W mojej rodzinie mężczyźni pełnili zdecydowanie męskie role w pojęciu dwudziestowiecznym. Pracowali na utrzymanie domu, reperowali urządzenia elektryczne, zmieniali butle z gazem, wozili nas autem, nosili bagaże, kupowali bilety kolejowe, alkohole, chwalili kuchnię Babci, mówili komplementy (dziadek i wujek Henryk, tatuś nie bardzo) i zajmowali się technicznymi problemami. O mniej ważnych rzeczach, typu wydatki większe i mniejsze, decydowały panie. Takoż o miejscach na wakacje i wychowaniu mnie – jedynaczki, jedynego dziecka w rodzinie, poza starszym o dwa lata kuzynem, którego widywałam okazjonalnie. Dziadek kochał mnie ogromnie i spędzał ze mną mnóstwo czasu, oraz robił mi mebelki dla lalek a nawet rower, tzw. średniak. Tatuś był zawsze bardzo zajęty, bo musiał grać w piłkę, brydża i jeździć na rowerze. Mieliśmy duży ogród dookoła domu, gdzie wystawiano mnie w wózku z budką, tyłem do słońca. Powyłam i przestawałam, bo przychodził ktoś mnie pohuśtać. Nie było sensu wozić mnie po piaszczystej ulicy a za basen służyła mi wielka balia z letnią wodą. Sad obok, powietrze jak kryształ. Opisałam to w książce „Hania Bania”. W niedzielę tłumy gości na obiedzie, każdy mnie bujał i było ok, gdy jakaś ciotka wpadła na pomysł, że powinno się mnie wozić po lesie, bo tam sosny i żywice. […] Read More
Dawno dawno temu gadulstwo przypisywano kobietom w każdym wieku i nikt nie protestował, że poddawano w ten sposób w wątpliwość naszą inteligencję. Babskie gadanie- to był 20 lat temu program, w którym występowałam u boku Beaty Tyszkiewicz, Niny Terentiew i Teresy Torańskiej. Bardzo to było zabawne i oglądane, bo wcale nie gadałyśmy, tylko rozmawiałyśmy. Prawie tak inteligentnie jak faceci. Serio. Niestety po wiadomych wyborach, musiałyśmy opuścić naszych fanów. Mnie strach zapraszać do programów na żywo, bo jestem nieprzewidywalna. Kobiety, szczególnie starsze, bardzo dużo mówią, rozmawiają z każdym, kto chce słuchać i są zakałą budek z owocami i jarzynami, gdzie przy kasie 5 razy zmieniają zdanie, a przy okazji opowiadają o swoich fantastycznych wnukach. Sprytniejsze pokazują zdjęcia w komórce. Sama dużo gadam, raczej nie w sklepach i nie mam kłopotów ze znalezieniem słuchaczy, bo od dziecka miałam coś zabawnego do powiedzenia. Zwykle dobre gadanie bierze się z częstego czytania. Zmieniły się czasy. 60 letnia osoba uważa się za młodą, dotyczy to obu płci, a z wiekiem staruszkowie młodnieją, podkradając wnukom bluzy z kapturkiem i czerwone spodnie z krokiem przy kolanach. Babcie kuśtykają na szpilkach w mega mini. I jest to nawet zabawne i chyba zdrowsze niż siedzenie przed telewizorem. Natomiast pojawiło […] Read More
Jestem sową, puszczykiem, nietoperzem i śpiącą Królewną. Wstawanie jest dla mnie od dziecka torturą. Kiedy byłam mała, czytałam do północy przy latarce pod kołdrą. Na śniadanie trzeba mnie było zawlec. Rano nie jestem głodna, zdarza mi się jeść pierwszy posiłek o 14. Do przedszkola nie chciałam iść, bo spało się po obiedzie, na koloniach też nie leżakowałam, wolałam w kuchni obierać kartofle (prof. Bralczyk też mówi kartofle, nie ziemniaki). Do szkoły spóźniałam się na pierwsze lekcje, bo czytałam pod kołdrą. Wychodziłam z domu 7.40, czekałam piętro wyżej, aż mama wyjdzie do Ministerstwa, bo zaczynała na Kruczej o 9 i wracałam na godzinkę dospać w ubraniu. Udawało mi się być na 3 lekcję. Na zajęcia na ASP przychodziłam o 10. Wcześniej zasypiałam na stojąco przy sztaludze. Jak wampir odżywam w nocy. Było to bardzo wygodne w Nowym Jorku, gdzie jest sporo normalnych knajp otwartych 24 godziny na dobę, można wpaść po powrocie z dyskoteki o 3 w nocy. U nas po teatrze, czy Operze nie ma gdzie pójść. W tym roku na Sylwestra byłam w Hiszpanii, w ogromnej, pięknej chińskiej restauracji w ogrodzie, z dobrym jedzeniem i piciem stu alkoholi w prezencie od firmy. Do kolacji było wino a bary […] Read More
Kiedyś, w pociągach były specjalne przedziały dla matek z dziećmi. Chodziło głównie o wolne miejsca, bo zawsze był tłok a nie było miejscówek. To, oraz to, że były wyłącznie przedziały, to historia. Do tych przedziałów nie wolno było wchodzić bez małych dzieci i osesków. Było to cudowne założenie, bo wrzaski i płacze nie przeszkadzały osobom, które chciały sobie spokojnie jechać i na przykład poczytać. Książki zostały zastąpione komórkami, ale nadal trzygodzinne słuchanie płaczu niemowlaków może doprowadzić osoby nawet najbardziej wytrzymałe do obłędu. Pendolino wprowadziło „Strefę ciszy”, czyli pół wagonu numer 7, gdzie nie można ani rozmawiać z kimś, ani przez telefon, ani wsiadać z maluchami. Tą drogą chciałam serdecznie podziękować autorowi tego cudownego pomysłu. Cisza jak makiem zasiał. Przyzwyczajona do spokoju, który pozwala mi pisać blogi jadąc do mojego ulubionego Sopotu pomyślałam o napisaniu czegoś w czasie niedawnej podróży samolotem z Alicante do Warszawy. Nic z tego! Ponieważ w samolotach nie ma „strefy ciszy”, przestrzeń zakłócają wyjące niemowlaki i małe, płaczące 2-3-4-5 latki, które krzyczą i się niemiłosiernie wiercą. Ich rodzice są rozsadzani w pewnych odstępach, żeby wszyscy pasażerowie musieli tego słuchać, a najbliżsi wąchać zmieniane pampersy. W dwóch rzędach przede mną siedziały dwa mieszane małżeństwa polsko- hiszpańskie, mające w […] Read More
Nie lubię kiczu ale parady owszem. Szczególnie te w pogodnych krajach, gdzie są okazją do śmiechu i zabawy. Nowojorskie są bez konkurencji. Chodziłam na wszystkie. Ale w Europie najmilszą okazała się ta, którą widziałam 5 stycznia w wigilię Pokłonu 3 Króli w małym, hiszpańskim miasteczku. Spodziewałam się kilkudziesięciu osób i jadącej na wozie szopki z żywymi postaciami i zwierzętami z regionu, z przewagą osłów. A tu piękne widowisko, które postaram się opisać po kolei. Na początku, migający radiowóz z uśmiechniętymi (!!!) policjantami a potem: orkiestry bębnistów w strojach z tamtej epoki. Żadnej tandety, buty skórzane z cholewami, płaszcze i kubraki z wełny i skóry. Cudowne obszycia i hafty. Turbany profesjonalnie zawiązane i piękne, o wspaniałym dźwięku bębny. Potem orkiestry: dziecięca, dęta na wysokim poziomie, młodzieżowa, mieszana w eleganckich mundurkach. Każda grupa zatrzymywała się co 50 metrów, grała dla tłumu po obu stronach ulicy i ruszała dalej. W przerwie ogromne, plastikowe jednorożce, zmieniające kolory. Nieśli je chłopcy na szczudłach. Potem grupy taneczne w regionalnych kostiumach, z pięknych materiałów, za nimi muzyka. Najpierw tańczące maluchy instruowane przez nauczycielki. Cudo! Idealnie zgrane dzieci 5-7 lat, potem starsze, śliczne baletniczki w złotych spódnicach, znowu orkiestra w kostiumach, urocza, duża grupa seniorek w platynowych perukach, […] Read More
Życzę wszystkim moim czytelnikom lepszego niż poprzedni, Nowego Roku. Jeszcze trwa chiński Rok Tygrysa, czyli mój, ale za moment Rok Kota o którym wiem niewiele, choć koty maluję. Tu rewelacja! Otóż wolę psy, bo mają ludzkie cechy i potrafią się przyjaźnić. Sylwestra spędziłam na kolacji z tańcami i muzyką na żywo i fajerwerkami w Hiszpanii, w okolicach Alicante, gdzie bawię u mojej przyjaciółki – pięknej Tani, aktorki. Restauracja chińska, wielka, elegancka, doskonałe jedzenie i picie. Mnóstwo Polaków różnego rodzaju i niektórzy z dziećmi 7-10 lat, ale i były mniejsze. To ciekawe, bo o dziwo grzeczne, gdyż wlepione w komórki. Dorośli jedli nogi jagniątek lub homary a maluchy rybę i frytki. Byli też Hiszpanie, Niemcy, Anglicy, wszyscy się darli i machali rękami gestykulując jak wiatraki. U nas mniej machania, ale głośne, radosne porykiwania i toasty. Plan był taki. Zaczynamy o 20 kolacją z wliczonym alkoholami. Przystawki, w tym niezłe sushi, wina, a dania główne ogromne. Cała noga biednej owieczki albo pół wielkiego, biednego homara po chińsku. Potem super deser, szampan w ogrodach i fajerwerki nie mniejsze niż oficjalne u nas w Warszawie. Były dwie sale, w drugiej siedzieli Hiszpanie. Gdy my wiwatowaliśmy z okazji nadejścia Nowego Roku oni spokojnie, ze smutkiem, […] Read More
Jak co roku, dokładnie o tej samej porze ogarnia świat szaleństwo wyrzucania pieniędzy i biegania w kółko, jeżdżenia w kółko i jedzenia w kółko. Kiedy byłam dzieckiem na Święta czekałam cały rok. Byłam jedynaczką a innych dzieci, moich ciotek i wujków, jeszcze nie było. Dostawałam od wszystkich prezenty i wszyscy mnie całowali, tulili i…podrzucali. Było to trudne, bo nie byłam chuda, ale za mojego dzieciństwa dzieci się podrzucało, kręciło nimi trzymając za rękę i nogę i robiło patataja sadzając na kolanach oraz łaskotało okrutnie pod paszkami. To wszystko musiałam znosić od ciotek i wujków. Bliska rodzina świadoma mojej wagi zrezygnowała. Kiedy dalsza rodzina ukazywała się koło godz. 15, bo siadaliśmy do stołu o 17 z pierwszą gwiazdką, starałam się schować, przewidując serdeczne tortury. Wyciągali mnie spod maszyny do szycia Singer i…się zaczynało. Opłacało się, oczywiście, bo prezenty były fantastyczne, ale po śniadaniu pierwszego dnia Świat, dojeżdżała reszta i znowu patataje i pocałunki z dmuchaniem, zwane przeze mnie „Krowiakami”, których doświadczyłam również w życiu erotycznym i do teraz mi straszno. Nie wiem czemu mi się to nagle przypomniało i małym dzieciom współczuję nadmiaru pieszczot. Choinkę ubierało się w Wigilię rano, taki był zwyczaj. Dziadek i tatuś wnosili ją zimną i pachnącą, […] Read More
Dawno dawno temu strój definiował przynależność do jakiejś grupy zawodowej czy społecznej, ale i wiekowej. Moim marzeniem było wyglądać jak mama, czy babcia. Nosić sukienki do kolan a nie króciutkie, ledwo zasłaniające różowe majtki. Moja mama była strojnisia, manicure, klipsy, piękne pończochy, 20 par włoskich szpilek i botków na zimę. Taktownie nie wspomnę o różnych futrach i czapach z lisa, których się nie zdejmowało w kawiarni, tak jak kapeluszy. Wiosną i jesienią, panie nosiły jedwabne chustki, zawiązane jak u włoskich aktorek i torebki dopasowane kolorem do butów. Dzieci wyglądały jak dzieci, a panie, jak dorosłe. Chłopcy w krótkich spodenkach, dżentelmeni w długich, szorty tylko do tenisa i na górskie wycieczki. Pamiętam, że bardzo starannie dobierano ubrania do biura, czy na towarzyskie spotkania. Mnie też męczono, każąc przymierzać sukienki przed wizytą u ciotek. Musiałam mieć związane włosy i kokardę. Żadnych pończoch, tylko białe podkolanówki. Miałam jedno marzenie, ubierać się jak mama i ciotki. Niestety, wygląd dziecka był określony niepisanymi regułami i ze starych fotografii patrzę ponuro, uczesana w kucyki w sukience do ćwierć uda. Koło mnie kuzyni w krótkich spodniach. Gdyby „wtedy” było „teraz” to mama nosiła by kucyki, podkolanówki i plisowane, króciutkie spódniczki, a tata bluzeczkę z krótkim rękawem i […] Read More
Kiedy byłam dzieckiem i ze względu na tuszę zwano mnie Hanią Banią zawsze 6 grudnia obchodziliśmy „Mikołajki”. Rano, każdy z rodziny znajdował prezencik w kapciu przy łóżku. Zwykle jakiś drobiazg lub słodycze. Wierzyłam, że Mikołaj w nocy je podłożył. W ogóle dość długo wierzyłam w Mikołaja. Nie przeszkadzało mi, że miał brodę z waty i wizytowe, czarne buty wujka Stacha, bo byłam oczarowana magią, zapachami Świąt i chciałam wierzyć. Ciekawe, czy jeszcze ktoś obchodzi to malutkie święto? Ja obchodzę wszystkie, bo to zwyczaj rodzinny. Od zwierząt różni nas to, że potrafimy celebrować, śpiewać, tańczyć i grać w gry. Tak twierdzili Dziadkowie i tak twierdzę ja. Nie lubię osób nie pijących i nie tańczących, czyli nie przepadających za zabawą. Piszę o tym, bo zbliżają się Święta, które jak zwykle spędzimy na kanapach, przed telewizorem po obejrzeniu stosów banalnych prezentów. Miłe jest to, że Mikołaje nie muszą mieć bród z waty, bo mają swoje, nie zawsze zadbane wiechcie. Ciekawe, dlaczego panowie hodujący siwe brody nie myślą, że one postarzają o kilkanaście lat? Od brody w dół udają młodzieńców w czerwonych spodniach rureczkach i mokasynach na gołą nóżkę, a o ekspozycji siwizny, będącej symbolem starości, nie pomyślą. Mikołaj zwyczajowo jest wiekowy, na wschodzie […] Read More
Nie chodzi o pomocnika w grafice komputerowej, ani nauczyciela grafiki warsztatowej. Chodzi o plan zajęć mojej ulubionej Królowej Elżbiety II. Rozczarowałam się oglądając na Netfilixsie serial The CROWN, który już ma dalsze odcinki, ale aktorzy są okropni. W roli Diany, żyrafa wywracająca oczami. Królowa pomyliła studia filmowe, bo raczej wygląda jak z filmu o pomocy domowej w dawnym NRD. Karol ewidentnie ściąga miny od naszego ukochanego prezydenta, a ja myślę o grafiku prawdziwej Królowej. Wstaje o 6 i zaczyna pracę. Jeździ na spotkania, przyjmuje Premiera od którego dowiaduje się, że monarchia ma przechlapane, potem od sekretarza, że ukochany syn ma niedopuszczalny romans, a księżna Diana ma kochanków i cierpi na bulimię. Księżniczka Anna starzeje się nie zgodnie z etykietą, a ukochany syn chce ją wysadzić z tronu z powodu wieku. Królowa nosi brzydkie ubrania, co pogarsza sytuację i trzyma się swoich średniowiecznych zasad. Mąż ciągle wyjeżdża, najczęściej bez uprzedzenia i to z para – kochanką, 3 razy młodszą od niego. Każdy by zwariował, a ona nie i wytrzymała ten galimatias do śmierci. Do czasu serialu postrzegałam Jej rolę jako coś miłego, a tu niestety starsza Pani ma na głowie kraj i patologiczną rodzinę. Musi cały czas chodzić po schodach i […] Read More
