Nie suknia

Było takie powiedzenie: „Nie suknia zdobi człowieka”. Że niby zdobią nas przymioty niematerialne, jak: rozum, dobre serce, oczytanie, wykształcenie i tym podobne dyrdymały, które w obecnych czasach zdobią 10 % społeczeństwa. Bowiem dla  reszty przymioty te nie są w cenie. Dla mnie są, dlatego coraz mniej mam ochotę bywać na bankietach nowych elit, które ochoczo przyznają się do nie chodzenia na wystawy, do teatru, Filharmonii, lub, nie daj Boże, Opery i nie czytania książek. Te osoby są nowym produktem braku wykształcenia i po covidowych czasów, choć zmiana wartości niepokojąco rośnie od czasu, gdy przypłynął do nas kapitalizm i prawie wszyscy zwariowali na punkcie kasy, o której kiedyś nie wypadało mówić. Ludzie byli jednakowo niezamożni, a o pozycji towarzyskiej w kręgach inteligencji nie decydowały wille z basenem. Brzmię jak socjalistka, ale to pozory.  Po prostu widzę co się dzieje z naszymi pryncypiami i pomału znikają starzy znajomi zarobieni jak mrówki, uwiedzeni przez nowe parytety, albo po prostu odchodzą.

Powoli stajemy się intelektualnym „dzikim zachodem”. Chwała Bogu nie wszyscy, bo teatry i Filharmonie pełne, w księgarniach nowości, w kinach niezłe filmy, ale istnieje podział na klasę średnią i bogaczy, którzy takie rozrywki mają w nosie, bo w ich rodzinie nikt się tak nie „rozrywał”. W mojej, owszem. Wszyscy czytali, chodziłam do kina, na koncerty, na pogadanki o muzyce do Cioci Jadzi, do Filharmonii i na wszystkie wystawy w Zachęcie i Muzeach. Była to zasługa, szkoły do której chodziłam. Bilety na koncerty w Sali Kongresowej, czy do teatru, załatwiała nasza polonistka, staruszka z dobrej rodziny i cała klasa razem jechała do Pałacu Kultury zobaczyć koncert Rolling Stonesów, czy Marlenę Dietrich.

Dlaczego tak nostalgicznie marudzę? Bo widzę, jak dzieci znajomych siedzą przed komputerami i nawet nie wiedzą, że istnieje teatr, czy muzyka klasyczna. Ja wiem i to jest moja „ suknia”, którą chętnie noszę.