Obejrzałam prawie wszystkie przesłuchania i komentarze po występach. Były tak profesjonalne, że aż ciarki przechodziły. Nie dawano wykonawcom żadnej szansy na jakiekolwiek odchylenia, a ja akurat lubię tycie niedokładności. Ciekawe, co by powiedzieli o grze najwybitniejszego Chopinisty Janusza Olejniczaka, gdyby nie wiedzieli kto gra? On miał w nosie kanony. Tak jak Chopin. Artysta powinien być sobą.
Myślę, że w sposób tak precyzyjny mogę oceniać malarstwo, styl, kompozycję, kolorystykę. Pomysł, pasje, czyli, to co składa się na dzieło sztuki. Do teraz latają mi przed oczami azjatyckie małe paluszki i migają większe, obu płci. Miałam kilku faworytów, ale w finale kibicowałam tylko ślicznej młodziutkiej, ale dojrzałej Japonce i stylowemu Erykowi Liu. Ma dziwną twarz, jak ze starego sztychu i własny pogląd na to co gra. Był i jest zupełnie inny. Nie spodziewałam się, że wygra, ale miałam nadzieję. I słusznie. Po ogłoszeniu werdyktu Jury większość była oburzona, a ja nie.
Na koncercie laureatów w Operze Narodowej, wypełnionej po brzegi, zwycięzca pokazał wielką klasę grając Koncert F- mol. Ulubiony Janusza Olejniczaka. Zgrał inaczej, ale z podobnym zrozumieniem i klasą. Bardzo żałuję, że Konkurs trwał tak krótko, bo się wciągnęłam i słuchałam z wielką radością.
Jak już pisałam w poprzednim blogu, sporo wiem o Chopinie i za każdym wykonaniem wyobrażałam sobie co myślał pisząc tak niekonwencjonalną, pełną nagłych zwrotów, emocjonalną muzykę. Jego rękopisy to szalone bazgroły, a opisują tak delikatne uczucia i tak wielką, romantyczną tęsknotę. Za Polską, za wielką miłością, za muzyką dzieciństwa, za rodziną i chyba strach przed chorobą i końcem. Czasami słychać to było, gdy grali najlepsi wykonawcy.
Konkurs wywołał wielkie emocje i chyba po raz pierwszy był atrakcją na skalę krajową, bo na świecie miał zawsze dużą renomę. Szkoda, że dopiero za 5 lat, będę miała takie wspaniałe wieczory.
Przykro nam, ale dodawanie komentarzy jest zablokowane