Zwierciadło duszy!

Tak mówiono o ludzkiej twarzy. Rodzimy się z porcelanową buzią, którą czas rzeźbi dzięki mimice, spowodowanej naszymi przeżyciami, uczynkami, ale przede wszystkim myślami i emocjami. Z wiekiem rzeźbimy swoją twarz, za którą jesteśmy odpowiedzialni, już po i to w 100%.

Trzeba uważać na miny, grymasy złości, tarcie oczu pięściami, podpieranie się ręką i naciąganie mięśni twarzy, oraz skrzywienia, trzymanie twarzy ściśniętej złością i pilnować, żeby nie robiły się bruzdy smutku. Nad twarzą i minami, trzeba panować i myśleć jak wyglądamy gdy jesteśmy wściekli, a jak, kiedy jesteśmy szczęśliwi. Nie namawiam na minę głupka wioskowego, ale odradzam minę najemnego mordercy, gdy stoimy sobie na światłach w naszym wziętym w leasing, za drogim suwie, czy też podróżujemy środkiem lokomocji miejskiej i myślimy, w obu wypadkach, że jesteśmy niewidzialni.

Otóż, nie!

Dużo obserwuję ludzi i przeciętny obywatel ma na twarzy wszystkie swoje klęski, a żadnych miłych rzeczy. Po bokach nosa na kwintę (sprawdzić w necie) głębokie bruzdy, oczy nie wyspane, usta zaciśnięte. Przecież, to zostaje. Trzeba myśleć, jak wyglądamy i nie straszyć, zresztą podobnie skrzywionych osób, które czasem muszą na nas patrzeć.

Amerykańscy psychologowie, radzą, żeby się uśmiechać, albo przynajmniej trzymać podniesione kąciki ust, bo jest udowodnione, że to powoduje wydzielanie endorfiny, hormonu szczęścia. Ja się uśmiecham bez powodu, bo nie chcę wyglądać jak żeński dziadek do orzechów, a poza tym jestem z bardzo pogodnej, uśmiechniętej, dowcipnej rodziny.

Czemu zamiast pisać dyrdymały o choinkach, bombkach i starym grubasie Santa Closie, który myli prezenty, piszę o polskiej mimice? Mam nadzieję, że może podarujemy wnukom zrelaksowane twarze i uśmiechniemy się szczerze do żon i vice versa, choć przez 30 lat o tym zapomnieliśmy.

Za tydzień blog pełen reniferów, choinek, Gwiazdorów, szopek i szopów. A tak przy okazji, nie dajmy się zwariować. Zamiast 10 gadżetów, kupmy za tę sumę coś super. O tem, potem.