa i wszyscy razem mnie wywlekli przed ołtarz i zaczęli szarpać, bo ryczałam jak słoń.  Ludzie pokładali się ze śmiechu, ale o dziwo, potem się do mnie uśmiechali. Obchodziliśmy też Śmigus-dyngus i dziadek polewał panie perfumami, kiedyś nalał babci do oka i po radosnym nastroju. Ja miałam spray – plastikową cytrynkę i polewałam do wieczora. Jedliśmy od rana, tylko ja wychodziłam na rower. Polecam to serdecznie i życzę wszystkim- ZDROWIA, tylko to się liczy. Wesołych, rodzinnych biesiad !

Przepisu brak, celowo, bo już nie mogę patrzeć na jedzenie.