Chyba w Stanach jakiś polski dziennikarz mnie tak nazwał, potem powtarzano to w Polsce i tak zostało. Właśnie skończyła się cudowna wystawa Witkacego w warszawskim Muzeum Narodowym. Byłam 3 razy, zawsze z kimś, z kim mamy wspólne zachwyty. Ta wystawa to arcydzieło z dwóch powodów. dobór i trud w zgromadzeniu tylu, często nie znanych prac. Kompozycja i projekt ekspozycji. Cudowna praca wystawienników i historyków sztuki. Osoby, które nie poszły, powinny sobie rwać włosy z głowy a potem obejrzeć album, ale to nie to samo. Wielu krytyków porównuje mnie do Witkacego i mają trochę racji, ale tylko trochę. Wspólne jest to, że oboje rysowaliśmy pastelami suchymi i oboje nas interesowały portrety psychologiczne oraz, że pozowali nam bogacze, mieszczanie i artyści. Reszta podobieństw jest, ale niewielka. Mam do dyspozycji piękne kolory teł do rysunków. Właściwie wszystkie. Nawet bardzo jaskrawe. Papier jest bez kwasowy i nie zapleśnieje, nigdy. On malował głównie na papierach kwasowych, cieńszych i tekturach w beżach i brązach, a to zmienia charakter rysunku. Używam dobrych firmowych i bardzo kolorowych pasteli nowej generacji, w tym specjalnych o dużym przekroju, co daje mi możliwość większego rozmachu. Pastele Witkacego, jakby przygaszone. Tylko czerwień i biel mamy podobne. Witkacy nie przepadał za swoimi mieszczańskimi […] Read More
Kiedyś usłyszałam, że największym skarbem Polski są kobiety. I teraz, w tych okropnych, nieprzewidywalnych czasach coraz bardziej się o tym przekonuję. Patrzę na nową generację kobiet 30-50 letnich, które są piękne, zgrabne, zadbane, pełne inicjatyw i wiedzą czego nie chcą i czego chcą. Z całą pewnością dorównują i urodą i siłą przebicia generacjom swoich Matek i Babek. Jestem z powyższej generacji i pamiętam wspaniałe moje koleżanki, które w bardzo trudnych, biednych i pełnych paskudztwa czasach tworzyły organizacje, brały czynny udział w życiu politycznym i artystycznym, odnosiły światowe sukcesy i były cudowną wizytówką naszego społeczeństwa. Ich córki i wnuczki, starają się utrzymać tempo działania, choć ostatnio jest coraz trudniej zorientować się o co chodzi i żyć na poziomie z czasów sprzed 30 lat, gdy wszyscy mieli nadzieję, że stworzymy to, co udało się w międzywojennym XX-leciu. Niesłychany rozwój we wszystkich dziedzinach. Produkowaliśmy samoloty, samochody. Na wydmach wybudowaliśmy od zera piękne, nowoczesne miasto Gdynię. Dlaczego teraz tyle brudu i marazmu? Myślę, że pandemia zmieniła nasz świat, jego normy i preferencje, zamknęła wesołość i twórczość w klatce burej dominacji, zwanej kiedyś „dyktaturą ciemniaków”. Posmutnieliśmy, zwolniliśmy tempo, nie widać radości, a miny mamy ponure jak po przegranym meczu. Postaram się w tym tygodniu opisać […] Read More
Na 47 Festiwalu Filmów Polskich w Gdyni było mnóstwo gwiazd i gwiazdorów, których ku zdumieniu moich oglądających rodzime seriale znajomych, widziałam pierwszy raz w życiu. W tej chwili uroda aktorów nie ma znaczenia, bo liczy się talent, ale często nie ma się co liczyć. Kiedyś mówiło się, że ktoś wygląda jak aktor filmowy, czyli jest piękny i zgrabny, oraz ma charyzmę. Aktorki nazywano gwiazdami, również z powodu ich urody i blasku. Trochę się zmieniło i aktor nie musi się niczym wyróżniać, bo nie wiadomo o co chodzi. Na pewno nie o estetykę. Obecna moda na spodnie w rodzaju „chłop stoi, gacie klęczą” sprawia, że nikt nie wygląda zgrabnie a czarny kapturek mnicha średniowiecznego i zatkane słuchawkami uszy dopełniają estetycznego kielicha goryczy. Jest zwyczaj proszenia ekip na scenę przed projekcją konkursowego filmu. Zwykle tylko panie się starają o swój strój i wygląd. Panowie, z racji bycia na luzie, wyglądają jak pasażerowie PKSu, który się popsuł więc wszyscy wysiedli i czekają. Widok okropny. Rozczłapane adidasy, pomięte koszule, włosy leśnego luda, nie czesane, a i na oko rzadko myte. Dlaczego? Wręczenie Oskarów czy gale festiwali zagranicznych to wydarzenia estetyczne. Wszyscy odświętni i wypucowani, bo jak mówił pewien profesor socjologii: „Od zwierząt różni nas […] Read More
W nawiązaniu do nieprawdziwych informacji, publikowanych na zlecenie Pana Gumkowskiego, z którym od wielu lat jestem w sporze, informuję, że sąd nigdy nie zasądził wobec mnie odszkodowania w związku z naruszeniem dóbr osobistych Pana Gumkowskiego. Kwota 750 tys. zł, o której mowa w artykułach, nie jest odszkodowaniem dla Pana Gumkowskiego, a ponadto jest rażąca i skandalicznie wysoka. Co więcej, nie miałam możliwości pełnej obrony swoich praw w postępowaniach, gdyż nie brałam nich udziału – korespondencja z nimi związana nie była do mnie faktycznie doręczona. Niemniej, jak tylko się o nich dowiedziałam, od razu podjęłam odpowiednie kroki prawne celem zmiany sytuacji i aktualnie czekam na wydanie rozstrzygnięcia. Hanna Bakuła Read More
Nie namawiam do przyjazdu na Festiwal, bo pęka w szwach i repertuarowo i z powodu tłumów, które chcę brać udział w tym super wydarzeniu. Jestem tu 44 raz i zdarza mi się obejrzeć 4 filmy dziennie, ale czasem nie wytrzymuję nerwowo i wychodzę w połowie zaczerpnąć cudownego powietrza, bo cały dzień i wieczór spędza się w klimie. Wiele osób posądza mnie o szaleństwo polegające na lubieniu polskich filmów. Nie padam z zachwytu, ale zdarzają się doskonałe. W tym roku królują kobiety – reżyserki i to dobrze, bo są mniej agresywne. Reżyserzy stawiają na hałaśliwe, brutalne kino z niewyraźnym, za głośnym dźwiękiem i bijatykami. Powyższe sceny są zawsze za długie bo szkoda wyciąć fajnego mordobicia. Lubię kino europejskie, w tym polskie, acz Kraj Nasz jawi się w nim jako bida z nędzą w blokowiskach, szkołach i na strasznych podwórkach. Większość bohaterów ma świra albo inne dolegliwości godne pokazania. Często snują się milcząc, ku zdumieniu drugiej połowy. Jedzą marnie, często na służbowym serwisie obiadowym, który jest we wszystkich lokalach ten sam. Łazienka czarna zmienia się w beżową w trakcie dalszej sceny. Nic dziwnego, że bohaterowie wariują. Dobry film wyczuwam jak pies policyjny kokainę. Nie wiem ile filmów widziałam ale setki, a może […] Read More
Podobno termin audiencji u Śp. Królowej Angielskiej wyznaczany był rok wcześniej, co do godziny i minuty, bo była bardzo zajęta. Ostatnio obserwuję królewskie trendy u moich znajomych, głównie emerytów ale i młodszych osób, przeważnie nie pracujących i żyjących „W poszukiwaniu straconego czasu” głównie w centrach handlowych kawiarniach i na wycieczkach do ciepłych krajów. Przeżyłam czasy w których umawiano się na następny dzień, a najdalej w nadchodzącą sobotę, wpadano do znajomych, nawet bez telefonu, bo nie wszyscy go mieli a często dzwoniło się z budki, o ile nie była zdewastowana. Przyjęcia improwizowano. W 30 metrach mieściło się 40 osób i jeszcze były tańce. Królowa nie miała pojęcia jakie to fajne, bo musiała planować na rok i to z góry. Moi znajomi są na emeryturze, mają pieniądze i wydawało by się, czas. Otóż nie, bo podróżują z sanatorium do sanatorium, siedzą w kolejkach na rehabilitację, jeżdżą na wycieczki, do rodziny, do przyjaciół w dawnym NRD i na wakacje z wnukami. No i chodzą namiętnie do lekarzy i na bazarki, pogrzebać w śliwkach i ogórkach. Moda na aktywnego emeryta jest super, bardzo im zazdroszczę, choć nie robię żadnych z tych rzeczy, ale bym chętnie wypiła nagłą, improwizowaną kawkę z koleżanką, albo kolegą. Ostatnio musiałam […] Read More
Bardzo rzadko piszę o tym co robię, bo nie lubię o tym mówić przed połową realizacji, ani nawet po skończeniu projektu. Fajnie, że teraz nawet usmażenie jajecznicy jest projektem. Ad Rem. Raczej zadaję pytania, stąd sporo wiem o ludziach. Dlatego czekając na otwarcie mojej autorskiej galerii, filii Muzeum w Prudniku, nic nie mówiłam żeby nie zapeszyć. No i udało się . Załączam plakat i zapraszam serdecznie. Wszyscy pytają dlaczego Prudnik i gdzie to. Nie chce mi się rozpisywać, ale odpowiadam. Prudnik leży na granicy Polsko- Czeskiej i jest pięknym miasteczkiem, słynącym z fabryk tekstylnych produkujących żakardowe (sprawdzić w Necie) obrusy, serwetki i eksportowe ściereczki, wszystko z lnu. Oraz z fabryki ręczników i wyrobów frotte. Przyszło nowe i po fabrykach. Ale zostały cudne XIX wieczne kamienice i zabytkowy rynek, koło którego powstała moja Autorska Galeria Hanny Bakuły – No Ba. Moje obrazy są w Muzeum w Prudniku ponad 25 lat i jest stała ekspozycja, ale obrazy duże, a miejsca mało. Są to moje prace z lat 1970- 1980. Czyli sprzed wyjazdu do Stanów w tym kilka z Dyplomu na ASP. Duże, olejne akty, pastele, akwarele, oraz rzeźby ceramiczne. Ostatnio były wystawiane w pięknym pałacu barokowym w Czechach, bo czekały na […] Read More
Mój przyjaciel, który gościł mnie w Paryżu, po przeczytaniu pochwalnego bloga o tym bajecznym mieście stwierdził, że blog był zbyt łagodny. A jaki miał być, skoro pojękiwałam z zachwytu idąc ulicą z pięknymi odrestaurowanymi kamienicami o ażurowych balkonach i kolorowych drzwiach do budynków z pozłacanymi klamkami, albo gałkami? Jestem malarką i uwielbiam ładne rzeczy, nic na to nie poradzę. Na ulicach tłumy ludzi, większość turystów, tym razem z Europy, co widać po ubraniach starannie skomponowanych kolorystycznie. Amerykanów na lekarstwo. W tym ładnym tłumie wyróżniają się od razu Paryżanki. Każda ubrana z pomysłem, bardzo szykownie i zawsze indywidualnie. Chłopcy w dżinsach, ale kolorowych, lub wyprasowanych bermudach i zabawnych koszulach, niektórzy w letnich kapeluszach i modnych sportowych butach. Paryska ulica to pokaz indywidualności. Jakże szybko zapomniałam o tym, że nasi chłopcy wyglądają jak klony w burych spodniach, rozciągniętych podkoszulkach, z zarostem drwali lub popów (duchownych prawosławnych, mających skudlone brody do pasa). Najmodniejsi bywają zatatuowani zaskakująco: np. jedna noga – druga wcale, ręka pokryta tatuażami tak gęsto, że wygląda jak w lateksie, bo motywy są zlane i nie widać o co chodzi. Na karku ryj jakiegoś potwora z komiksu, żeby go nosiciel nie musiał oglądać. No i moda na czaszki naturalnej wielkości na […] Read More
Są miasta, które mają aurę, tak jak kiedyś święci, którym domalowywano złote aureole. Bardzo dużo podróżowałam, szastając się z Azji do Afryki via Nowy Jork, Floryda, Kalifornia, Busko i Kraków. Rok w rok kilkakrotnie jestem szczęśliwa w Sopocie będąc pewna, że niektóre miejsca generują dobrą energię a niektóre powodują zdenerwowanie i depresję. Nie będę dołowała mieszkańców nie lubianych przeze mnie miast a podniosę samoocenę miejsc, które dodają mi skrzydeł. Na pierwszym miejscu jest zdecydowanie Paryż. Już na lotnisku Charles de Gaulle czuję powarkujące złe myśli zmykające jak wilki od ognia. Paryż, a właściwie jego centrum jest przepiękny, za każdym rogiem czeka cudna niespodzianka. Kamienice z czasów Hausmana, odnowione z ogromnym smakiem, pysznią się bogatymi pełnymi stiuków i kutych, żelaznych balkonów elewacjami. Cud przy cudzie. To miasto jest jak potok górski, stale szemrze zapraszająco i stale ma mnóstwo spektakli, wystaw i restauracji do zaoferowania. Wspaniały architekt – Haussman zaprojektował na początku XIX wieku całe centrum miasta. Wyburzył zapyziałe przedrewolucyjne domki, wytyczył ulice projektując nowoczesne, bogate miasto na planie gwiazdy. Stąd Paryż jest chyba najlogiczniejszym miastem Europejskim, a Manhattan jest tym samym dla NY i Ameryki. Oba miasta za to uwielbiam i uważam, że są miedzy nimi analogie, ale Paryż zwycięża pod […] Read More
To tytuł sztuki Witkacego a tekst ten dotyczy strojenia się narcystycznych osobników płci obojga, co gorąco popieram, choć czasem wymsknie mi się westchnienie „O Jezu!” na widok szczególnego wystrojenia, nie pasującego do okoliczności. Sporo winy za nadmierne dekorowanie się ponosi archiwalny film „Dynastia”, gdzie cioteczka Dżilly wyglądała cały czas jak choinka na Placu Czerwonym, migająca sztuczną biżuterią. Zajmę się kobietami, które odważnie rzucają się w wir korygowania swojego wizerunku, bez cienia świadomości jak wyglądają i gdzie będą się lansowały. Letnie wyjazdy i kurortowe promenady oraz jadalnie nadwodnych hoteli aż się proszą o rewie mody. Dotyczy to nawet psów wleczonych na smyczach po rozgrzanym pięciogwiazdkowym tarasie w zakurzonych sukieneczkach. My, Słowianki mamy zamiłowanie do błyskotek, często spotykam panie w supermarketach, kupujące kartofle, ubrane bardziej wystawnie niż ja na Sylwestra. Fryzura potężnie okraszona lśniącymi grzebykami, bluzka czarna z dekoltem, z obu stron nabijana brylantami, wielkie kolczyki dla tancerek Flamenco, lśniące legginsy i szpilki. Do tego wielka torba, w nie pasującym do sytuacji kształcie i kolorze. Jeśli widzi się ten typ za granicą, jasne jest, że to Polka, Ukrainka, czy Rosjanka. Ostatnio były modne cekiny, co dało o sobie znać w naszej umęczonej Ojczyźnie. Na przekór ekonomii, kłamstwom na każdym kroku i […] Read More
